दीपप्रकाश - एकादश किरण

श्रीसद्गुरुनाथायनमः  --
नमूं सकल कला विशारदा । सकल शास्त्र स्वयं - सिद्धा । सकळ विद्याधीश विद्यानंदा श्री सद्गुरु माधवा ॥१॥
तुझ्या स्वरूप सागरांत । चिन्मय मोतीं असती अनंत । मज द्यावीं गा समर्था । आणोनियां ॥२॥
मी धरणीवरी नेटकें । नाथा चालूं न शके । मज पोहणें ही न ठाउकें । मग बुडी कैसी देउं ॥३॥
तरी तूंच नेई सागरांत । शिकवी बुडीचा सिद्धांत । मग मी शोधुनी त्यांत । काढीन मुक्त - शिंपलिया ॥४॥
परी एवढेंचकरी श्रीहरी । मज नेई त्या भीतरीं । तुज कष्टवी ना हरी । यावीण ॥५॥
तूं भक्ताकारणें कष्ट अनंत । केलेस आणि करिसी सतत । मग इतुकें सहज कष्ट । कां पां न घेसी ॥६॥
मी तुझें मूढ लेंकरूं । दयाळा नको अव्हेर करूं । मज दाखवी ऐसा सागरू । प्रेमपूर्ण ॥७॥
तव कृपेचा होतां उदय । प्रकाशलीं किरणें दहा । दाविला एकादश नवा । किरण उज्वल ॥८॥
तव कृपेवीण हीं किरणे । ठायींच राहती गुप्तपणें । घालितों कृपेचे लेणें । अंगावरी ॥९॥
घेतां कृपेचें वस्त्र । दिसली वाड्मयाची मूर्त । शब्दही असंख्यात । आठवूं लागले ॥१०॥
मजपुढें येती शब्द सुंदरी । म्हणती आम्हांस घेई किरणावरी । झगडती एकमेकावरी । यावया प्रकाशांत ॥११॥
ऐसें तव कृपेचें देणें । मज न घेववे चक्रपाणे । तव कृपेनेंच दीनवाणे । विचार मावळले ॥१२॥
तव कृपेचें उपनेत्र । नेत्रीं लावितां मी खचित । आली दृष्टी अवचित । लेखनाची ॥१३॥
ऐशी तव कृपा माउली । म्या सद्भावें अभिवंदिली । मग किरणप्रभा दाविली । रेखाटुनी ॥१४॥
श्रीनाथ येतां नाशिकास । जाती श्रीगोपालदर्शनास । गोपालदास हे परमहंस । होते राममंदिरीं ॥१५॥
न कळे त्यांचें मूळ ठिकाण । न कळे आले कोठून । राहती कर्दमी बसून । वर्षत्रय ॥१६॥
येती कांहीं भाविक जन । त्यांचें शरीर टाकिती धुऊन । परि पुनरपि आळूचे कर्दमीं जाऊन । लाविती अंगीं मृत्तिका ॥१७॥
होतां वर्षे तीन पुरीं । उभे राहती पूर्वद्वारीं । न बसतां भूमीवरी । एक वर्ष ॥१८॥
ऐसें प्रखर तप आचरिलें । मग कांहीं भक्तांनीं विनविलें । द्यावें आसन येथें भले । पूर्व दिशाद्वारीं ॥१९॥
ऐकिलें भक्तांचें वचन । गोपालें केलें आसन । पेटविलें धुनी साधन । निज सन्मुख ॥२०॥
सदा राहे अफाट वृत्ति । दिगंबर नग्न मूर्ति । परि कोणाही न कष्ट देती । योगेश्वर ॥२१॥
सर्व तेथेंच करिती विधि । परि न सुटे दुर्गंधी । जो स्वयेंच असे सुगंधी । तेथे घाण केंवी येई ॥२२॥
सदा राहे आत्मस्थितींत । ओढी गांजाच्या चिलमा अनंत । त्यांत चरसादि घालित । ओढावया ॥२३॥
सहस्त्राहुनी अधिक वेळी । महंत चिलीम उजळी । परि कोणीहि न देखिली । मूर्ती असावध ॥२४॥
पाळी धेनूंचीं खिल्लारें । श्वानहि तेथें गुरगुरें । आनंदाविण दुसरें । कांही न सांपडे ॥२५॥
