उपदेश - जनांस उपदेश ५६ ते ६०

५६.
कर्मजड मूढ पतीत पामर । भवसिंधु पार नटके जया ॥१॥
यालागीं पंढरी केली मुक्ति पेंठ । भक्तें भूवैकुंठ वसविलें ॥२॥
हेंचि पुंडलिकें मागितलें निक्रें । जें सर्वथा परलोकें चाड नाहीं ॥३॥
भक्ति मुक्ति सिद्धि जें जया आवडे । तें तया पवादे विठ्ठलनामें ॥४॥
न लगती सायास करणेम कायाक्लेश । ना-साचा विश्वास दृढ धरा ॥५॥
नामा ह्मणे अवघे चला पंढरीये । भेटों बापमाय पांडुरंगा ॥६॥

५७.
अठ्ठावीस युगें उभा ठेला द्बारीं । पुंडलीकावरी ठेवुनि लक्ष ॥१॥
कृपेचा सागर भक्तजनवत्सल । आमुचा विठ्ठल माय- बाप ॥२॥
भक्तीसि भाळला अरूप रूपा आला । वेळाईंत झाला भक्तांलागीं ॥३॥
भक्तीचिया रूपें न घडे तें केलें । वैकुंठा आ-णिलें भूमंडळीं ॥४॥
भक्ति मुक्ति सिद्धि त्यापायीं लागती । उ-द्धट गर्जती विठ्ठलनामें ॥५॥
नामा ह्मणे केशव उदाराचा राव । सेवा चरणीं ठाव देईं आह्मां ॥६॥

५८.
विठ्ठलाचे पाय मनीं धरोनि राहे । मग संसार तें काय करील तुझें ॥१॥
संसाराचें भय नाहीं हरिच्या दासा । विठो आह्मां सरिसा निरंतर ॥२॥
निरंतर वसे हरि भक्तांपाशीं । विसं-वेना त्यासी कदाकाळीं ॥३॥
नामा म्हणे ऐसा विठ्ठल सांडोनि । व्यर्थ काय जनीं शिणताती ॥४॥

५९.
शब्दाचें सुख श्रवणाचेनि द्वारें । माझिया दातारें ऐसें केलें ॥१॥
स्पर्शाचें सुख त्वचेचेनि द्वारे । माझिया दातारें ऐसें केलें ॥२॥
रूपाचें सुख नेत्राचेनि द्वारें । माझिया दातारें ऐसें केलें ॥३॥
रसाचें तें सुख रसनेचेनि द्वारें । माझिया दातारें ऐसें केलें ॥४॥
गधाचें सुख नाकाचेनि द्वारें । माझिया दातारें ऐसें केलें ॥५॥
नामा म्हणे ऐसे जयाचे उपकार । तयासी गव्हार विसरले ॥६॥

६०.
आप तेज वायु पृथ्वी आणि गगन । त्यांचें बा केलें श-रीरनिधान ॥१॥
त्यामाजीं घातलें मन पवन । पिंडब्रह्मांड केली रचना ॥२॥
काय सांगों तुझी करणी नारायणा । वेदपारायणा केशिराजा ॥३॥
पृथ्वीवरी तीर्थें आहेत अपार । परि पंढरीची सर एका नाहीं ॥४॥
जन्मोजन्मींच्या पातका दरारा । चुके येरझारा एके खेपे ॥५॥
ब्रह्म-ज्ञानेंवीन मोक्ष आहे भूतीं । वाचेसि ह्मणती विठ्ठलनाम ॥६॥
बेचाळी-सांसहित जातीत वैकुंठा । नामा ह्मणे भेटा विठ्ठलदेवा ॥७॥