अपरकविता दैवत

( शिखरिणी )

प्रिये, माझ्या उच्छृंखल करुनियां वृत्ति सगळया,
तुझ्या गे भासानें कवनरचनेला वळविल्या ;
अशी जी तूं देशी प्रबलकवनस्फुर्ति मजशी,
न होशी ती माझें अपरकविता-दैवत कशी ?

बरें का हें वाटे तुज ?-- तुजवरी काव्य लिहुनी
रहस्यें फोडावीं सकळ अपुलीं मीं मग जनीं ?

त्यजूनी ही इच्छा, मज सुखविण्या ये तर खरी,--
स्तनीं तूझें व्हावीं तर रचिन काव्यें स्वनखरीं !

रचायापूर्वीं तीं, रसनिधि असे जो मग उरीं --
जयाच्या काव्यें या खचित असती फक्त लहरी,
तुला तो द्याया या निधिच किती हा उत्सुक असें !--
करांनीं गे आकर्षुनि निघिस त्या घे तर कसें !

अस मी द्याया हें ह्रदय तुजला पत्नि सजलों,
पुन्हां कां तूं मातें तरि न दिसशी ? - वा, समजलों !--
पुण्यामध्यें ना मी अहह ! बहरीं सोडूनि तुला
शिकायाला आलों !-- तर मग तुझा द

कुठें तूं ?-- मी कोठें ? जवळ असशी तूं कुठुनियां !
निवेदूं हें कैसें ह्रदय तुजला मी इथुनियां ?
तुझेवीणें तूझेवर मजसि कव्येंच लिहिणें !
उपायानें ऐशा मन विरहतापीं रमविणें.

विदेशीं गे भुंगा प्रियकर कळीला स्मरुनि तो
स्वगुंजालापांला फिरुनि फिरुनि घेत असतो,
वियोगाचीं तेवीं करुनि कवनें हीं तुजवरी !
तयांच्या आलापां, स्मरुनि तुज, मी सम्प्रति करीं !

१८८६