० पद ११५ वें
गांव भरला सांडुनि जाती ॥ ते परतोनि कैसे येती ॥ध्रु॥
येती क्षणभरी जरि ते गांवा ॥ तरी ब्रह्मींच त्यासि विसांवा ॥१॥
आले गेले म्हणती लोक ॥ ते कांहिच नेणति देख ॥२॥
म्हणे केशव याच्यापायीं ॥ गांव आम्ही नेणों कांही ॥३॥
० पद ११६ वें
मुळीं बंधतां न दिसे ॥ मुक्त म्हणावें ते कैसे ॥ध्रु॥
बद्धमुक्त कल्पित भावो ॥ त्यासि स्वरूपीं नाहीं ठावों ॥१॥
जन अवघें शुद्ध बुद्ध ॥ तेथ कैंचे मुक्त बंध ॥२॥
गुरुकृपे केशविं भावो ॥ बंधमुक्त दोन्ही वावो ॥३॥
० पद ११७ वें
ज्यासि नाठवे जन्मलेंपण ॥ स्वप्न्नि न देखे निजमरण ॥ध्रु॥
तोचि जीवन्मुक्त पाही ॥ ज्यासि कांहिंच उरलें नाही ॥१॥
नेणे साधक बाधक भेदु ॥ सहज निवान्त स्वबोधु ॥२॥
म्हणे केशव स्वयं ब्रह्मजाला ॥ देहविदेह वाटुनि प्याला ॥३॥
० पद ११८ वें
लाभलोभ अवघा देवो । ऐसा अखंड नुपजे भावो ॥धु्र॥
अति पामर तो नर पाहीं । भवसागर न तरे कांही ॥१॥
देव कर्ता देवचि भोक्ता । ऐसें नेणें देवाची सत्ता ॥२॥
देव चाळक पाळक एक । म्हणे केशव नाठवि देख ॥३॥
० पद ११९ वें
पिंड ब्रह्मांडावेगळें आहे । पिंड येकचि पाहे ॥ध्रु॥
ऐसे देखणें पूर्ण दशेचें । पूर्ण पुरुषाशीं बाणलें साचें ॥१॥
आदि मध्य अंत शून्य । शून्यसाक्षी हे चैतन्य ॥२॥
गुरुकृपें केशवीं पाहीं । तेथें केशवपणही नाहीं ॥३॥
० पद १२० वें
ज्याच्या दृष्टिस सृष्टीच नाहीं । पूर्ण देहींच तो विदेही ॥ध्रु॥
परब्रह्म तो आपण जाला । देव मस्तकीं वंदिती त्याला ॥१॥
होणें न होणें नेणेचि कांही । हाही आठव उरला नाहीं ॥२॥
ब्रह्म होउनि ब्रह्मींच खेळे । त्याच्या पायीं केशव लोळे ॥३॥
० पद १२१ वें
शिरीं ब्रह्मांड कोसळे जेंव्हा । निजस्वरूपीं निश्र्चळ तेंव्हा ॥ध्रु॥
हेंचि साधुचें लक्षण पाहीं । देही देहबुद्धी उरली नाहीं ॥१॥
काळें गिळली देखें काया । तरी शोकाची न पडे छाया ॥२॥
पूर्ण बोधें परिपूर्ण धाला । म्हणे केशवीं सहजीं निमाला ॥३॥
० पद १२२ वें
स्नान संध्या जप होम नेम । आत्मा नेणोनि अवघें आधर्म ॥ध्रु॥
यक आत्मा कळला नाहीं । तरी सर्वही व्यर्थचि पाहीं ॥१॥
क्रिया-कर्म-यम-नेम विधी । आत्मा नेणोनी सर्व उपाधी ॥२॥
गुरुकृपें केशवीं निष्ठा । तेथें राहिली या खटपटा ॥३॥
० पद १२३ वें
भेटोनियां भेद चोरोनि नेला । मीतूंपणाचा ठाव पुसीला ॥ध्रु॥
काय करूं याचें मी काय करूं । दृश्य नव्हे मा धांवोनि धरूं ॥१॥
जाणपणाचें फेडुनि कोडें । सर्वांग ग्रासुनि लाविलें वेडें ॥२॥
केशवस्वामी हा लाघवी मोठा । ब्रह्मांड विउनी जाला वांझोटा ॥३॥
० पद १२४ वें
सर्वांग देखणा होउनी ठाके । तयापुढें माया येउं धाके ॥ध्रु॥
