भजन - १६१
हरिनाम हे फुकाचे, जप मानवा ! तु वाचे ।
तुटतील बंध सारे, भव-पाश या जिवाचे ॥धृ॥
मन लावुनी विचारी, धरि एकनिष्ठ तारी ।
निष्काम गा मुरारी, अति हर्षे देव नाचे ॥१॥
नच जाइ पुण्यधामा, बस रे ! करीत कामा ।
कामात लक्ष रामा-वरि, ठेव अंतरीचे ॥२॥
सोडूनि कल्पना ही, निंदा-स्तुती जगाची ।
रंगोनि एकभावे, सुख घे हरी-पदाचे ॥३॥
तुकड्या म्हणे हि वेळा, साधूनि घे फुकाची ।
अनमोल जन्म जाता, मग मार त्या यमाचे ॥४॥
भजन - १६२
सुख येइ घरा, अति कष्ट करा कष्टाविण शांति न होइ नरा ॥धृ॥
कष्टचि करता संत निमाले, तरले या भवदुःखपुरा ॥१॥
कष्टे राज्यहि पावे सुगमे, आळस हा अति दुर करा ॥२॥
कष्टे धर्म, कर्म, व्रत होते, कष्टचि नेई आत्म-पुरा ॥३॥
तुकड्यादास म्हणे, ज्या कष्टी, नारायण हो तेचि वरा ॥४॥
भजन - १६३
चल ऊठ अता, चल ऊठ अता, बघ भानु करी उपदेश मुला ! ॥धृ॥
तापुनि कष्टि करी देहाला, द्यायासी सुख जनतेला ॥१॥
कष्टचि हे सुख देति मनाला, ज्या कष्टे जन-लाभ भला ॥२॥
लाज घेउनी का बसलासी ? जाशिल शेवटि दुःखि खुला ॥३॥
तुकड्यादास म्हणे गुज समजी, करि सेवा जगव्यापि खुला ॥४॥
भजन - १६४
कुणि शत्रु कुणाचा नाहि गड्या ! कुणि मित्र कुणाचा नाहि गड्या ! ॥धृ॥
सर्व असे हे अपुल्या हाती, अपुली कर्मे ग्वाहि गड्या ! ॥१॥
आपण दुसर्या दुसरे आपणा, वागु तसे जग राहि गड्या ! ॥२॥
आपण लोभी जगही फसवे, ठगा-ठगाची डाइ गड्या ! ॥३॥
तुकड्यादास म्हणे निर्मळ हो, जग हे ईश्वर पाहि गड्या ! ॥४॥
भजन - १६५
अति व्याकुळ हे मन, शांति नसे, करु काय कसे ? न सुचे हरि रे ॥धृ॥
जप-तप नाना करुनी, श्रमलो, चंचल मन हे नावरि रे ! ॥१॥
तिर्थी धोंडापाणी पुजिले, पक्ष्यासम फेरे करि रे ! ॥२॥
दान-पुण्य योगहि ते केले, वाढे अभिमानचि उरि रे ! ॥३॥
तुकड्यादास म्हणे ज्ञानाविण, सुख नसे दुसरे तरि रे ! ॥४॥