२७२
ॐ कारा परतें निर्गुणा आरुतें । भक्तांसी निरुतें गोकुळीं वसे ॥१॥
सांवळें सगुन चैतन्य परिपुर्ण । संवगदियासी जाण क्रीडा करी ॥२॥
आदि मध्य अंत न कळे ज्या रुपाचा । तोचि बाळ नंदाचा म्हणताती ॥३॥
एका जनार्दनीं वेगळाचि पाहीं । हृदयीं धरुनी राही सांवळियासी ॥४॥
२७३
सांवळा श्रीकृष्ण राखितो गाई । वेधियलें मन आमुचें तें पायीं ॥१॥
नवल लाघव न कळे ब्रह्मादिकां । वेदश्रुतीं शिणल्या ठक पडलें सकळिकां ॥२॥
साही दरुशनें वेडावलीं जयासाठीं । खांदी घेऊनी कांबळा गोधन राखी जगजेठी ॥३॥
एका जनार्दनीं ब्रह्मा गोकुळीं उघडें । पाहतां चित्त तेथें वेधलें ॥४॥
२७४
निर्गुण सगुण श्रुतीसी वेगळें । तें रुप सांवळें गोकुळीं वसे ॥१॥
डेळियांची धनी पाहतां न पुरे । तयालागीं झुरे चित्त माझें ॥२॥
वेडावलीं दरुशनें भांडती अखंड । वेदांचे तें तोंड स्तब्ध जाहलें ॥३॥
एका जनार्दनीं सांवळें सगुण । खेळतसे जाण वृदांवनीं ॥४॥
२७५
ब्रह्मादिकां न कळे तें रुप सुंदर । गोकुळीं परिकर नंदाघरीं ॥१॥
रांगणां रांगतु बाळलीले खेळतु । दुडदुडां धांवतु गायीपाठीं ॥२॥
गौळणीचे घरीं चोरुनि लोणी खाये । पिंलंगतां जाये हतीं न लगे ॥३॥
एका जनार्दनी त्रैलोक्यां व्यापक । गाई राखे कौतुक गौळियांसी ॥४॥
२७६
जाणते नेणते होतु ब्रह्माज्ञानी । तयांचे तो ध्यानी नातुडेची ॥१॥
सुलभ सोपारे गोकुळामाझारीं । घरोघरीं चोरी खाय लोणी ॥२॥
न कळे ब्रह्मादिकां करितां लाघव । योगियांची धांव खुटें जेथें ॥३॥
एका जनार्दनीं चेंडुवाचे मिसें । उडी घालितसे डोहामाजीं ॥४॥
२७७
विश्वाचा व्यापक विश्वंभर साक्षी । नये अनुमानासी वेदशास्त्रां ॥१॥
नवल गे माय नवल गे माय । चोरुनियां खाय नवनीत ॥२॥
धरिती बांधती गौळणी बाळा । वोढोअनि सकळां आणिताती ॥३॥
एका जनार्दनीं येतो काकुलती । न कले ज्यांची गति वेदशास्त्रां ॥४॥
२७८
मेळवीं संवगडे खेळतसे बिन्दी । शोभतसे मांदी गोपाळांची ॥१॥
सांवळां सुंदर वैजयंती हार । चिन्मय परिकर पीतांबर ॥२॥
मुगुट कुंडले चंदनाचा टिळा । झळके हृदयस्थळी कौस्तुभमणी ॥३॥
एका जनार्दनीं वेधलेंसे मन । नाही भेद भिन्न गौळणीसी ॥४॥
२७९
मिळती सकळां गौळणी ते बाळा । लक्ष लाविती डोळां कृष्णमुखा ॥१॥
धन्य प्रेम तयांचे काय वानुं वाचें । न कळे पुण्य त्यांचे आगमानिगमां ॥२॥
आदरें गृहा नेती मुख पैं धृताती । जेवूं पै घालिती दहींभात ॥३॥
एका जनार्दनीं प्रेमाची पैं लाठी । धांवुनी इठी मिठी घेतो बळें ॥४॥
२८०
पाहुनी कृष्णासी आनंद मानसी प्रेमभरित अहर्निशीं कृष्णनामें ॥१॥
आजीं कां वो कृष्ण आला नाहीं घरां । करती वेरझारा नंदगृहीं ॥२॥
भलतीया मिसें जातीं त्या घरासी । पाहतां कृष्णासी समाधान ॥३॥
