मालिनी
प्रकट तिजपुढारी जाहला राजमौळी ।
पदर वरि न घेता हार तैसा झळाळी ॥
निजह्रदयनिवासी काय बाहेरि आला ।
निरखुनि दमयंती तेवि मानी तयाला ॥२०१॥
द्रुतविलंबित
गजबजोनि समस्त तिच्या सख्या । तिजसवे उठल्या तिजसारिख्या ॥
पदर सावरिता नृपबालिका । झळकती ह्रदयी मणि-मालिका ॥२०२॥
शा०वि०
कोण्ही येक सखी विलोकुनि नळक्षोणीश्वरा मोहिली ।
कोण्ही तत्तनुकांति-सिंधुफलितद्रोणीपरी पोहिली ॥
कोण्ही हा मजला न नाथ म्हणुनी लोणी तसी पाझरे ।
कोण्ही येक तयास लाजुनि भरे कोण्ही वियोगे झुरे ॥२०३॥
रामाते जनकक्षमापतिसुता, रामा जसी रेवती ।
कामारीस नगाधिराजतनया, कामासि जैसी रती ॥
या मानूनि तसी विदर्भदुहिता रामा मनी भाविते ।
'हा माझा ह्रदयाब्जसूर्य गमतो' त्या मानिनी बोलते ॥२०४॥
पद
"कवण तुम्ही, कवणाचे, कोठे येथे आला हो ।
काय निमित्ते दिधला मजला निज दर्शनलाहो ॥
अटक न केले तुम्हांस येता सातांही बंकी ।
हे माझ्या नयनाचि सुकृते विशेश मी शंकी ॥
संभवला कवणाचे वंशी सांगा अकलंकी ।
उभे असा का? भागतसा का? बैसा पर्यंकी ॥२०५॥
वसंततिलका
राजे असाल तरि धन्य वसुंधरा हे । शोभाल देव, तरि नाक यथार्थ आहे ॥
भोगी तुम्ही उपजला जरि नागलोकी । खाले असोनि सकळांवरि होय तो की ॥२०६॥
पद
दुग्ध पूर नसता निजरूपी क्षीरसिंधु जैसा ।
वसंत आला नाही तरि उद्यान भाग जैसा ॥
अमृतकराचा उदय न होता रजनीसमय जैसा ।
तुमच्या विरही आज जाहला कवण देश तैसा ॥२०७॥
वसंततिलका
भूपाल जो मम मनोमुकुरी उभासे । तो नैषधेंद्र तुमचा अनुबिंब भासे ॥
रूपे तदीय दिसताति दिगंतराळी । ती ही कैसी म्हणवतील तुम्हा-निराळी? ॥२०८॥
पद
सरसाकृति पद शिरसाचे मृदु फुलसे स्वभावे ।
चालबाल किति दूर तयाते अदयह्रदयभावे ॥
कर्णयुगल हे धन्य करावे बोलुनि निज नावे ।
स्तवन करी रघुनाथ तयाचे कवन आदरावे ॥२०९॥
मालिनी
"तुजवरि मन ईचे यापरी का इयेला ।
त्याजिसि?" सुमशराने हा असा बोध केला ॥
तृणकणि गणि जैसा त्यासि धैर्यै गणीतो ।
युवतिसि मग बोले राजचूडामणी तो ॥२१०॥