० पद ६५३ वें
अहंकारें गांजिलें परोपरी या कायापुरी ॥
संशय घेतली पाठी भारी तूं यासी वारी ॥१॥
दयेच्या सागरा रामा येई तूं भेटी देई ॥
संपूर्ण प्रसन्न मजला होई निजधामा नेई ॥ध्रु॥
षड्वर्गीं घेतलें घ्ज्ञरीं धरणें म्यां काय करणें ॥
विषयीं गुंतलें सर्वहि करणें नाठवेचि तरणें ॥२॥
प्रपंचे गोविलें चित्त पाही उपाय नाहीं ॥
सन्मार्ग धरितां कांही नाहीं हें न कळे कांहीं ॥३॥
मायेचि पडली पायीं बेडी हे कोण तोडी ॥
तुझिया नामाची केली जोडी तूं बंद सोडी ॥४॥
केशवदातारां निर्विकारा साराच्या सारा ॥
सर्वदा स्वरूपीं देई थारा तूं दीनोद्धारा ॥५॥
० पद ६५४ वें
भवार्णवापासुनी सोडवीलें ॥ ब्रह्मानंदसागरीं बुडवीलें ॥ध्रु॥
त्याचें नाम विसरों कैसें आतां ॥ जेणें माझा घेतला भारु माथा ॥१॥
रूप त्याचें पाहीन धनीवरी ॥ पाय त्याचे वंदीन नित्य शीरीं ॥२॥
केशवप्रभु कृपाळू महाराज ॥ माझी त्याविण कवणासि नाहीं लाज ॥३॥
६५५ आरती केशवराज
निष्कामपंढरी हो । जेणें वसविली पाहें ॥
विज्ञान-चंद्रभागातटिं तटस्थ राहे ॥१॥
हे मूर्ति विठ्ठलाची । आम्ही लोचनीं पाहूं ॥
आरति करूनि भावें । ० पदीं निमज्ञ राहूं ॥ध्रु॥
समचरण नित्ययुक्त । कटिं समान हस्त ॥
समदृष्टि विश्र्वपाहे । सदा आनंदभरित ॥२॥
अवीट ध्यान ईट ॥ उभा त्यावरि नीट ॥
अंतरि निकट ध्यातां । नासी सौंसारकष्ट ॥३॥
चिंतितां शोक भंगे । चित्त चित्० पदिं रंगे ॥
रंगल्या भेद गेला । तरी प्रेम न भंगे ॥४॥
अनंत पुण्य गांठी । तरी परतल्या दृष्टि ॥
केशवीं भेटि जाली । नव्हे वाच्य हे गोष्टी ॥५॥
६५६ आरती
चौऱ्यांशी लक्ष सोंगें । हे हो चुकविली जेणें ॥
उत्तीर्ण त्यासि आम्ही । आतां कैसोनि होणें ॥ध्रु॥
यालागिं आरतेसी । करूं पाउलें माथां ॥१॥
संकल्पशून्य मूर्ती । वेद वर्णिती कीर्ती ॥
अंतरिं लाक्षतांची । जाली संत्रुप्त वृत्ति ॥२॥
अनाथबंधू पाहीं । लीळा नेणवे कांही ॥
केशवीं भेटि होतां । ठाव दुःखासि नाहीं ॥३॥
६५७ आरती
सौंसारसागरीं हो । संततारक पाहीं ॥
बोलती वेदशास्त्रें । येथें संदेह नाहीं ॥ध्रु॥
यालागिं निजभावें । जावें शरण त्यांसी ॥
आरती प्रेमयुक्तें । कीजे पाद-० पद्मांसी ॥१॥
स्वमुखें पूर्ण पाहीं । देहातीत तें देहीं ॥
वर्तती मुक्त सृष्टी । भेद रगडुनि पाईं ॥२॥
निष्कामधाम तें हो । संत देवाधिदेवो ॥
केशवीं भेटि होतां । जालें ख-पुष्प देहो ॥३॥
६५८ आरती
जन नाहीं तेथें कैचें निरंजन । शिष्य नाहीं तेथें कैचें गुरूपण ॥
ब्रह्मीं ब्रह्मत्व मिथ्यत्वें जाण । अप्रामण वस्तु कैंची प्रमाण ॥१॥
जयदेव जयदेव जय केशवराजा । परमार्थें आरती
सहजीं सहजा ॥ध्रु॥
तुझिया स्वरूपाचा सत्य निर्वाहो । तेथें मीतूंपणा नुरेचि ठावो ॥१॥
ऐक्येंसि दुजें सहजचि वावो । फिटली भ्रांति कैंचा संदेहो ॥२॥
सद्गुरुकृपें पाहतां निजात्मस्थिती । अवाच्य वस्तु म्हणवुनि परतल्या श्रुति ॥
नेति नेति या अर्थें राहील्या स्फूर्ती । सद्गुरुकृपें करुनी केशवीं प्रचिती ॥३॥
६५९ शेजारती
निष्कामभुवनीं सुमन-सेज केली । येकांती बैसली शांती रमा ॥१॥
म्हणे पाचारा वेगीं पाचारा । निजाचा सोयरा रामूराणा ॥ध्रु॥
शुद्ध सत्त्व-हार गुंफीला साचार । सद्भाव उपचार सिद्ध केले ॥२॥
केशवराज प्रभु निजभक्तवत्छळ । हृदयींचा गोपाळ हृदयीं आला ॥३॥
६६० शेजारती
प्रबोध-मंचकी सेज रचिली बरी । चालावें श्रीहरी देवराया ॥ध्रु॥
चालावें हरी चालावें । ० पदो० पदीं सुख आपुलें घ्यावें ॥१॥
चित्शक्ति बाळा । रुक्मिणी वेल्हाळा । पाचारी गोपाळा । शीघ्र यावें ॥२॥
केशवराज प्रभु चालावें झडकरी । लोटली शार्वरी उदयो जाला ॥३॥
६६१ शेजारती
विज्ञान-मंचकी बैसला गोपाळ । शांति-भीमकबाळ चरण वंदी ॥ध्रु॥
म्हणे भाग्य निकें भाग्य निकें । माझिया मंदिरीं राम आला रे ॥१॥
ब्रह्मादि सुरवरां नेणवे पार । तो मज साचार जोडिलासे ॥२॥
केशवराज प्रभु सबाह्य भेटला । त्यासुखें आटला देहभाव ॥ ॥३॥
६६२ शेजारती
तळीं विरो धरा नाहीं गगनावरी उरी । ऐसिया सेजारी निद्रा आंगाचि वरी ॥ध्रु॥
यापरी सुखशयन रघुराजें केलें । आंगाचें पहुडणें कैसें आंगचि जालें ॥१॥
निरालंबी सेज कैसी सहजीं सहज । सेज ना आपण तेथें कैंचा उमज ॥२॥
सद्गुरुकृपें केशवराजीं निजीं निजलीळा । निजपणेंविण अवघा निज सोहळा ॥