(गीति)
होतां पंचम वर्षे, सूत गजानन मुलांसवें युद्ध ।
खेळे बहूत हर्षे, खड्गासुर पातला स्वतां सिद्ध ॥१॥
सजला उष्ट्र विशालचि,स्वबळें ताडी गजानना पायीं ।
पाहे गणेश तेव्हां, सजला रुपें प्रचंड त्या ठायीं ॥२॥
मारी बुक्की माथीं, उष्ट्र पडे हृदय भग्न होऊन ।
प्राणान्त मित्र होतां, छायासुर येत तेथ धावून ॥३॥
छाया गजाननाची, ओढी मायें करुन तो असुर ।
पडला गणेश तेव्हां, अंतरसाक्षी बघे स्वयें मूर ॥४॥
पाषाण करीं घेऊन, मारी छायेवरी त्वरें बाळ ।
छायासूर निमाला, गणपति चंचल मुरासवें खेळ ॥५॥
घेऊन कंदुक हातीं, ठरवी डावास तेधवां जोडी ।
झेली कंदुक राक्षस, गणपतिवरि तो करीत कुरघोडी ॥६॥
डावाचें नाम असें, खेळामाजी प्रमूख कुरघोडी ।
भार तयावर घाली, जाणे कपटा गणेश त्याच घडीं ॥७॥
कांहीं अवधी जातां, कंदुक झेली गणेश तत्काळ ।
बैसे राक्षसपृष्ठीं, हिमगिरिसम भार घालि तो बाळ ॥८॥
भारें राक्षस मृत तो, झाला तत्काळ तेधवां व्यासा ।
आणखि गणेशलीला, सखया ऐकें विधी वदे खासा ॥९॥