उपदेश - जनांस उपदेश ५१ ते ५५

५१.
सांडूनि पंढरिची वारी । मोक्ष मागती ते भिकारी ॥१॥
ताट वोघरिलें निकें । सांडूनि कवण जाय भिके ॥२॥
जो नेणे नामगोडी । तोचि मुक्तितेम चरफडी ॥३॥
आह्मीम पंढरीचे लाटे । नवजों वैकुंठीचे वाटे ॥४॥
झणीं भ्याल गर्भवासा । नामा म्हणे विष्णुदासा ॥५॥

५२.
पढंरिची वारी करील जो कोणी । त्याच्या चक्रपाणी मागें पुढें ॥१॥
लोखंड असतां सोनें झालें कैसें । सभागम मिषें गुणें त्याच्या ॥२॥
तैसेम एक वेळ करीं मायबापा । चुकवीं या खेपा चौर्‍यांशींच्या ॥३॥
नामा ह्मणे असो प्रारब्ध सरे । होई कृपण नीकुरे चरणाचे ॥४॥

५३.
पंढरीस जावें जीवन्मुक्त व्हावेम । विठ्ठला भेटावें जिव-लगा ॥१॥
कायावाचामन चरणीं ठेवावें । प्रेमसुख घ्यावें सर्वकाळ ॥२॥
सुखाचें साजिरें श्रीमुख पहावें । जीवें उतरावें निंबलोण ॥३॥
बाहेरी भीतरीं कैवल्य आघवें । वाचे न बोलावें ब्रह्मानंदु ॥४॥
चिरंजीव नामा कंठीं धरी प्राण । करी तुझें ध्यान रात्रंदिवस ॥५॥

५४.
विचारूनि पाहा पंढरिचें पाडें । सुख होय थोडें क्षी-रसिंधू ॥१॥
सांडूनि वैकुंठ आले जगजेठी । वस्ती वाळवंटीं केली जाण ॥२॥
भक्त सहाकारी ब्रीदें बडिवार । सेवा सुखसार पांडुरंग ॥३॥
जीवींचे सोयरे न मिळे वैकुंठीं । हरिदासा भेटी आडलिया ॥४॥
प्रीतीचे वोरस उभा मागें पुढें । जीवासी आवडे भक्त राणा ॥५॥
लक्ष्मीचा विलासी न वाटे विश्रांती । आवडे श्रीपति भक्तभावा ॥६॥
सगें सर्वकाळ धांवे पाटो वाटी । घाली कृपादृष्टी तयावरी ॥७॥
अमृत सुरस नव्हेति पैं गोडी । ह्मणोनि आवडी कालयाची ॥८॥
ह-रुषें निर्भर सुरवरा खेळे । वाळवंटी लोळे संतसंगेम ॥९॥
अठ्ठावीस युगें उभा विटेवरी । भक्तप्रीय हरि स्वामि माझा ॥१०॥
नामा ह्मणे त्याचे सुखरूप पाय । क्षणेक न होय जीवाहुनी ॥११॥

५५.
पुंडलिकें रचिली पेंठ । संत ग्राहिक चोखट ॥१॥
प्रेम साखरा वांटिती । नेघे त्यांचे तोंडीं माती ॥२॥
समतेचे फ-णस गरे । आंबे पिकले पडिभरें ॥३॥
नामद्राक्षाचे घड । अपार रस आले गोड ॥४॥
नामा म्हणे भावें घ्यावें । अभक्तांचें मढें जावें ॥५॥