एका जनार्दनीं वेधल्या गौळणी । तटस्थ त्या ध्यानीं कृष्णाचिया ॥४॥
२८१
वेधल्या त्या गोपी नाठवे आपपर कृष्णमय शरीर वृत्ति जाहली ॥१॥
नाठवे भावना देह गेह कांहीं । आपपर त्याही विसरल्या ॥२॥
एका जनर्दनीं व्यापला हृदयीं । बाहेर मिरवी दृष्टिभरित ॥३॥
२८२
जगाचें जीवन ब्रह्मा परिपुर्ण । जनीं जनार्दन व्यापक तो ॥१॥
तो ह्री गोकुळीं रांगणा नंदाघरीं । गौळणी त्या सुंदरीं खेळविती ॥२॥
वेद गीतीं गातीं शास्त्रें विवादतीं । खुंटलीसे मति शेषादिकांची ॥३॥
एका जनार्दनी चहूं वाचां परता । उच्छिष्ट सर्वथा भक्षी सुखें ॥४॥
२८३
परब्रह्मा सगुण असे परात्पर । वेदादिकां पार न कळे ज्याचा ॥१॥
पाहतां पाहतां वेधलेसें मन । नये अनुमोदन शास्त्रादिकां ॥२॥
एका जनार्दनी व्यापुनी वेगळा । त्यासी गौळणी बाळा झकविती ॥३॥
२८४
आकार निराकार विश्वरुपाचा ॐकार । तो हा सर्वेश्वर बाळरुपें ॥१॥
रांगणारांगतु हळुच पिलंगतुं । आनंदभरितु नंदराय ॥२॥
अंगणीं धांवतु सर्वेंचि बैसतु । अचोज दावितु भक्तालागीं ॥३॥
एका जनार्दनीं नित्य निरामय । न कळे वो माया काय बोलूं ॥४॥
२८५
चहुं वाचांपरता चहुं वेदां निरुता । न कळे तत्त्वतां चतुर्वक्त्रा ॥१॥
चौबारा खेळतु सौगंडी सांगातु । लोणी चोरुं जातु घरोघरीं ॥२॥
चौसष्ट वेगळा चौदांसी निराळा । अगम्य ज्याची लीळा सनकादिकां ॥३॥
एका जनार्दनीं चहुं देहावेगळा । संपुष्टी आगळा भरला देव ॥४॥
२८६
लक्षांचे जें लक्ष तो दिसे अलक्ष । तो असे प्रत्यक्ष नंदाघरीं ॥१॥
बाळरुप गोजिरें वाळे वांकी साजिरें । पाहतां दृष्टीचे पुरे कोड सर्व ॥२॥
ध्यानाचें निज ध्यान मनाचें अधिष्ठान । व्यापक विधान महेशाचे ॥३॥
एका जनार्दनीआं शब्दाची नातुडे । गौळणी वाडेंकोडें जेवाविती ॥४॥
२८७
अबोलणें बोल कुंठीट पै जाहलें । तें निधान देखिलें नंदाघरीं ॥१॥
अधिष्ठान मुळ व्यापक सकळ । जगाचें तें कुअळ कल्पद्रुम ॥२॥
एका जनार्दनीं बिंबी बिंबाकार । सर्वत्र श्रीधर परिपुर्ण ॥३॥
२८८
शेषादिक श्रमले न कळे ज्याचा पार । आगमानिगमा निर्धार न कळेची ॥१॥
तें हें बाळरुप यशोदे वोसंगा । पाहतां दोषभंगा जाती रया ॥२॥
करितसे चोरी खोडी नानापरी । यशोदा सुंदरी कोड वाटे ॥३॥
बांधिती गळिया धांवोनी दाव्यानें । नका नका म्हणे दीनवाणी ॥४॥
त्रिभुवनासी ज्याचा धाक तो ब्रह्मांडी । त्यासी म्हणती भांडी आला बाऊ ॥५॥
भिऊनियां लपे यशोदे वोसंगा । ऐशा दावी सोंगा भाविकांसी ॥६॥
एका जनार्दनीं दावितो लाघव । ब्रह्मादिकां माव न कळे ज्यांची ॥७॥
२८९
तिहीं त्रिभुवना ज्याची सात्त वाहे । तो चोरी करिताहे घरोघरीं ॥१॥
न कळे न कळे लाघव तयाचें । ब्रह्मादीक साचे वेडावती ॥२॥
