(गीति)
होतां वर्ष तयाला, पार्वति घाली सुतास बहु लेणीं ।
होतीं सतेज रविसम, थै थै करिं रे वदे सुधावाणी ॥१॥
ऐकुन बालक नाचे, थै थै ऐसा शिवापुढें जेव्हां ।
पाहुन शिव बहु मोदें, नृत्य करी तो सुतासवें तेव्हां ॥२॥
सुत नाथ नृत्य करितां, पाहुन गिरिजा करीत नर्तन कीं ।
रंगुन गेलीं सारीं, वर्णन करण्या अशक्य सुरमुनि कीं ॥३॥
नृत्या करुन पुरतें, धरिलें करिं लेकरास घे अंकीं ।
तेव्हां बालक जड बहु, लागे वदली खरोखरी हें कीं ॥४॥
कारण असूर शिरला, पायींच्या नोपुरांत लघु-रुप ।
गिरिजा सुतास वदली, जड झाला तूं त्वरीत हें रुप ॥५॥
ऐकुन जननीवचना, गणपति उठला त्वरीत अंकींचा ।
झाडी पदकमलांना, व्योमि उडाला असूर नोपुरिंचा ॥६॥
भूवरि आपटे तेव्हां, मुकला जीवास जेधवां व्योमीं ।
विश्रांति नसे त्याला, असूरपीडा निवारणा कामीं ॥७॥
आणखि एके दिवशीं, आश्रमवासी शिशूसवें कुस्ती ।
खेळे गणेश तेव्हां, मागुन मारी ढुशी मुरा मस्ती ॥८।
मेषासुर नांवाचा, होता राक्षस नटून मेंढा कीं ।
मारी तयास पृष्ठीं, धरिला शिंगांस पाहुनी बल कीं ॥९॥
मेषावर आरुढे, गणपति बालक धरीत शिंगांस ।
धरिला त्वरीत आपटि, भूमीवरि तो त्यजीत प्राणास ॥१०॥