(गीति)
दश मास पूर्ण होतां, पार्वति झाली प्रसूत शुभदिनिं ती ।
पुत्र तियेला झाला, सर्वांसह हर्षयुक्त शिव होती ॥१॥
वदनीं द्वयरद शुंडा, चंद्र शिरीं वेदपाणि सुत झाला ।
केवळ परमात्मा हा, अपुल्या उदरीं जनीत कीं झाला ॥२॥
मूषक वहनीं बैसुन, सिंधुर नामें असूर बघणार ।
शिव पार्वतीस सांगति, तें ऐकुन वदत काय तें कुमर ॥३॥
शिव भाकित साच असें, सिंधुरहननाशिवाय कार्य असें ।
लोकांच्या अज्ञाना, नाशुन वैदिक सुकर्म करिति असें ॥४॥
वर्तन करण्यासाठीं, ज्ञानाचा योग्य बोध शिकवावा ।
यास्तव वरेण्य भूपति, सदनिं मशिं कीं त्वरीतसा न्यावा ॥५॥
निःसिम भक्त असे तो, राहे सदनीं कुमारपणिं मी कीं ।
अश्वासिलें तयांना, यास्तव न्यावें असेंच तेथें कीं ॥६॥
भूपतिसतिनें माझीं, द्वादश वर्षे सुभक्तिनें तपसा ।
केली म्हणून तिजला, वर दिधला तो करीन पूर्ण असा ॥७॥
राणी निद्रित असतां, बालक नेलें अतांच असुरानें ।
जागी झाल्यावर ती, विव्हळ होइल बहूत दुःखानें ॥८॥
मरणास सिद्ध होइल, यास्तव न्यावें मला तिथें त्वरित ।
जागी होण्यापूर्वी, ठेवावेम जवळ वेळ ही उचित ॥९॥