वेद शास्त्र श्रुती कुठित पै होती । तया गौळणी बांधिनी धरुनियां ॥३॥
योग मुद्रा साध्न योगी साधिताती । तयांसि नाहे प्राप्ति हेंचि रुप ॥४॥
तें बाळरुप घेउनि वोसंगा । हालविती पई गा बाळकृष्णा ॥५॥
जयाचेनि होय तृप्ति पैं सर्वांसी । तो मागे यशोएसी दहींभात ॥६॥
दहींभात लोनी खाउनी न धाय । घरोघरीं जाय चोरावया ॥७॥
एका जनार्दनीं न कळे वैभव । दावितसे माव भोळ्या जना ॥८॥
२९०
रखितो गोध्नेआं मनाचेनी मनें । न पुरे अवसरु धावण्यां धावणें ।
कुंठित जाहली गति पवनाची तेणें । तो हा नंदाचा नंदन यशोदेचें तान्हें ॥१॥
देखिला देखिला मंडित चतुर्भुज । वैकुठींचा भूपति तेजःपुंज ।
पहातांचि तय नावडे काहीं दुजें । ऐसें लाघव याचें सहज ॥२॥
चित्त चैतन्य पडिली मिठी । कामिनी मनमोहना जगजेठी ।
तुझ्या वेधे ध्यानस्थ धुर्जटी । ऐसा गोवळु योगीयांसीनोहे भेटी ॥३॥
एका जनार्दनी शब्दवेगळा । आंगमांनिगमां कांहीं न काळे लीळा ।
सोहं कोहं शब्दावेगळा । पहा पहा परब्रह्मा पुतळा ॥४॥
२९१
सानुले तानुले राम आणि कृष्ण । गोकुळीं विंदान दाविताती ॥१॥
गाई राखिताती लोनी चोरिताती । अकळ खेळताती नानापरी ॥२॥
एका जनार्दनी नये अनुमाना । ब्रह्मादिक चरणा वंदिताती ॥३॥
२९२
धन्य भाग्य गोकुळींचे राज्य । जेथें क्रीडा केली यादवराजें ॥१॥
काय तें वानुं सुख आनंदु । सुख संतोष गोकुळीं परमानंदु ॥२॥
एका जनार्दनीं जगाचे जीवन । मूर्ति पाहता दिसे सगुण निर्गुण ॥३॥
२९३
योगी शिणताती साधनकपाटीं । तया नोहे भेटीं कांही केल्या ॥१॥
तो हरी गोकुळीं बाळवेषे खेळे । पुरती सकळ मनोरथ ॥२॥
गोपिका तयासी कडेवरी घेती । वालादुला म्हणती माझे माझें ॥३॥
एका जनार्दनीं जया जैसा हेत । तैसा पुरवीत देवराव ॥४॥
२९४
यशोदेचा हरी जाय यमुनातीरीं । वाजवीतो मुरली पोवा नानापरी ॥१॥
छंदे छंदे वाजे वृंदावनीं फुजें । वेधलें मन माझें नाठवें कांहीं ॥२॥
ऐसें येणें पिसें लाविलें गे माये । एका जनार्दनीं पाहिला यादवराय ॥३॥
२९५
रूपें सुंदर सांवळा गे माये । वेणू वाजवीं वृदांवना गोधनें चारिताहे ॥१॥
रुणझुण रुणझुण वाजवी वेणु । वेधीं वेधलें आमुचें तनमुन वो माये ॥२॥
गोधनें चारी हातीं घेऊनी काठी । वैकुंठीचा सुकुमार गोपवेषें जगजेठी ॥३॥
एका जनार्दनीं भुलवी गौळणी । करिती तनुमनाची वोवाळणी वो माये ॥४॥
२९६
आदि नाटक सर्व व्यापक व्यापुनी निराळा । गोप गोधनें गौळणीयांसी लाविला चाळा ॥१॥
मनमोहन कृष्ण यशोदेचा बाई । चोरी करी नानापरी धरितां न सांपडे बाई ॥२॥
जयाचे विंदान न कळे ब्रह्मादिकां वो माये । ठकविलें देवा आपणाचि काला खाये ॥३॥
एका जनार्दनीं ऐसा चौदेहा वेगळा । पुराणें वेडावलीं न कळे अगम्य ज्याची लीला गे माये ॥४॥
