श्रीगणेशाय नमः ॥
कृष्णाव्यासासि मनी आठवे ॥ तोचि लाधे ज्ञानठेवे ॥ येर भवाटवीमाजि धावे ॥ मदे वेडा होउनी ॥१॥
मुनिजनाला स्कंद बोले ॥ तुम्ही व्यासजन्म ऐकिले ॥ पराशरे मग काय केले ॥ तेचि ऐका भले हो ॥२॥
पराशरे निजनुसिंहमूर्ती ॥ घेऊनि आपुलेचि सांगाती ॥ तिये पहाया निघे पुढती ॥ कृष्णातीरी भक्तीने ॥३॥
होय जेथे मन स्थिर ॥ तेथे रहावे हाचि निर्धार ॥ करोनि गेला पराशर ॥ उत्तंक ऋषी म्हणतसे ॥४॥
इकडे वेदव्यासजननी ॥ सुगंधतीर्थी तेजोरूपिणी ॥ स्नान करोनि रुद्रसूक्तांनी ॥ पूजी खलखलेशा ॥५॥
जया सुगंध द्रव्य अर्पण ॥ भक्तिपूर्वक करोनि नमन ॥ मुक्ति मेळवी दुष्टही जन ॥ खलखलेश्वर जाण तो ॥६॥
तदा जोडोनिया कर ॥ म्हणे मातेसि तिचा कुमार ॥ संकटी करिता स्मरण सत्वर ॥ देईन दर्शन तुला हो ॥७॥
ऐसे बोलोनिया व्यास ॥ तेथेचि करी आश्रमास ॥ लोकशिक्षार्थ सुतीर्थास ॥ करोनि वास करीतसे ॥८॥
केले वेदविभागासी ॥ इतिहासादि पुराणांसी ॥ श्रवण पठण करिता जयासी ॥ अज्ञ सज्ञान होतसे ॥९॥
असो खलखलेशपूजा ॥ करिता मस्त्याची आत्मजा ॥ देह जाहला तिचा दुजा ॥ पराशरकृपेने ॥१०॥
पुनरपि कुमारी जाहली ॥ कुरुदेशासि सहज गेली ॥ तिथे शंतनुनृपे वरिली ॥ तिला परम उत्साहे ॥११॥
उत्तंक म्हणे गा याज्ञवल्क्या ॥ ऐसे कथियले चरित्रासि या ॥ श्रवण करितांचि थारा भया ॥ नसे रहाया कुठेचि ॥१२॥
व्यासाख्यान हे पठण करिता ॥ सकळ संपत्ती येत हाता ॥ पळती पातके तीहि तत्त्वता ॥ भक्तिसांठा असावा ॥१३॥
भक्ती नसे गा जया चित्ती ॥ तया देव पाषाण दिसती ॥ साधु सेर सरिसेचि होती ॥ तीर्थे भासती जलमय ॥१४॥
स्कंद म्हणतसे अहो मुनी ॥ भक्तिप्रिया ही कृष्णावेणी ॥ सदा धरावी आपुले मनी ॥ चिंता निराळी नसावी ॥१५॥
आता पुढे मुक्तिदायक ॥ सकामासि जे सुखकारक ॥ तेचि नरहरीतीर्थनायक ॥ सांगेन कथानक तयाचे ॥१६॥
कृष्णकथा इक्षुदंड ॥ चाखोनि पाहता रस उदंड ॥ पावाल तृप्ति अखंड ॥ एकेचाळिसावा अध्याय हा ॥१७॥
इति श्रीस्कंदपुराणे श्रीकृष्णामाहात्म्ये नरहरितीर्थवर्णनं नाम एकचत्वारिंशोऽध्यायः ॥४१॥