(गीति)
शौनक ऋषि-वृंदाला, कथिते झाले पुराण सुत सारें ।
नंतर कथिती त्याचे, श्रवणाचें तें महत्त्व मधु सारें ॥१॥
गणपतिपुराण श्रवि जो, ऐकावर्तन अनेक आवृत्ती ।
वा मनुज मुक्त होतो, जननें मरणें सुचक्र आवृत्ती ॥२॥
नभ मास शुद्धचौथी, तद्दिनिं मृण्मय करुन गणपतिची ।
मूर्ती स्थापना करुनी, पूजा करणें यथाविधी त्याची ॥३॥
त्या मूर्तीच्या सन्मुख, बैसुन वाचन करा पुराणाचें ।
मुदित गजानन होउन, इच्छित हेतू सुपूर्ण करि त्याचें ॥४॥
नंतर मुनिगण पुसती, कथितां आपण तयापरी कवणा ।
झाली फलप्राप्ती ती, कथणें आम्हां करा तुम्ही करुणा ॥५॥
मूक सुताला घेउन, गेले मुनि नाम त्यांस लोभेश ।
होते विधीकडे ते, म्हणती श्रविं मी पुराण गूणेश ॥६॥
विधिंनीं पुराण कथिलें, ऐके लोमेश आणि तो मूक ।
ऐके भक्तिपुरःसर, गुरुपरि वक्ता त्वरीत हो मूक ॥७।
इक्ष्वाकु-कुलामाजी, भूपति झाला सुकर्म आचरणीं ।
संतति नाहीं म्हणुनी, श्रवण करी हें पुराण मुकवाणी ॥८॥
झाला पुत्र तयाला, तैशी होती तदीय हो भगिनी ।
तिजला सुपुत्र नातू, इत्यादी जाहलेच हें श्रवुनी ॥९॥
सगराच्या पुत्रांतिल, पुत्र असे एक पांगुळा साचा ।
लोमेश-मुखीं ऐके, पुराण सारें सुपाद हो त्याचा ॥१०॥
अठरा पुराण श्रवणा, पासुन जें प्राप्त होय श्रोत्यांस ।
तें फल या श्रवणानें, मिळतें सत्वर महत्त्व हें यास ॥११॥
श्रोते वक्ते दोनी, होती निष्पाप सांगती सूत ।
शौनक मुनिगण सारे, ऐकुन झाले त्वरीत ते पूत ॥१२॥