वेदांत काव्यलहरी - दिसणें म्हणजे कळणें

अंबा डोळ्यास दिसे, तैसा नाकास आणि कानाला ॥
स्पर्शास कळे अंबा, अनुभव येई तसाच जिंव्हेला ॥१॥
ज्ञानेंद्रिय पंचक हे थकलें, मन तेथ देखणा होई ॥
लागे भूक दुखे वा पोट, मनालाच कळतसे पाहीं ॥२॥
संकल्प विकल्पात्मक चंचल मन त्यांसही कळेना ती ॥
वस्तू बुद्धीस कळे, बुद्धीलाही कळे न कीं प्रीती ॥३॥
अंत:करणास कळे, भक्ती वा प्रेम, जें न बुद्धीला ॥
सुखदु:ख लेकराचें मातृह्रदय जाणतें शिशूलीला ॥४॥
प्रेमाचा सागर जो ईश्वर, येथेंच कळतसे जाण ॥
हे कळणें सुद्ध नव्हे, म्हणती यांसीच कीं शबलज्ञान ॥५॥
अंत:करणउपाधी सुटतां, हें ज्ञान ज्ञानमात्र स्वयं ॥
पाही स्वतास आपण निरुपाधिक शुद्ध स्वरुप ज्ञान अयं ॥६॥