भजन - १३१
सुखकर कर सत्संगा मनुजा !
पावन हा नरदेह करूनी, सहज करी भवभंगा मनुजा ! ॥धृ॥
सुख-दुःखे ही किति भोगावी ? शांति नसे संसारी मनुजा ।
विमल सुखा दे माउली ही, देइल भक्तिसुरंगा मनुजा ! ॥१॥
'सत्संगाविण मार्ग न लाभे', श्रुति स्मृतिचे हे कोड मनुजा ! ।
तुकड्यादास म्हणे सुखी हो, त्यागुनि सकळ कुसंगा मनुजा ! ॥२॥
भजन - १३२
जिवलग गुरुविण कोणि न मनुजा !
जग हे स्वार्थ-सुखाचे सगळे, शेवटि साथि न येई मनुजा ! ॥धृ॥
धनद्रव्यावर नाती टपती, द्रव्य जाय मग झुकुनि न बघती ।
सकळ जगाची ऎसी रीती, हीन-दिना कुणि जाणि न मनुजा ! ॥१॥
देह साजरा तोवरि कांता, रोगि होय मग घेई माथा ।
सांग सांग मग कोण अनाथा ? पाजिल तिळभर पाणि न मनुजा ! ॥२॥
दीनाचा एक सदगुरु दाता, दावुनि बोध देतसे संथा ।
तुकड्यादास म्हणे भ्रम आता, सोडी गुरुविण मानि न मनुजा ! ॥३॥
भजन - १३३
साधुनि घे काहि जरा, कीर्ति व्हावया ॥धृ॥
नाहितरी जाशि फुका, कोणी नच देइ रुका ।
खाशिल यमद्वारि धका, नाहि त्या दया ॥१॥
अखिल विश्व हे अचाट, कठिण जन्म-मृत्यु-घाट ।
काम-क्रोध यांचि वाट, दाविते भया ॥२॥
शरण जाइ संत-पदा, करुनि घेइ बोध सदा ।
चुकवुनि घे आपदा ही, मुक्ति घ्यावया ॥३॥
तुकड्याची हाक ऎक, नाहितरी होय शोक ।
पावशील लोकि दुःख, थोर कष्ट या ॥४॥
भजन - १३४
अवचित हा संत-संग, लाभल अम्हा ॥धृ॥
पावन हा देह होय, क्षणभरि जरि बोध लाहे ।
उघडुनि घे कर्ण जरा, सोडुनी भ्रमा ॥१॥
दूर प्रभू राहतसे, पाप-पुण्य पाहतसे ।
कर्म-फळा देत तसे, करुनिया जमा ॥२॥
चुकविति हे कर्मबंध, लावुनिया कृष्ण छंद ।
दुर्दैवहि होत मंद, दाविती सिमा ॥३॥
तुकड्याची मात ऎक, घे गुरुचे बोध-सौख्य ।
तोडी भव-क्लेश दुःख, पुण्य-पथ क्रमा ॥४॥
भजन - १३५
जाइल हा नरदेह गड्या ! मग काय पुढे करशील मजा ? ॥धृ॥
चार दिवस हे हौसेचे, समजोनि राहशी अंतरी तू ।
अति दुःख पुढे यम देइ जिवा, मग कोण तुला देईल रजा ? ॥१॥
करशील जसे भरशील तसे, चुकते न कसे कोणीही असे ।
तुकड्यादास म्हणे काय अम्हा करणे ? हुशियार रहा भरशील सजा ॥२॥