होता सन्मुख एक स्तंभ । त्यास चर्चिला सिंदूर लांब । त्यातें नृसिंह हे नाम आरंभीं । ठेवी तो साधू ॥२६॥
‘ जय नरसिंग ’ ही सदा ध्वनी । जन म्हणती त्या नरसिंग मुनी । करी अघटित करणी । नाथप्रभू सम ॥२७॥
माधवनाथ गोपालदास । हे असती विष्णु महेश । परस्परांची परस्परांस । खूण प्रगटे सदैव ॥२८॥
कित्येका पाठवी दासांकडे । दासही पाठवी प्रभूकडे । परस्परा सांगती रोकडे । खूण गोष्टी ॥२९॥
यांच्या तारायंत्रा न लागे तार । अथवा तारांचे आधार । न लागती चाकर । अथवा एक पैसा ॥३०॥
न लागे अर्धक्षण । अथवा काळवेळांचें कुंपण । विद्युल्लतेचें भरण । न लागे कृत्रिम ॥३१॥
ज्यांनीं घेतली सृष्टीची तार । स्वये होती वीज प्रखर । खेळती मग कौतुककर । सदोदित ॥३२॥
श्रीगोपालदासें अंधास । दिला दिव्य दृष्टी - प्रकाश । जाळिलें रौप्य - वचन पत्रकास । दिधलें धन अपार ॥३३॥
कोणा म्हणे वाजवी बाजा । कोणास सांगे षड्जिन्यावरी जा । कोणासा बिल्वदलाचा मौजा । करी म्हणतसे ॥३४॥
ऐसा गोपाळ महानुभाव । त्यास प्रत्यक्ष भेटूं ये नाथदेव । तो सोहळा अपूर्ण । वर्णवेना ॥३५॥
ज्या ज्या भक्तें हें दृश्य देखिलें । धन्य तयांचे वंश भले । नाथसुता हें भाग्य मिळे । कृतार्थ मानी आपणांसी ॥३६॥
नाथ येतां देखें दुरून । केलें परमहंसें हास्य - वदन । हांसतचि उभा राहून । मांडीवरी थाप ठोकिली ॥३७॥
नाथें ठोकिले निजदंड । केला एक निनाद । गोपालनेंही तैसा स्वरभेद । केला निजमुखें ॥३८॥
झाला हाचि संवाद । हेचि या संतांचे शब्द । याचा अर्थ बहु गोड । संतचि जाणती ॥३९॥
दुसरी भेट म्यां पाहिली । ती अद्यापि मज दिसे उजळी । श्रीरामनवमीच्या वेळीं । जाई मंदिरी नाथजी ॥४०॥
परमहंसें देखतां योगेश्वर । घेती हर्षानें कडेवर । नाचती रामासमोर । आत्माराम ॥४१॥
दाविती एकमेकां वांकुल्या । हृदयाशीं कान लाविला । कंठीं हात घातला । योगेंद्रानें ॥४२॥
न करितां भाषा सार । घेती आप आपुलें स्थल सत्वर । ऐशा भेटीचा अर्थ थोर । मज वर्णवेना ॥४३॥
घेवोनी भाईची भेटी । हरिसिंग शिष्याचें गृहीं जाती । तेथें नवलाई दाविती निज लीलेची ॥४४॥
नाशिकीं होते जहागिरदार । तयाचें नाम सुकेणकर । शरण येवोनी पायावर । म्हणे कृपा करावी ॥४५॥
मम गृहीं तस्करांनीं । हरिलीं सुवर्णाचीं लेणीं । तीं द्यावीं आणोनी । नाथदेवा ॥४६॥
हंसुनी म्हणे सद्गुरू । मी नव्हे तुमचा तस्करू । आम्हांवर हा आळ थोरू । नका ठेवूं ॥४७॥
मी हृदयाची करितों चोरी । मज नका ठेवूं मायाबाजारीं । आमची चोरी जो उघड करी । तोचि साधू ॥४८॥
देखोनि भक्ताचें वदन । कळवळला दयाघन । वृक्षास ठोकितां खिळे तीन । चोरी तव मिळेल ॥४९॥
तस्कर होईल बहुत घाबरा । येईल धांवत आपुल्या घरां । एकवीस दिवसांच्या अवसरां । मिळेल सर्व ॥५०॥
मग त्या शिष्यातें सांगती । तव शरीराची न दिसे शुभ गती । तु ज्वर पीडा दृष्टी । दिसे भयंकर ॥५१॥