२९७
पांघुरला घोंगडे काळें । वृदांवनीं गोपाळा माजीं खेळे ।
काला वाटीं निजांगें गोपाळ । खेळ खेळे नानापरी ॥१॥
पाहती देव बैसोनि विमानीं । ब्रह्मादिक ध्याती जया मनीं ।
आराध्यदैवत सनकादिकांचे हृदयभुवनीं । शिवादि पायावणी वंदिती ॥२॥
नानापरी विटीदांडु चेंडु । हमामा हुमरी लगोर्या मांडुं ।
नव लक्ष मिळावे सवंगडु । यमुनेथडी कळंबातळीं ॥३॥
गोंधने ठाई ठाईं बैसविले । गोपाळ सवंगडे भोवते शोभले ।
मध्येम घननीळ ते सांवळें । नंदरायाचें गोठुलें गे माये ॥४॥
एका जनार्दनींशरण । पाहतां देहीं विरालें देहपण ।
संपुर्ण जनीं जनर्दन । पाहतां पाहतां गेलों भुलोन गे मायें ॥५॥
२९८
चतुर्भुज शामसुंदर । गळां गुण्जींचे हार ।
निढळीं चंदन शोभे परिकर । मिरवे नंदरायाचा किशोर ॥१॥
हातीं काठी खांदी कांबळीं । गाई राखे यमुनेचे पाबळी ।
नाचती गोपाळ धुमाळी । पृष्टी जाळी दहींभात ॥२॥
जे निगमांचे ठेंवणें । सनकसनंदाचे घोसुलें येणें ।
शंभुचे आराध्यदैवत केणें । तें चरित गोधनें नंदाची ॥३॥
ऐसा अकळ नाकळें हरी । वेणु वाजवी छंदे नानापरी ।
एका जानार्दनी गोपेवेषें निर्धारीं । वाटी शिदोरी गोपाळं ॥४॥
२९९
खेळे कान्हा यमुनेचे तटीं । राखितो गोधनें घेउनी हातीं काठी ॥१॥
पांघुरला घोंगडें रत्नजडित गे माये । नंदरायाचा खिल्लारी तो होय ॥२॥
गोप गोंधनें सवंगडे नानापरी । दहींभात काला वांटितो शिदोरी ॥३॥
एका जनार्दनीं खेळे नानापरी । वेधोनि नेलें मन नाठवे निर्धारी ॥४॥
३००
लाहे लाहे सोडीत गोधनें । भोंवतें गोपाळ वेष्टित तारांगणें ।
शोभला तो बाळवेषें परिपुर्ण । वेधु लाविला आम्हांसी तेणें वो ॥१॥
छंदे छंदें वाजवितो वेणु । आमुचा गुंतला तेथे जीवप्राणू ।
नाठवे दुजा हेत कांहीं आनु । तो हा नंदनंदुनु यशोदचा ॥२॥
खेळे खेळे यमुनेचे तटीं । सुकुमार सांवळा जगजेठी ।
खांदा घोगडें शोभे हातीं काठी । गोपाळांसी वळत्या दे सये घाली मिठी ॥३॥
एका जनार्दनीं कळंबातळीं । मिळोनियां गोपाळमंडळीं ।
काला मांडियेला मिळोनि सकळीं । लाहे लाहे वाटी शिदोरी ॥४॥
३०१
राखीत गोधनें भक्ताचियां काजा । उणीव सहजा येवो नेदी ॥१॥
आपुलें थोरपणा सारुनी परतें । भक्तांचे आरुतें काम करी ॥२॥
उच्छिष्ट काढणें सारथ्य करणें । उच्छिष्टं तें खाणें तयांसवें ॥३॥
चुकतां वळती आपण वोळणें । एका जनार्दनीं पुण्य धन्य त्यांचें ॥४॥
३०२
नीच कामें न धरी लाज । धांवें देखोनि भक्तांचे काज ।
ऐसा सांवळां चतुर्भुज । रुप धरी गोजिरें ॥१॥
उच्छिष्ट गोपाळांचे खाये । वळत्या त्यांचे देणे आहे ।
राखुनी गोधनें माय । मागें मागें हिंडतसे ॥२॥
काला करी यमुनेतीरीं । स्वयें वाटितो शिदोरी ।
