जो तूं पुरान पढे अठरा । जो तूं सिके सुने बारंबार ।
जो तूं बेद सिखरे मुखचार । जो तूं उपनिषदकु गावे ।
तो ये भक्तिन तोले न आवे ॥१॥
जो तूं भगवा करेरे ब्रह्मचारी । जो तूं निकट न लावे नारी ।
जो तूं दूध पिये दुधधारी । जो तूं संसार सुखकु गवावे ॥२॥
जो तूं जाने ये शिवलिंगा । जो तूं पुष्प चढो बहु रंगा ।
जो तूं चंदन लेपे अंगा । जो तूं करथी ताल बजावे ॥३॥
जो तूं पारथीव पूजा लेवे । जो तूं नित्य नवा नवा लेवे ।
जो तूं धूप बत्तीको देवे । जो तूं जलमाही आवे ॥४॥
जो तूं मुन्य ग्रहेरे मुनी । जो तूं जमा पकडेरे सुनी ।
जो तूं अजब लगावेरे धुनी । जो तूं सान करी समजावे ॥५॥
जो तूं बहोत पालेरे आचारा । जो तूं जुगथी रहेरे न्यारा ।
जो तूं भोजन करोरे एकवारा । जो तूं दिनके दस बखत न्हावे ॥६॥
जो तूं करवत लेवेरे कासी । जो तूं जगमारे लेवे साबासी ।
जो तूं सदा रहे उपवासी । जो तूं चौदेस भाके समजावे ॥७॥
जो तूं दान देवेरे गौरीको । जो तूं कूप खोदावेरे नीको ।
जो तूं हवाडो भरावेरे घीको । जो तूं खोबरे खांड गिरसावे ॥८॥
जो तूं देवल बांधोरे ठाठा । जो तूं सरोवर बांधोरे घाटा ।
जो तूं पर्व मंडावेरे बाहे । जो तूं वनमें वाव खोदावे ॥९॥
जो तूं ध्यान करे लक्ष मोला । जो तूं कंचन करे एक तोला ।
जो तूं द्रव्य लुटावेरे बोहोला । जो तूं बांधी बेडी छोडावे ॥१०॥
जो तूं कष्ट लगावेरे नीसा । जो तूं जय बधाररे सीसा ।
जो तूं साख पुराण लेवे । जो तूं वाद्य बेरने बिछावे ॥११॥
जो तूं कानफाडीने चक्कर डारे । जो तू तीरथ भटकेरे बाहोररे ।
जो तूं तुंबी लंगोटीवाले । जो तूं तड तुंबडनें बजावे ॥१२॥
येतो कहत कबीर जन सोही । जेने गुरुगम पूरन होही ।
ते नर भक्ति करे नर सोई । जो पांच पकडी घेर लावे ॥१३॥