परि चिंता मानसीं न करी । तुज रक्षीन मी ज्वरारी । ज्वर येतां एक कार्य करी । जे तुज सांगेन ॥५२॥
आणोनी एक पेढा । शय्येजवळी ठेवी गड्य़ा । पिपीलिकांचा न लागला वेढा । जरी त्यासी ॥५३॥
तूं निःसंशय रोगमुक्त । होशिल हें निश्चितार्थ । ज्या सहाय्यक प्रभू समर्थ । त्या दैन्य कोठलें ॥५४॥
ऐसे देवे त्यासि कथिलें । दोन्ही संकट - पर्वत टाळिले । स्वतेजातें प्रगटविले । ऐशा प्रकारें ॥५५॥
मिळालें त्याचें धन । पीडिला तापें दारूण । श्रीनाथदेवा स्मरून । ठेवी पेढा संनिध ॥५६॥
मुंग्यांची झाली दाटी । परि त्या पेढ्यातें स्पर्शु न शकती । ही नवलाची रीती । दाविली नाथरायें ॥५७॥
विषमज्वरें पीडिला तो शिष्य । न राहिली कोणा आस । परी जगदीश तारील त्यास । माराया समर्थ कोण ॥५८॥
त्याच गृहीं असता जगदीश । एक वर्तले नवल सुरस । होता एकादशीचा दिवस । संनिध शिष्य परिवार ॥५९॥
श्री पांडुरंगाची कीर्ती । गात होती नाथमूर्ती । म्हणे भूलोकीच्या वैकुंठी । जावे सर्वांही ॥६०॥
भूवरी असती अनेक क्षेत्रें । परी पंढरीची सरी न ये त्यातें । सदा नामाचा घोष जेथें । नाचती वारकरी ॥६१॥
श्रीज्ञानदेव तुकाराम संत । श्रीएकनाथ दास समर्थ । हे चार मुनि निश्चित । भागवत सांप्रदायाचें ॥६२॥
याही रचिले चार वेद । ज्ञानेश्वरी अभंगसमुद्र । भागवत श्रीदासबोध । ग्रंथराज ॥६३॥
वेदांत सांगे अद्वैत । तेची प्रतिपादिती महंत । विशद करिती महाराष्ट्रात । ईशसंकल्पानुसार ॥६४॥
नामघोष हे सोपे साधन । कलियुगी देई श्रीभगवान । यमनियमातें साधून । जपावे निशिदिनीं ॥६५॥
जरि न साधे अभ्यासयोग । अथवा भक्ती - ज्ञान - वैराग्य । तरी अहोरात्र नामसंग । ठेवावा साधकें ॥६६॥
ऐसे सांगे भक्तांसी । तो तेथे आला एक तापसी । वर्ण काळा ठेंगू ऐसी । मूर्ती त्याची ॥६७॥
तो येतांच नाथें । दिधलें अपुले आसन बैसायाते । वंदिले तयाच्या चरणाते । नाथ रायें ॥६८॥
सुचवी प्रिय पुत्रास । तुम्ही वंदावें या महाभागास । परि मूर्ती होई अदृश्य । द्वारातचि ॥६९॥
कोणा नकळे मतितार्थ । सकल होती चकित । शून्य साम्राज्य पसरत । त्या स्थळी ॥७०॥
नाथें लाविली होती समाधी । सोडिली क्षणैक उपाधि । उतरवी वायूची गादी । मग पाहे सन्मुख ॥७१॥
म्हणे कोठें गेला सांवळा । ब्राह्मण वेषें जो आला श्रीपांडुरंग कैसा सजला । मनुज वेषें ॥७२॥
तुम्ही त्यातें वंदिले । का भ्रांतीचें घेतलें जाळे । येंरूनीं सर्व सांगितलें । प्रभूचे खेळ ॥७३॥
योगीराज मनीं हांसती । म्हणती पाहिजे तयास दृष्टी । मज विठ्ठल आज्ञापिती । करावा नामसप्ताह ॥७४॥
ऐसे काढोनी उद्गार । जाहला पुनरपि स्थिर । तो येई एक चतुर । भाविक भक्त ॥७५॥
त्या भक्तानें आम्रफळें । तीन आणिलीं भावबळें । कर जोडोनी विनविलें । घ्यावा स्वाद याचा ॥७६॥