उच्छिषाटाचि भारी । हाव अंगें स्वीकारी ॥३॥
ऐसा कृपेचा कोंवळा । उभा यमुनेचे पाबळा ।
एका जनार्दनी लीळा । अगम्य ब्रह्मादिकां ॥४॥
३०३
न देखतां कृष्णवदन । उन्मळती तयांचे नयन ।
न घेती अन्नजीवन । कृष्णमुख न पाहतां ॥१॥
कोठें गुंतला आमुचा कृष्ण । ऐशी जया आठवण ।
गायी हुंबरती अधोवदन । कृष्णमुख न पाहतां ॥२॥
सवंगडे ठायीं ठायीं उभे । कृष्णीं दृष्टी ठेवुनी लोभें ।
आजी कृष्ण कांहो नये । आम्हांशी खेळावया ॥३॥
ऐशी जयांची आवडी । तयां पदो नेदी सांकडी ।
एका जनार्दनी उडी । अंगे घाली आपण ॥४॥
३०४
सांवळा देखिला नंदाचा । तेणें आनंदाचा पुर झाला ॥१॥
काळीं घोंगडी हातामध्यें काठी । चारितो यमुनातटीं गोधनें तो ॥२॥
एका जनार्दनीं सावंळा श्रीकृष्ण । गौळणी तल्लीन पाहतां होती ॥३॥
३०५
पाहिला नंदाचा नंदन । तेणें वेधियलेम मन ॥२॥
मोरमुकुट पितांबर । काळ्या घोंगडीचा भार ॥२॥
गोंधनें चारी आनंदे नाचत । करी काला दहीं भात ॥३॥
एका जनार्दनीं लडीवाळ बाळ तान्हा । गोपाळांशीं कान्हा खेळे कुंजवना ॥४॥
३०६
जयांचे उदारपण काय वानुं । उपमेसी नये कल्पतरु कामधेनु ।
वेधीं विधियेलें आमुचें मनु । तो हा देखिला सावळा श्रीकृष्ण ॥१॥
मंजुळ मंजुळ वाजवी वेणु । श्रुतीशास्त्रा न कळें अनुमानु ।
जो हा परापश्यंती वेगळा वामनु । तया गोवळा म्हणती कान्हू ॥२॥
रुप अरुपाशीं नाहीं ठाव । आगमीनिगमां न कळे वैभव ।
वेदशास्त्रांची निमाली हांव । एका जनार्दनीं देखिला स्वयमेव ॥३॥
३०७
गोकुळी गोपाळसवें खेळतसे देव । ऐक प्रेमभाव तयांचा तो ॥१॥
गोधनें राखणें उच्छिष्ट खादणें । कालाहि करणे यमुनेतीरी ॥२॥
सवंगडियांचे मेळी खेले वनमाळी । घोंगडी ते काळी हातीं काठी ॥३॥
त्रैलोक्यांच्या धनीं वाजवी मुरली । भुलवी गौळणी प्रेमभावें ॥४॥
घरोघरीं चोरी करितो आदरें । एका जनार्दनीं पुरे इच्छा त्यांची ॥५॥
३०८
त्यांचिया इच्छेसारखें करावें । त्यांच्या मागें जावे वनांतरीं ॥१॥
वनासी जाऊनी नानापरी खेळे । हमामे हुतुतु बळें गडी घेती ॥२॥
सर्वांघडी संतां सर्वावरिष्ट देव । तयावरी डाव गाडी घेती ॥३॥
अंगावरी डाव आला म्हणती गोपाळ । देई डाव सकळ आमुचा आम्हां ॥४॥
पाठीवरी बैसती देवतें म्हणती । वांकरे श्रीपति वेंगीं आतां ॥५॥
एका जनार्दनी गडियांचे मेळीं । खेळें वनमाळी मागें पुढें ॥६॥
३०९
मागें पुढें उभा हातीं घेउनी काठी वळत्या धांवे पाठीं गाईमागें ॥१॥
गोपाळ बैसती आपण धांवे राणा । तयांच्या वासना पूर्ण करी ॥२॥
वासना ते देवें जाया दिली जैशी । पुरवावी तैसी ब्रीद साच ॥३॥
ब्रीद तें साच करावें आपुलें । म्हणोनियां खेळे गोपाळांत ॥४॥
एका जनार्दनीं खेळतो कन्हया । ब्रह्मादिकां माया न कळेची ॥५॥
