वसंततिलका
काही उडोनि गगनी मग नीट येतो । नाहींच दूर, न समीप, तसा बसे तो ॥
पाहे सुधाकर-मुखी कलहंसराया । लाहे मनोरथ तयास पुन्हा धराया ॥१०१॥
सवाई
'हंस धरीन म्हणोनि मनोरथ हा मज होय विनोद तुम्हांला ।
याल हंसाल पिटालहि ताल पुन्हा उडवाल तया विहगाला ।
जा परताच तुम्ही नलगेत,' असे वदुनी नृपराजसुता ते ।
राहविलाच सखीजन, आपण मात्र तयास धरू मग जाते ॥१०२॥
वसंततिलका
रागेजली अरुणकांति विराजवीते । हे येकली सुतनु चंद्रकला जसी ते ॥
गेली हळूच कलहंस समीप केला । काही पुढे फटकला अवलोकिजेला ॥१०३॥
आणीकही पद न वाजत मंद चाले । जे चालता पदर सांवरिला न हाले ॥
हेही करी निजकरी खग सांपडेसी । तोही हळूहळूच होय पलीकडेसा ॥१०४॥
मालिनी
मद-गज-गमनेने मागुती चाल केली । विनततनुलता हे तत्समीपास गेली ॥
पुनरपि फटके हा फारसा दुर नाही । जवळि कवळिजेसा भासला हंस काही ॥१०५॥
पद
हंस धराया लागली हे भागली ॥धृ०॥
मृदुल तनू कोमेजली घामेजली ॥१॥
चाली करूनि न सावलीत विसावली ॥२॥
स्तविली रघुपति पंडिते कृति-मंडिते ॥३॥१०६॥
वसंततिलका
हंसे तसी चतुरसंमत युक्ति केली । ते चाळवीत सुतनू बहु दूर नेली ॥
छाया तियेसि दुसरी, तिसरी वनाळी । जे सोवळी युवतितुल्य दिसे निराळी ॥१०७॥
प्रमाणिका
तया वनांत येकली । विलासिनी विलोकिली ॥
मदे भरोनि बोल तो । तियेस हंस बोलतो ॥१०८॥
दण्डी
'भूमिभागी फिरणार तू, तुला मी । कसा सापडेन सांग गगनगामी? ॥
बाळ, बाळे! जरि होय चंद्रकामी । हस्त त्याचा लागेल काय सोमी? ॥१०९॥
कसे नांदे तारुण्य तुझ्या देही । बाल्य तेणे गेलेच नसे काही ॥
उगवतांही सहस्त्रभानु पाही । काय नलिनीसंकोच जात नाही? ॥११०॥
'असो, सापडतो तुझ्या करामाजी । पुन्हा सुटका करितेस काय माझी? ॥
कसा पातेजू बाळबुद्धि तुझी? । स्त्रीस्वभावे बहु आणशील बाजी ॥१११॥