परि नाथ फळें न खाई । बर्फी पेढ्यांचे नावही नाही । भाताविण न ठावें कांहीं । अन्य पदार्थ ॥७७॥
त्या भक्तातें आश्वासिलें । मज तुझें देणे पावले । परी स्वाद घ्यावा रसाळे । म्हणोनी हट्ट धरियेला ॥७८॥
न जाई तो शिष्य । माझी पुरवा एवढी आस । घ्यावा अल्प मधुर रस । आम्रफळांचा ॥७९॥
फळे असती बहूत मधुर । म्हणूनि आणिलीं गुरूवर । न चाखिता मज दुःख फार । होईल देवराया ॥८०॥
देखोनी तयाचा पूर्ण हट्ट । घेई ती फळें नाथ । ओढोनि श्वास अमृत । अमृत फळें चाखी ॥८१॥
एक फल देई भक्तास । दुसरें एका भ्रमित शिष्यास । जयाच्या मनी किंतुप्रवेश । झाला सद्गुरुविषयी ॥८२॥
दोघें चाखितीं आम्रफळें । परि रूची कोणाही न कळे । हा आम्र कीं पपईचीं फळें । हेहीं नुमजे ॥८३॥
प्रताप देखोनी ऐसा । लाजला मनीं भ्रमित शिष्य । म्हणे मी केले अन्यायास । क्षमा करावी दयाळा ॥८४॥
न सांगतां न बोलतां । हरविला त्याचा दोष तत्वतां । तूं धन्य रे समर्था । योगीराया ॥८५॥
तेथेंचि येती पळशेकर । नेती आपुल्या गांवीं गुरूवर । सप्ताहाचें स्थल रूचिर । नाथ मनीं ठसावें ॥८६॥
सांगे सकल शिष्यातें । करावा नाम सप्ताह येथें फडकवूं दिंड्या पताकातें । ऐसें वाटे ॥८७॥
आज्ञा होतां सद्गुरूंची । झाली आनंदी वृत्ति तयांची । बघोनी तिथी एकादशी । ठरविती निश्चय ॥८८॥
आधींच ते शिष्य भक्तीचें वेल । त्यावरी नाथें सिंचितां जल । निज कर्त्यवास्तव प्रफुल्ल । कां न व्हावें ॥८९॥
शक अठराशें तेवीस । होता शुक्ल ज्येष्ठमास । श्रीआई देवी पुढती श्रेष्ठ । करिती निश्चय सप्ताह ॥९०॥
श्री आई देवी ही योगिनी । श्रीनाथ सांप्रदायी स्वामिनी । जी होती केवळ देवरूपिणी । जगदंबा ॥९१॥
लावी समाधी अचल । राहे विरक्त केवळ । तूर्येचें चाखी जळ । ती चित्कला ॥९२॥
देवीने जिवंत समाधी घेतली । परि सूक्ष्मरूपें अद्यापि सजली । भक्तें भावितां माऊली । भेट देई प्रेमानें ॥९३॥
ऐशा पवित्र स्थलीं । नामाची गर्जना झाली । नाथमूर्ती सन्मुख बसली । श्रीदेवीच्या ॥९४॥
’या नामसप्ताहाचा जनक । श्रीज्ञानेश्वर महाराज एक । केलें भारीच कौतुक । माउलीनें ॥९५॥
अहोरात्र सात दि । करावें श्रीहरी स्मरण । हातीं टाळ वीणा घेऊन । नाचावें आदरें ॥९६॥
न ठेवावें टाळ खालीं । अखंड नामगर्जना पाहिजे केली । नाना अभंगाची स्तोत्रावलि । गावी भक्तीनें ॥९७॥
वाढविला भक्ती सांप्रदाय । करी सारे प्रेमी बांधव । ठेवी ऐक्यतेचा भाव । ज्ञानेश्वर ॥९८॥
करावें गा अन्नदान । कोणाही न द्यावें परतून । जितुकें येतील संतजन । तितुक्या भोजन द्यावें ॥९९॥
सर्व जळवळीचें गूज । ठेवी यांत ज्ञानराज । उघडोनी नयन सहज । पहावें श्रोतृजनीं ॥१००॥
आमुच्या सद्गुरू नाथास । आवडे तोच सांप्रदाय विशेष । नामें रंगूनी जाई योगीश । रंगवी इतरां ॥१॥
करी पंढरीची वारी । पंढरी ही त्याची प्रेम नगरी । नाचे श्रीविठ्ठला सामोरीं । आमुचा विठ्ठल ॥२॥
