उपदेश - वेषधार्‍यांस उपदेश १० ते १२

१०.
गुंडालिल्या जटा तोचि माथा केटा । गोजिरा गोमटा रामचंद्र ॥१॥
वैकुंठींचा राजा म्हणवितो योगी । दावावया जगीं योग करी ॥२॥
आकर्ण लोचन हातीं चापबाण । वल्कलें भूषणें नेसोनियां ॥३॥
पितृवचनालागीं मानोनि साचारी । झाला पादचारी वनीं हिंडे ॥४॥
देवंचिया काजीं ठेवोनियां निज । सर्वांपरी सज्ज झाला अंगें ॥५॥
नामा म्हणे त्याचें न कळे कौतुक । आपु-लिया सुख वाढावया ॥६॥

११.
सिबुर दावूनि बैसलें हातीं । सांगतांहे गोष्टी जाणी-वेच्चा ॥१॥
कापियेलें नाक झाले ते नि:शंक । वारे भुरभुरां देख वाजतसे ॥२॥
दवडा दवडा परतें करील निंदा । ध्यावा कां कांदा मुळींहुनी ॥३॥
नामा विनवीतसे केशवातें सत्ता । उरलें सुरले आतां अवघे तासां ॥४॥

१२.
यज्ञादिक कर्म करूनि ब्राह्मण । दंभ आचरण दावी लोकां ॥१॥
लोकांसी दाविती मीच कर्मनिष्थ । अभिमान खोटा वागविती ॥२॥
वागविती वाक्य जाण ऋषेश्वर । नको येरझार नामामतें ॥३॥
नानामतें अधोऊर्ध्वसात जावीं । नको गोवागोवीं नामा ह्मणे ॥४॥