वेदांत काव्यलहरी - खोटी समजूत

समजुत बहु लोकांची, कष्टाविण तो हरी कसा भेटे ॥
दंडण, मुंडण करणें ॥ तीर्थ-व्रतादीक धालणें खेटे ॥१॥
कष्टेच हरी मिळतां, गर्दभ तो काय कष्ट करि थोडे ॥
कष्टाच्या मानानें, हरि जवळी येई, मानिति वेडे ॥२॥
हरि सह्जसुलभ आहे, जवळीं ह्रदयीं विचारवंताला ॥
बसल्या घरींच तेथें, कष्टाविण भेट देइ भक्ताला ॥३॥
कष्टाच्या मानानें व्यस्त पडें द्रव्य तें कसें पदरीं ॥
पाही विचार करुनि, मजुराला काय लाभते मजुरी ॥४॥
राबुनि बहुत बिगारी, पैसे चोवीस घेइ पदरांत ॥
गंवडी राबोनी कमी, घे रुपया दीड रोज हातांत ॥५॥
मिस्त्री मुळि नच राबे, नजरेनें मिळवि तीन रुपये तो ॥
रुपये सहस्र घेऊनि, इंजिनियर एक तो सही करतो ॥६॥
कष्ट कमी वेतन बहु, यांतिल तें काय जाणरे वर्म ॥
बुद्धीचें बळ जितुकें, स्थूल सुटें हातिचें बिकट कर्म ॥७॥
यापरि साधक असती चार; अधम, मध्य आणि उत्तम ते ॥
अधमाधमही असती, साधनही चार भिन्न त्या साजे ॥८॥
उत्तम सहजावस्था, मध्यम तो ध्यानधारणा करितो ॥
अधमासि मूर्तिपूजा, अधमाधम तीर्थ करित तो फिरतो ॥९॥