४४१
श्रीमुखाचें सुख पाहतां पाहतां । नयन तत्त्वतां वेधलें माझें ॥१॥
सांवळां सुंदर कटीं ठेवुनीं कर । रुप तें नगर भीमातीरीं ॥२॥
नित्य परमानंद आनंद सोहळा । सनकादिक या स्थळीं येती जातीं ॥३॥
वैष्णवांचा थाट टाळ घोळ नाद । दिंड्या मकरंद हर्ष बहु ॥४॥
सन्मुख ती भीमा वाहे अमृतमय नीर । जडजीवां उद्धार स्नानमात्रें ॥५॥
एक जनार्दनीं मुक्तांचे माहेर । क्षेत्र तें साचार पंढरपूर ॥६॥
४४२
देहनिशा क्रमोनि मी तंव आलिये । इहीं वैष्णवीं आणिलें पंढरीये ॥१॥
बाई वो मन ध्यान लागलें पंढरीचे । तें तंव जागृती स्वप्नी नवचे ॥२॥
नयन नाच्ती सुखाचा हा गोंधळू । साचे सन्मुख देखोनि श्रीविठ्ठल ॥३॥
आनंदु आसमाय होतीं मना पोटीं । नवल वालभों विठ्ठली जालीं भेटीं ॥४॥
मी आन न देखें वो नाइकें काणीं । ठासा ठसावला अभिन्नपणीं वो ॥५॥
जनीं न संता संचारू जाला देखा । एका जनार्दनीं धरिला एकी एका वो ॥६॥
४४३
सारुनी दृश्य देखतां जालीसे ऐक्याता । पाहे कृष्णनाथा पंढरीये ॥१॥
कर ठेउनी कंटीं बुंथी वाळुवंटीं । वैजयंती कंठीं आती माझी ॥२॥
एका जनार्दनींशरण त्याची कृपा पूर्ण । पाहतां पाहतां मन हारपालें ॥३॥
४४४
तेथें मुख्य हरिहर । शोभे चंद्रभागा तीर ॥१॥
जाऊं चला पंढरपुर । भेटुं आपल्या माहेरा ॥२॥
आर्त सांगुं जीवींचा । पुनीत ठाव हाचि साचा ॥३॥
हरिहरां होय भेटीं । वास तयांसी वैकुंठीं ॥४॥
एका जनर्दनीं शरण । पंढरी पुण्यठाव भीवरा जाण ॥५॥
४४५
साधन तें सार पंढरीचीवारी । आन तुं न करी सायासाचें ॥१॥
वेद तो घोकितां चढे अभिमान नाडेल तेणें जाण साधन तें ॥२॥
शास्त्रमतवाद कासया पसार । करी सारासार वारी एक ॥३॥
पुराण सांगतां मन वेडावलें । निंदुं जें लागलें आणिकांसी ॥४॥
ग्रंथ पाहावें तरी आयुष्य क्षणीक । व्यर्थ खटपट करुनी काई ॥५॥
एका जनार्दनीं सारांचे पैं सार । विठ्ठल त्रिअक्षर जप करी ॥६॥
४४६
उदंड तीर्थे पृथ्वींच्या ठायीं । ऐसा महिमा नाही कोणें जागीं ॥१॥
तया पुंडलीकें आम्हा सोपें केलें । परब्रह्य्मा उभे ठेलें विटेवरी ॥२॥
भुवैकुंठ पंढरी क्षेत्र । पवित्रा पवित्र उत्तम हें ॥३॥
म्हनोनी करा करा लाहें । एकदां जा हो पंढरीये ॥४॥
एका आगळें अक्षर । एका जनार्दनी निर्धार ॥५॥
४४७
काशी क्षेत्र श्रेष्ठ सर्वांत पवित्र । परी तेथें वेंचे जीवित्व श्रेष्ठ तेव्हा ॥१॥
तैसी नोहे जाण पंढरी हे । पेठ वैकुंठा वैकुंठ जुनाट हें ॥२॥
न लगें वेंचणें धन वित्त जीव । मुख्य एक भाव पुरे येथें ॥३॥
दरुशनें मुक्ति प्राणिया सर्वथा । चुकती नाना चळता पापांचिया ॥४॥
एका जनार्दनीं पंढरीसी जा रे । प्रेमसुख मागा रे विठ्ठल देवा ॥५॥
४४८
सप्तपुर्या क्षेत्र पवित्र सोपार । तयांमांजी श्रेष्ठ पंढरपुर ॥१॥
जा रे आधीं तया ठाया । जेथें वास वैकुंठराया ॥२॥
पुंडलिकांचे दारुशनें । तुटती प्राणीयांची बंधनें ॥३॥
स्नान करितां भीमेसी । पुर्वज उद्धरई सरसी ॥४॥
एका जनार्दनीं पावन । देव क्षेत्र तीर्थ उत्तम जाण ॥५॥
४४९
उत्तम स्थळ पंढरी देखा । उभा सखां विठ्ठल ॥१॥
एकदां जा रे तये ठायीं । प्रेमा उणें मग काई ॥२॥
भाग्य जोडले सर्व हातां । त्रैलोकीं सत्ता होईल ॥३॥
मोक्षामुक्ती तुम्हीपुढें । दास्यत्व घडे तयांसी ॥४॥
एका जनार्दनीं त्याचे भेटी । सुखसंतोषा पडेल मिठी ॥५॥
४५०
एकदां जारे तेथवरी । पहा पुंडलीक हरी ॥१॥
जन्मा आलीया विश्रांती । निरसेल अवधी भ्रांती ॥२॥
विठ्ठलपायीं ठेवा भाळ । जन्म मग तुमचा सुफळ ॥३॥
पुंडलीकां नमस्कार । विनवणी जोडीन कर ॥४॥
म्हणे एका जनार्दनीं । पंढरी पुण्याची अवनी ॥५॥