भजन - १३६
'झणि हासति काय मला जन हे', ही लाज मनी तिळमात्र नको ॥धृ॥
कार्य करा प्रभुला स्मरुनी, निःस्वार्थपणी प्रियता धरुनी ।
मग वानो कुणि निंदाहि कुणी, अभिमान मनी तिळमात्र नको ॥१॥
हे विश्व मकान खरे अपुले. समजोनि करी मग जीव-दया ।
अति क्रूर असूर असेल कुणी, वधण्यासि दया तिळमात्र नको ॥२॥
निर्माण करा प्रभुची, प्रभु देइल मोक्ष ययाचि मता ।
तुकड्या म्हणे काय अरे ! बघता ? घ्या कार्य करी अजि, वेळ नको ॥३॥
भजन - १३७
रमला हरि कुंजवनी सखये ! हुरहुर जिवा अति वाटतसे ॥धृ॥
किति वेळ असा राहील तिथे ? सांगा तरि जाउनिया हरिला ।
कुणि मोहिल काय झणी सगुणा ? अग ! दुःख असे उरि दाटतसे ॥१॥
किति गोड तयाची बंसि सये ! पशुपक्षि-जिवा रमवी विपिनी ।
मनमोहन-बंसि हरील कुणी, मम चित्त कसे होईल पिसे ॥२॥
शिरि मोर-पिसारा सुंदरसा, योगी बघती हृदयात जसा ।
कुणि काढिल काय हळूंच असा ? नेत्रातचि ते रुप साठतसे ॥३॥
चल जाउ झणी बघण्या मिळुनी, दहापाच जणी अति एकहुनी ।
तुकड्या म्हणे भाग्य खुलेल गडे, हरिच्या विरहे जिव फाटतसे ॥४॥
भजन - १३८
विपरीत हवा दिसते नयनी, हरि काय करील मना न कळे ॥धृ॥
नच रीत उचीत कुणा करवे, धरवे न ऋषी-वचना हृदयी ।
अति कामभरे नच नेम उरे, श्रृतिशास्त्र, तया मदने न कळे ॥१॥
करि त्याज्य न राज्य कुचाल जनी, हसताति मनी दुरुनी झुरुनी ।
'बिघडले कधी ही भारतभू ?' परके जनही द्विविधा घुसळे ॥२॥
ऋतु चालति चाल कुचाल अती, नच पृथ्वि पिके उरती पुरती ।
मरतो कइ , अन्न मिळे न पुरे, नरनारि न लुगडी-वस्त्र मिळे ॥३॥
रुसल्या मरिमाय जरा कुलरा, वरि प्लेग-काँलरा भिति न ज्वरा ।
नच सुख जिवा इकडे तिकडे, मन घाबरले अति, धीर ढळे ॥४॥
नच धर्म न कम सुसंगतिही, वळती जन हे विषयी अतिही ।
तुकड्या म्हणे स्वाधिन हे हरिचे, कळते प्रभुला कळणे सगळे ॥५॥
भजन - १३९
हरिनाम जपा मन लावुनिय, मग मोक्षसुखा किति वेळ अशी ? ॥धृ॥
अति दुर्जन हे रिपु दूर करा, जे काम-क्रोध मद-लोभ अती ।
गुरुपायि चला हृदये नमुनी, मग मोक्षसुखा किति वेळ अशी ? ॥१॥
रोज करा अभ्यास सदा, जी वेळ मिळे जो काळ मिळे ।
अति प्रेमभरे विरहे प्रभु गा, मग मोक्षसुखा किति वेळ अशी ? ॥२॥
सत्य सदा वदनी वदणे, समजा सम सर्व जिवा प्रभुच्या ।
अति निर्मळ गोड रहा जगती, मग मोक्षसुखा किति वेळ अशी ? ॥३॥
'मान असो अपमान असो, निति-धर्म न सांडुनि जाउ कुठे' ।
तुकड्या म्हणे निश्चय घ्या ऎसा, मग मोक्षसुखा किति वेळ अशी ? ॥४॥
भजन - १४०
कुणि काहि म्हणो न म्हणो जन हे, नच साधु ढळे हरिच्या भजना ॥धृ॥
वाहताति कुणि फल, पुष्प शिरी, कुणि भावबळे घरि ने अपुल्या ।
कुणि निंदिती मार्गि, शिव्या वदनी, सुखदुःख न होय जराहि मना ॥१॥
कुणि देति किती, कुणि नेति किती, कुणी खाति किती, गणतीच नसे ।
कधि लाडु पुरी, कधि भूक उरी, कळणा-घुगरी हरि देत तना ॥२॥
कुणि मान कराया नेत सभे, कुणि प्राण हराया नेत गिरी ।
समतोल तयाची वृत्ति सदा, नच द्वेष-प्रीती कुजना-सुजना ॥३॥
शित-उष्ण असो वा वृष्टि असो, जनलोक असो वा कानन हो ।
मरणी जननी नच खेद जिवा, सदनीहि जसा तैसाचि रणा ॥४॥
नच रंग कधी विसरे अपुला, आनंदस्वरूप अनादि सदा ।
पदि लीन तया तुकड्या नमुनी, ज्याच्या न कळे कवणास खुणा ॥५॥