(गीति)
खेळे मुलांसवें तो, नानाविधशा प्रकार बहु लीला ।
खेळे बहूत अवधी, भान नसे राहिलें तईं सकलां ॥१॥
मातापितरें आलीं, शोध कराया तया स्थळीं सकळ ।
तेथें गणेश झाला, गुप्त असा तो बघोन तीं सकळ ॥२॥
पुनरपि प्रकटे तेथें, मित्रांना जवल आणिलें त्यानें ।
वदला तयांस तुम्हां, लागतसे कीं क्षुधा बहू पानें ॥३॥
माझ्यासंगें यावें, घालीं भोजन तुम्हांस सुग्रास ।
ऐसें वदोन नेलें, गौतमसदनीं त्वरीत कीं त्यांस ॥४॥
गौतमभार्या दृष्टी, चुकवुन गेला सुपाक सदनीं कीं ।
ओदनपात्र त्वरें तो, उचलुन आणी मुलांस वाढी कीं ॥५॥
थोडा अवधी जातां, गौतमसतिला कळून दोघांस ।
आला प्रकार तेव्हां, गौतम सांगे म्हणून गिरिजेस ॥६॥
गिरिजेस राग आला, सूताचा तेधवां करीं यष्टी ।
घेउन त्वरीत गेली, पळतां सुत तेधवांच ती पृष्ठीं ॥७॥
चोपी सुतास गिरिजा, बंधन केलें समक्ष त्या मुनिच्या ।
कोशांत कोंडिलें कीं, खेळे बाळांसवें पुढें मुनिच्या ॥८॥
कळतां उमेस तेव्हां, पाहे द्वारीं मुलांसवें खेळे ।
वदला गणेश तिजला, गणपति नाहीं तुझा इथें खेळे ॥९॥
ऐसें भाषण ऐकुन, पार्वति गेली गृहांत बघण्यास ।
कोशा त्वरीत उघडी, गणपति दिसला तसाच कीं तीस ॥१०॥
कोशांतुन काढी त्या, बंधन सोडुन त्वरीत घे अंकीं ।
प्राशी दुग्ध तया ती, प्रेमें पाहे शिशूमुखा ती कीं ॥११॥