३१०
तिहीं त्रिभुवनीं सत्ता जयाची । तो गोपाळाचि उच्छिष्टे खाय ॥१॥
खाउनी उच्छिष्ट तृप्तमय होय । यज्ञाकडे न पाहे वांकुडे तोंडे ॥२॥
ऐसा तो लाघव गोपाळांसी दावी । एका जनार्दनीं काहीं काळों नेदी ॥३॥
३११
न कळे लाघव तया मागें धांवे । तयांचे ऐकावे वचन देवें ॥१॥
देव तो अंकित भक्तजनांचा सदोदित साचा मागें धावें ॥२॥
गोपाळ आवडीं म्हणती कान्हया । बैसे याची छाया सुखरुप ॥३॥
सुखरुप बैसे वैकुंठींचा राव । भक्तांचा मनोभाव जणोनियां ॥४॥
जाणोनियां भाव पुरवी वासना । एका जनार्दनी शरण जाऊं ॥५॥
३१२
भक्तांचा पुरवी लळा । तो सांवळा श्रीकृष्ण ॥१॥
उचलिला पर्वतगिरी । नाथिला काळ्या यमुनेतीरीं ॥२॥
अगबग केशिया असुर । मारिला तो कंसासुर ॥३॥
उग्रसेन मथुरापाळ । द्वारका वसविलीं सकळ ॥४॥
द्वारकेमाजीं आनंदघन । शरण एका जनार्दनी ॥५॥
३१३
कमळगभींचा पुतळा । पाहतां दिसे पूर्ण कळा । शशी लोपलासे निराळा । रुपवासही ॥१॥
वेधक वेधक नंदनंदनु । लाविला अंगीं चंदनु । पुराणपुरुष पंचाननु । सांवळां कृष्ण ॥२॥
उभे पुढे अक्रुर उद्धव । मिळाले सर्व भक्तराव । पाहाती मुखकमळभाव । नाठवे द्वैत ॥३॥
रुप साजिरें गोजिरें । दृष्टि पाहतां मन न पुरे । एका जनार्दनीं झुरे । चित्त तेथे सर्वदा ॥४॥
३१४
द्वारकेभीतरीं । कामधेनु घरोघरीं ॥१॥
कैशी बरवेपणाची शोभा । पाहतां नयनां निघती जिभा ॥२॥
घरोघरीं आनंद सदा । रामकृष्न वाचे गोविंदा ॥३॥
ऐशी द्वारकेपरी । एका शरण श्रीहरी ॥४॥
३१५
जगांचे जीवन भक्तांचे मोहन । सगुण निर्गुण ठाण शोभतसे ॥१॥
तें रुप गोकुळीं नंदाचिये घरीं । यशोदे मांडिवरी खेळतसे ॥२॥
इंद्रादी शंकर ध्यान धरती ज्यांचें । तो लोणी चोरी गौळ्यांचे घरोघरीं ॥३॥
सर्वावरी चाले जयाची ते सत्ता । त्यांची बागुल आला म्हणतां उगा राहे ॥४॥
एकाचि पदें बळीं पाताळी घातला । तो उखळीं बांधिला यशोदेनें ॥५॥
जयाचेनी तृप्त त्रिभुवन सगळे । तो लोणीयाचे गोळे मागुन खाय ॥६॥
एका जनार्दनी भरुनी उरला । तो असें संचला विटेवरी ॥७॥
३१६
खेळसी तुं लीळा । तुझी अनुपम्य काळा ।१॥
बारवा बरवा श्रीमुकुंद । गाई गोपाळी लावला वेध ॥२॥
खेळसी बाळपनीं । बांधीताती तुज गौळणी ॥३॥
ऐसा नाटकी हरी । उभा ठेला विटेवरीं ॥४॥
विटे उभा समचरणीं । शरण एका जनार्दनीं ॥५॥
३१७
अर्जुनाचे रथीं श्रमला जगजेठी । म्हणोनि कर ठेउनी कंटीं उभा येथें ॥१॥
धरुनी गोवर्धन उभा सप्तदीन । म्हणोनि कर जघन ठेउनी उभा ॥२॥
कंसादी मल्ल मारी जरासंध । ते चरणरविंद उभे विटे ॥३॥
धर्माघरीं उच्छिष्टपात्र काढी करें । म्हणोनि श्रमें निर्धारें ठेविले कटीं कर ॥४॥
पुंडलीक भक्त देखोअनि तल्लीन जाला । एका जनार्दनीं ठेविला कटाई कर ॥५॥