भजन - ११६
फोल ते संत आम्हासी, वागण्यावीण जे ज्ञानी ।
मुखे करि ब्रह्म-चर्चेला, पळे इंद्रीय अडरानी ॥धृ॥
'तयाविधि-नेम-ना' म्हणती, जरी चालोत ते कुरिती ।
शक्य हे होईना संता- 'कधी करतील मनमानी' ॥१॥
तयांना कर्म ना उरले, तरी ते जगति का उरले ? ।
भोगण्या भोग देहाचा, होतसे पाप का कळुनी ? ॥२॥
जगाच्या पाप-पुण्याची, जरी ना कल्पना त्यांना ।
खाति आणि राहती कैसे, चटुरे माल खावोनी ? ॥३॥
बुडविला धर्मची त्यांनी, भोंदुना वाव देवोनी ।
संत ना राहती ऎसे, सारिही ढोंगमय करणी ॥४॥
संत ते मानतो आम्ही, राहती संगती तैसे ।
तो तुकड्यादास सांगतसे, न इतरा ठाव द्या कोणी ॥५॥
भजन -११७
उभा का मंदिरी रामा ! पहा बाहेर येवोनी ।
गर्जती भक्त तव दारी, जरा तरि ऎक बा ! कर्णी ॥धृ॥
दुष्ट संहारण्याकरिता, तुझा अवतार तो होता ।
अता का जानकीनाथा ! दिसेना भूवरी कोणी ? ॥१॥
कितीतरि त्रास भक्तांना, कुणाला हाल बघवेना ।
मिळेना अन्न पोटाला, किती मरती दुखे प्राणी ॥२॥
ऊठ घे चाप धर हाती, असुर मर्दावयासाठी ।
राख बा ! लाज भक्तांची, न तुजविण दान दे कोणी ॥३॥
सांग हनुमंत ताताला, कि 'वर दे आपुल्या भक्ता ।
पाहशी अंत किती आता ? धरी तुकड्या सदा चरणी ॥४॥
भजन - ११८
निरशुनी बघ जरा देवा ! गती अमुच्या समाजाची ।
भारता भीक दे काही, बिघडली रीत रक्ताची ॥धृ॥
कुणाचा मान ना उरला, विषयरस धुंदसा भरला ।
कुणी दाता नसे उरला, हाव बहु धाव स्वार्थाची ॥१॥
प्रेम निष्कामि ना कोठे, भक्तिचे ये तनू काटे ।
जाति पापाचिया वाटे, ढसळली चाल लोकांची ॥२॥
साधुचे कोणि ना ऎकी, भोंदुपण वाढले लोकी ।
उसळली वृत्ती असुरांची, भाविकासी बहू जाची ॥३॥
म्हणे तुकड्या कली आला, निशाणी टेकला झाला ।
संति आधीच गौरविला, तशी झाली खुशी यांची ॥४॥
भजन - ११९
सुदिन हा संत-सेवेचा, सुभाग्ये लाभला आम्हा ।
मिळाली दर्शने काशी, निमाली वृत्तिची सीमा ॥धृ॥
सदा फुलबाग बोधाचा, दिसे फुलला मुखावाटे ।
रंगले ज्ञान-वन सारे, पसरला भृंगमय प्रेमा ॥१॥
निसर्गे शांतिची ज्योती, सदा झळके तया दारी ।
शिपायी कडक वैराग्ये, अखंडित साधिती कामा ॥२॥
स्तुती-निंदा उभ्या भिंती, दिसे बाहेरच्या मार्गी ।
घासती बोचती अंगा, जावया साधुच्या धामा ॥३॥
लीन तुकड्या तया पायी, दर्शने भ्रांतिही जाई ।
जन्म-मृत्यू नसे काही, विसरती भेद-भय नेमा ॥४॥
भजन - १२०
उठा रे आर्य पुत्रांनो ! चला सांगू प्रभुपाशी ।
प्रभु का कोपला ऎसा ? जरा ना सौख्य आम्हासी ॥धृ॥
उडाली भूमिची सीमा, पिकेना तिळभरी शेती ।
खर्च ही ना निघे काही, राहती लोक उपवासी ॥१॥
सदाचा त्रास हा देहा, गुलामी सान थाराला ।
नृपाचा धाक बहु मोठा, गांजितो फार जनतेसी ॥२॥
विषारी चित्त जनतेचे, पसरले वैर-वन सारे ।
निघाले वक्ष पापांचे, फळांच्या वाढल्या राशी ॥३॥
गुप्त हे जाहले साधू, भोंदुचा भार बहु झाला ।
नीतिशास्त्री-पुराणांची, फजिती वाढली खाशी ॥४॥
जगाला सौख्य तरि द्यावे, नाहि तरि मृत्यु अर्पावे ।
हाल हे नावरे आता, भारताची गती कैसी ? ॥५॥
म्हणे तुकड्या चला गाऊ, आपुली खास ही दैना ।
'सखा तो तारि भक्तासी', पुराणे गर्जती ऎसी ॥६॥