(दिंडी)
सात वर्षें लोटतां गणेशाचीं ।
करी शंभू ती सिद्धता मौंजियेची ॥
आणवि गौतम हें कार्य करायासी ।
बघे मुहूर्ताशीं योग्य तपोराशी ॥१॥
शंभु आज्ञें साहित्य सिद्ध झालें ।
चौल सूताचें कर्म आधिं केलें ॥
अणवि बटुल त्या वेदिकेच पाशीं ।
धरी अंतःपट वेदपूर्णराशी ॥२॥
समय साधाया सर्व सिद्ध झाले ।
तेथे राक्षस तों दोन येत झाले ॥
नाम त्यांचें कीं काळ कृतांतारी ।
नटति दोघे ते मत्त करी भारी ॥३॥
चाल करिती ते जेथ बटू होता ।
सकळ भ्याले ते कठिण समय येतां ॥
भीति बटुसी ती मुळिंच नस त्यांची ।
धरी शुंडा त्या दोन करीं तोंची ॥४॥
बटू आपटि तो एकमेक शीर्षां ।
प्राण जाउनियां रुधिर गळे शीर्षां ॥
पुढति गायत्री मंत्र देत विप्र ।
देत भिक्षा त्या देवऋषीं क्षिप्र ॥५॥
अशा समयासी अदिति ऋषी आले ।
बहुत अदरानें बटुस पूजियेलें ॥
पूर्व अवतारीं प्रकट रुप केलें ।
प्रेमपान्ह्यानें बटुस देखियेलें ॥६॥
मुनी कश्यप तों बटुस बाहुपाशीं ।
कवळि प्रेमानें त्वरित तपोराशी ॥
वदत बटुला ती पूर्ण तातमाता ।
नको विसरुं तूं उभयतांस आतां ॥७॥
वदत त्यांना तो बटुहि प्रेमभावें ।
पुन्हां दर्शन हें देत तुम्हां भावें ॥
करी वचनासी पूर्ण मी स्वभावें ।
वसें जवळी मी चित्त असों द्यावें ॥८॥