भजन - १०६
कठिण मन का हरी ! केले, नसे का तुज दया थोडी ?
तुझ्याविण अखिल या जगती, कोण आम्हासि रे ! जोडी ? ॥धृ॥
अशाश्वत दृश्य हे सगळे, कधी दिसते, कधी नसते ।
राहते नी किती जाते, साथ हा घाट मम सोडी ॥१॥
स्वार्थि या लोकिचे गाणे, प्रेमही स्वार्थिचे जाणे ।
कळेना कोण हे जीणे ? कुठे वाढे, कुठे मोडी ? ॥२॥
अनुभवे पाहता जगती, न काही सत्यसे दिसते ।
प्रभू ! तूची खरा असशी, म्हणुनि ही गर्जना फोडी ॥३॥
पदरि घे दास-तुकड्याला, उरु न दे देह-भावाला ।
रंग तव लाव जीवाला, देह तुजवरुनि कुरवंडी ॥४॥
भजन - १०७
टिकेना मोह कोणाचा, मनी का लोभ हा धरिशी ।
उगिच पापे करुनिया ही, जिवाला कष्टमय करिशी ॥धृ॥
किती राजे, महाराजे, होउनी जाति नी येती ।
न कोणी साथ दे काही, तूच का या भ्रमी मरशी ? ॥१॥
कांचनाची पुरी शोभे, रत्नमय रावणाची ती ।
ढसळता रीत कर्माची, न उरली कौडि ही सरशी ॥२॥
अती लोभे, अती पापे, कंस हा मातला होता ।
प्रभु धावोनिया त्याची, राख केली गृहासरसी ॥३॥
अरे ! जे शोभते तेची, करावे जीव-उध्दारा ।
सांगतो दास तुकड्या हा, प्रभू स्मर सत्य तू सरशी ॥४॥
भजन - १०८
भुलु नका हो ! चमत्कारा, जगी ही थापची सारी ।
लूटती भोंदु अपणाते, दावुनी थोरवी भारी ॥धृ॥
संत जरि पुत्र हे देती, न मरते लोक पृथ्वीचे ।
निकामी स्वार्थि जन भलत्या, रडोनी सांगती थोरी ॥१॥
कावरे लोभि जे असती, भ्रष्ट होती तयाच्याने ।
न सुचते ज्ञान हे त्यांना, मिरविती भोंदुची थोरी ॥२॥
ठेवुनी साक्ष 'ज्ञानोबा', म्हणे ती भीत चालविली ।
कळेना वर्म संतांचे, वाहती मार्गि काटेरी ॥३॥
चमत्कारेच संतांची, परिक्षा होत जरि असती ।
गारुडी काय ना करिती ? लावती बाग आंबेरी ॥४॥
संत तोची जगी जाणा, जयाचे विषय हरि झाले ।
म्हणे तुकड्या निजज्ञाने, बोधुनिया जना तारी ॥५॥
भजन - १०९
अहो ! पळता कुठे आता ? घराशी आग ही आली ।
लागला ज्वाळ हृदयाला, वेळही कायशी उरली ? ॥धृ॥
गमे हा मार्ग हिंदुंचा, बिघडला लोपता झाला ।
पाहती तोंड दुसर्याचे, सोडुनी नीति ही अपुली ॥१॥
कुणी त्या चर्चला जाती, कुणी पुजताती पीराला ।
आपुली सोडुनी नीती, हिंदुची भ्रष्ट मति झाली ॥२॥
न यांना धर्मही कळतो, समाजी देह ना वळतो ।
न ठावे राजकारण ते, गती अधरापरी झाली ॥३॥
कारणही व्हावया ऎसे, एकची वाटते मजला ।
पारतंत्र्यी भरत-भू ही, आपुली माउली पडली ॥४॥
करा हो एकमेकांना. संघटित प्रेम लावूनी ।
जागवा राष्ट्र-भक्ती ही, म्हणे तुकड्या त्यजा भूली ॥५॥
भजन - ११०
सुखाचा दिवस तै आला, कि जेव्हा भिन्नता गेली ।
बुध्दिच्या पूर्ण भावाची, विलिनता रामरुपि झाली ॥धृ॥
न अपुली वाटली काया, न जनता जिवपणे स्फुरली ।
रामराय विश्वची सारे कि, प्रभु-माया खरी नटली ॥१॥
निसर्गे बागही फुलली, निसर्गानेच सुखि झाली ॥२॥
न काही कामना उरली, धर्मे-कर्मे उठाठेवी ।
म्हणे तुकड्या गार जैसी, जली दिसली तशी मुरली ॥३॥