उपदेश - मुमुक्षूंस उपदेश ३१ ते ३५

३१.
अनुसरे त्यासी फिरों नेदी मागें । राहे अंगसंगें समागमें ॥१॥
समागमें असे सर्व साक्षी देव । जैसा ज्याचा भाव तैसा राहे ॥२॥
सदा मुखीं नाम आळस न उच्चारी । प्रीति मानी हरि हास्यमुखें ॥३॥
फळपाकीं सर्व देतील प्राणीया । नामा धरी पाया बळकट ॥४॥

३२.
नागवे कळिकाळां ब्रिदावळी पाही । तोचि लव-लाहीं ध्यायिजेसु ॥१॥
स्मरण विठ्ठल चित्त पांडुरंग । नाहीं तया मग जन्ममरण ॥२॥
आपणचि नांदे भक्तांचिया घरीं । आपणचि करी सर्व कृत्य ॥३॥
नामा ह्मणे तो देव पंढरीनिवास । कळिका-ळासी वास पाहों नेदी ॥४॥

३३.
भीष्मासी आपण पाडियलें रणीं । गोविंदें निर्वाणीं भेटी दिल्ही ॥१॥
हरिश्वंद्र वाहे डोंबाघरीं पाणी । गोविदें नि-र्वाणीं भेटी दिल्ही ॥२॥
परीक्षिती बैसे मरण आसनीं । गोविदें निर्वाणीं भेटी दिल्ही ॥३॥
नामा ह्मणे तुह्मी देव धरा मनीं । गो=विंद निर्वाणीं भेटे तुम्हां ॥४॥

३४.
हरिस श्रवणीं ध्या वो नित्य तुझी । ठसावेल ध्यानीं अवघा राम जनींवनीं ॥१॥
नयनीं सखा पहा कृष्ण न्याहाळुनी । प्रकाशलें तेज रवि गेला लपोनी ॥२॥
हरिचरणीं लावी मन दर्शन । झालीया जाती त्रिविधताप हरपोन ॥३॥
तुळसीचा सुंगध मस्तकीं धरा । नामा म्हणे चरण दृढ धरा ॥४॥

३५.
जिव्हे केशवाचें करितां कीर्तन । मिथ्या वदूं नको एक रामाविण ॥१॥
म्हणऊनि हरिरंगीं रंगा । नाम घेतां महा पातकें जाती भंगा ॥२॥
चित्तीं चिंतितां होई तद्रूप । मिथ्या विषयीं लुब्ध झालिया काय सुख ॥३॥
पूजन करा तुह्मी अच्युताचें । नामा ह्मणे एकचित्तें साचें ॥४॥