केला नामसप्ताहाचा सोहळा । येई दशसहस्त्र मेळा । कोणी दर्शन कोणी । भजनाला । येती भाविक ॥३॥
इतुक्याहि मिळे अन्नदान । देखोनी नाथ हास्यवदन । जेथें प्रत्यक्ष अन्नपूर्णा । तेथें अपूर्णता कैंचे ॥४॥
जणूं पळशास आली पंढरी । येती दिंड्या वारकरी । भजनाची गर्दी सारी । चहूंकडे ॥५॥
सप्ताह स्थळीं नसे रीघ । स्थापिती अनेक स्थलीं मग । श्रीहरि भजनाचें संघ । भजनास्तव ॥६॥
न राहे एकहि घर । जेथें नसे नाम गजर । पळशाचें भाग्य थोर । झालें भू - वैकुंठ ॥७॥
या सप्ताहीं आमुचा नाथ । सेवी अल्प दुग्ध मात्र । न खाई अन्न भात । भान नसे तयासी ॥८॥
न निद्रा न विश्रांती । अहोरात्र नामाची महती । नामावीण नाथमूर्ती । अन्य भाषा न करीच ॥९॥
नामचि देणें नाम घेणें । नाम हीच संध्यास्नानें । नाम हींच वस्त्र भूषणें । नाथें घेतली ॥११०॥
नाम हेंच नाथा पाणी । नामाचेंच तांबूल वदनीं । नाम हीच पूजा मनीं । पूजे समयीं ॥११॥
करी सर्व कर्मे यथास्थित । परी तीं नामगर्जनें सहित । देहीं असोनि विदेहस्थित । नाथ झाला ॥१२॥
भक्त येती अनंत । अनंतपदीं मस्तक ठेविती । नामाचाच आशीर्वाद देती । सद्गुरू नाथ ॥१३॥
भक्तमस्तकाचा भार । पडला नाथपदावर । स्फुरण पावले पद थोर । जणूं चिरोट्या ॥१४॥
पाया सूज येई भारी । परी भजनरंगीं मुरारी । मग आई देवीते चिंता भारी । उद्भवली ॥१५॥
देई एक भक्ता आभास । पाहीं सद्गुरूच्या पदास । भक्त म्हणे स्वप्न - भास । परी जाई गुरूपदीं ॥१६॥
नवनीताहुनी कोमल पाय । केंवी भार सहन होय । तुटलें भक्तांचें हृदय । मग उचलिती नाथास ॥१७॥
एका वृक्षावरी करोनी आसन । तेथें ठेविती भक्तभूषण । दुरोनी घ्यावें दर्शन । म्हणती भाविकांस ॥१८॥
नाथा तुझी लीला अगोचर । करी कृति अगोचर । तीस भक्तमस्तकाचा भार । सोसवेवा ॥१९॥
तूं अमरकंटकीं जासी । तैं कोमलत्व कोठें टाकिसी । रंभा पाटलाच्या । क्षेत्री वससी । माळ्यावर ॥१२०॥
सूर्य सहस्त्र - किरणे तापला । तुज तापद न होई कोमला । भक्त - मधुपाचा योग कमला । तुज भार वाटला रे ॥२१॥
चढसी सप्तश्रृंग - गड । तुडविसी वृक्ष - नद्या अवघड । तेव्हां तुझें कोमलपद । कोठें होतें सांग पां ॥२२॥
नाथा तूं नससी नवनीत । नससी प्रस्तर सत्य । हाचि तव लीलेचा अर्थ । मज दावी ॥२३॥
ऐसा सात दिवस सप्ताह झाला मग काल्याचा प्रसंग आला । केली प्रभूनें गोपाळलीला । ती ऐकावी सादर ॥२४॥
नाथ झाला गोपाळ । भक्त होती धेनू सकळ । प्रेमें करी सांभाळ इंद्रिय - धेनूंचा ॥२५॥
रात्रीं ठेवी गुरे बांधून । करावें रवंथ मना । देई हरिनामाचें तृण । भक्ती - जळ निर्मळ ॥२६॥
मग होई गोपपाल । सद्भाव गोपांचा लडिवाळ । करी नाथ वेल्हाळ । नानापरी ॥२७॥
दहीं दुग्ध हें चिद्रस । लुटायातें नेई त्यांस । चुकवी वृत्ती गोपींस । देई प्रिय भक्तांसी ॥२८॥
