प्रसंग सतरावा - संग्रामारंभीं सद्‌गुरुचा निरोप

ऐका सद्‌गुरु नमस्‍कारून । मांडिलें एकांगीं शूरत्‍वपण । ते ऐकती संत साधुजन । घमशा न झोंटधरणीचें ॥३०॥
ते असती सद्‌गुरूचे अंकिले । परतोन आपआपणांतें झुंजले । ते पावती गा शब्‍दाचे सखोले । स्‍वयें साक्ष बाणली ॥३१॥
शब्‍दज्ञानें धरणें मतीं तर्की । जैसें श्र्वान सांचोली ऐकोन करी भुंकी । परी दृष्‍टीं नाहीं देखिली सायकीं । कवण काय ऐसी ॥३२॥
रणांत शूर भांडला शरीरें । बैसले ठायीं ऐकिलें कवीश्र्वरें । त्‍यावरी बिरमाल केला बंदिस्‍त थोरें । परी रण दृष्‍टीं देखिलें नाहीं ॥३३॥
तदन्यायें पंडित ज्ञानी । कुशळ विवंचना करिती वचनीं । परी नेणती कमाईची मांडणी । ते सांगो आरंभिली ॥३४॥
अवलोकूनि सद्‌गुरु उदार । साष्‍टांगें केला नमस्‍कार । पुसोनि संग्रामाचा विचार । मग निरोप घेतला ॥३५॥