(गीति)
दुसरे मासीं बालक, निजवी गिरिजा सु-पालकांमाजी ।
कुशल क्षेम असें हें, मूषकरुपें नटोन मुर-माजी ॥१॥
भांडति परस्परांशीं, भांडत येती गजाननापाशीं ।
तेव्हां गजाननानें, लत्ता मारुन पाडिले भूशीं ॥२॥
जाउन प्राण तयांचा, भीषण राक्षस शवें तिथें पडलीं ।
नंतर शिवदूतांनीं, बाह्यप्रदेशास तीं त्वरें नेलीं ॥३॥
तिसरे मासीं गिरिजा, निद्रित असतां असूर ये क्रूर ।
सजुन बिडालक तेथें, बालक मानीं धरीत तो चोर ॥४॥
त्याला गजाननानें, लत्ता मारुन मारिला घोर ।
शिवगण तयास नेती, गिरिखालीं लोटिला बहू दूर ॥५॥
चवथ्या मासी गिरिजा, हळदीकुंकुम करीत थाटानें ।
बालासुर रुपाचा, राक्षस आला कुमारसोंगानें ॥६॥
गेला गजाननाच्या, संनिध ताडी शिरावरी लाथीं ।
दाबी असूर कंठीं, मारुन केला तयापरी साथी ॥७॥
क्रीडाखंडापैकीं, चवथा झाला समूह कवनांचा ।
अर्पी हार प्रभूला, कोमल शमिचा करुन हा साचा ॥८॥