या रसी स्वरूपलाह्या । मिळवी माझी तात माया । मृत्तिकेच्या घटीं बांधोनियां । ठेवी पंचतत्व मंडपीं ॥२९॥
मग बोले प्रिय भक्तास । घ्यावे निश्चय - दंडास । फोडोनि घट सावकाश । लुटा लाह्या सत्वर ॥१३०॥
हाच प्रभूनें काला केला । तो सर्व भक्तांनी घेतला । आनंद - वायू विरहला । चिदाकाशीं ॥३१॥
मग ब्राह्मण - संतर्पण । सर्व संतांसीं भोजन । न कळे किती सहस्त्र खूण । पंक्तीची या ॥३२॥
न मिळती विशाळ पात्रें । केले चुन्याचें हौद नाथें । द्वि - सहस्त्राचे अन्न तेथें । शिजविलें ॥३३॥
तीर्थाचें केलें सिंचन । सांगे सर्व ग्रामा द्यावें भोजन । पंचक्रोशींचे सर्व जन । आणावें भोजना ॥३४॥
तो यवन वा महार । होवो अथवा चर्मकार । कोणी न खावी भाकर । आज गृहीं ॥३५॥
ऐसी द्वाही फिरवावी । स्वयें आमंत्रणें ही द्यावी । कोणीही न बोलावीं । दुरूत्तरें ॥३६॥
ऐसी कडक आज्ञा केली । भक्तांनी संतोषें पाळिली । वीस सहस्त्र पानें जेविली । नाथ प्रसादें ॥३७॥
इतुके जेविले संतजन । परी अन्न परिपूर्ण । दूसरे दिनीं देती भोजन । पशु - समुदाया ॥३८॥
ऐसें अपूर्व नवल केलें । सर्व जन पूर्ण धाले । मग नाथें सोडिलें । सप्ताह पारणें ॥३९॥
पुरविली भक्तांची कामना । केली कौतुक सीमा नारायणा । किती गावें तुज सुजाणा । हें न कळेची ॥४०॥
या भक्तसमुदायांत । मल्हारबोवा नामें वर्तत । जो सत्वगुण मूर्तिमंत । त्यावरी नाथ कृपा करी ॥४१॥
केलें त्यास अनुग्रहीत । घातली माळा गळ्यांत । चालवी सप्ताहाचें व्रत । भक्तराया ॥४२॥
ऐसा आशिर्वाद देउनी । शिरीं ठेविलें कर दोन्ही । ओतिला रस हृदयभुवनीं । त्या भक्ताच्या ॥४३॥
शिष्य होता शुद्ध लोखंड । त्यांत मृत्तिकेचा नव्हता संबंध । म्हणोनि परिस लागतां लोखंड । सोनें जाहलें ॥४४॥
मल्हारीनें भक्ति मुक्ति । घेतल्या अपुल्या सवें युवती । द्वैत निशाचरा पदीं तुडविती । बसती प्रेम - पठारीं ॥४५॥
मल्हारबोवा नाथ कीर्ति । वाढविती अखिल महाराष्ट्री । वैदर्भ - प्रांतीं हा भक्त सुमती । करी नामसप्ताह ॥४६॥
दुसरा शिष्य काशीनाथ । तयाच्या शिरीं ठेवी हस्त । सांगती योगक्रिया उचित । हो भजनानंदीं ॥४७॥
शिंपी जातीचा तो भक्त । जानोरीगांवी सदा वसत । केली तयानें मात खचित । निज देहाची ॥४८॥
ती कथा पुढील किरणीं । करावी श्रवण संतांनी । तेथेंही अनेका भजनीं । लावील नाथ ॥४९॥
श्रीनाथ हा निर्मल आरसा । त्यांत पाहील जो जैसा । दिसेल त्यांत तैसा ठसा । घ्या तयासी ॥१५०॥
श्रीनाथ ही शुद्ध गंगा । तीमाजीं मिळवितील ज्या रंगा । तोच खुलवीत अंतरंगा । साधकाच्या ॥५१॥
श्रीनाथ हें केवळ गगन । तेथें विलसती अनंत उडुगण । जैसा कृतीप्रकाश तैसें स्थान । मिळे तयासी ॥१५२॥
 इति श्रीमधवनाथदीपप्रकाशे नाथसुविरचिते श्रीनामसप्ताहवर्णनं नाम एकादश किरणः समाप्तः ॥