(गीति)
व्योमाची शतमहिषी, भगिनी होती बहूत खादाड ।
तिज नित्य भोजनासी, शतमहिषे लागती क्षुधामोड ॥१॥
तिजला बंधुवधाचें, वृत्त कळे तेधवां करी शोक ।
गणपतिवधार्थ गेली, मेरु-शिखरीं नटे कशी ऐक ॥२॥
इंद्राची पत्नी ती, झाली म्हणते नमून पार्वतिला ।
राक्षस पीडा करिती, पतिविरहाचेंच दुःख हो मजला ॥३॥
माझे नाथ कुठें ते, लपले आहेत हें मला न कळे ।
पार्वति वदते तिजला, हे शचि धरिं धीर कीं अशा वेळे ॥४॥
माझेपरि परमात्मा, उपजे तो देवकार्य करण्यास ।
यास्तव चिंता त्यजुनी, नित्य भजें तूं सु-भाव त्या प्रभुस ॥५॥
सत्कार पुरा झाला, जाउन शय्येवरी करी वास ।
बोले सख्यांस शचि ती, आणा बालक मला बघायास ॥६॥
वाते खरीच शचि ती, समजुन आणी पुढें तिच्या शिशुस ।
पाहे निरखुन शिशु ती, राक्षसि आली मला बघायास ॥७॥
जाणें कपट शिशू तें, ओढी कर्ण नि तसेंच नासीक ।
घाली भार तिचेवर, पर्वत जणूं ठेविला असे ठीक ॥८॥
गेला प्राण शचीचा, पडलें शव त्या सुखासनीं व्यासा ।
शिवगण उचलुन नेती, कळला असुरी स्वभाव हा कैसा ॥९॥
सप्तममासीं तेथें, कमठासुर पातला धरारुप ।
शिवमंदिरापुढें तो, पडला रात्रीं सुशांतसा रुप ॥१०॥
दिनमणि उगवे तेव्हां, ठेविति दासी शिशूस अंगणिं त्या ।
जाणुन गजाननानें, राक्षस माया असूररुपीं या ॥११॥
चवदा भुवनें मिळुनी, एक असा भार घालि असुराच्या ।
देहीं क्षणांत मृत तो, झाला तत्काळ पाहती साच्या ॥१२॥
दासी शिवास कथिती, राक्षस पडला सु-भव्य अंगणिं कीं ।
नेलें सत्वर प्रेता, टाकिती गण दूर नेउनी दरिं कीं ॥१३॥