गगनाचा अवकाश होउनी ठेला । दृश्य नव्हे तें स्वरूप जाला ॥१॥
बंधमोक्षाचा विटाळ कांही । केशव म्हणे त्यासी स्वप्नींही नाही ॥२॥
० पद १२५ वें
जनी जनार्दन जाणोनि वागे । ० पदो० पदीं त्यासी समाधी लागे ॥ध्रु॥
ज्याचा तोचि जाणे ज्याचा तोचि जाणे । जाणीव निमाली
त्यासी बाणे ॥१॥
स्वसुखसागरीं हरपे चित्त । ठाईंचा ठाईं पूर्ण निवान्त ॥२॥
सद्गुरुकृपें केशवां पाहीं । फावलीय उरी उरली नाहीं ॥३॥
० पद १२६ वें
व्युत्थानकाळीं समाधि जोडे । समाधि‘व्युत्थान अवघेंचि मोडे ॥ध्रु॥
ब्रह्मसुख तें या नांव पाहीं । मागावयातें तेथें दुसरें नाहीं ॥१॥
द्वैताद्वैत-भाव अभाव पावती । तेथ कैंची मग प्रवृत्ति निवृत्ती ॥२॥
गुरु-कृपें केशवीं यापरी जाणे । आपेआप मग तयासी बाणे ॥३॥
० पद १२७ वें
मीपण वेंचिलें ज्याचिया पायीं । रूपरेखा तयासी नाही ॥ध्रु॥
आहे कोठें मा धांवोनी धरूं । नाही कोठें मा वेगळा करूं ॥१॥
जेथें जावें तेथें लागला सवें । भेटी जावें त्सासी घेतला जीवें ॥२॥
आहे नाहीं तेथें कांहीच न साहे । कांही नाही परी संचलें आहे ॥३॥
सद्गुरु-कृपें केशवीं देखा । देखणेपणाचा राहिला लेखा ॥४॥
० पद १२८ वें
स्वरूप जाणोनी कांहीच नेणिजे । कांही नाहीं तेथें सर्वदा
राहिजे ॥ध्रु॥
त्या नांव ज्ञान या नांव सान । त्यासी म्हणिजे ब्रह्म समाधान ॥१॥
जे ठाईं राहिजे ते स्वयं होईजे । होणें न होणें अवघें वीसरो जे ॥२॥
वीसराचें स्मरण स्मरणाचा वीसरू । केशव म्हणे तोची इश्र्वरू ॥३॥
० पद १२९ वें
नवा खिडकियांचे औट हात गांव । त्यांमाजी दैव दाही प्रजा ॥ध्रु॥
चौघेही पाटील देसाई पांचवा । मोकाशी सहावा गुणातीत ॥
त्याचेनि चालतें बा । आवघे त्याचेनि चालते बा ॥
करूनि आकर्ता भोगुनी आभोक्ता । लक्षतां मीपण हरपे तत्वतां ॥१॥
प्राणाचाही प्राण सोयरा निजाचा । पोसना तयाचा गांव देखा ॥
असोनियां गांवी वेगळाची पाहीं । गांव तो तयासी ठाउकाचि
नाहीं ॥२॥
सत्संगे त्याचिया भेटीसी गेलों । चरणकमळीं स्थिर होउनी ठेलों ॥
केशवस्वामीनें आलिंगन देतां । चिदानंदघन तोचि मी जालों ॥३॥
० पद १३० वें
पुराणप्रसिद्ध श्रुती वाखाणीला । तो चोर पडिला आजि येथें ॥ध्रु॥
माझें चित्त नेलें माझें वित्त नेलें । निर्धुतची केलें घर येणें ॥१॥
अनंत जन्माचें अर्जित हें नेलें । उघडेंची केलें परोपरी ॥२॥
केशव म्हणे माझें मीपण हे नेलें । नाहींच तें केलें जगामाजी ॥३॥
० पद १३१ वें
गोविंद पहतां नयनीं गोविंद दिसे ध्यानीं ।
जन-वन-वीजनी गोविंद दीसे ॥ध्रु॥
गोविंदाचा वेधू वो नवल माय छंदू वो ।
अवघाचि गोविंद वो अखंड दीसे ॥१॥
गोविंद पाहे तेथें गोविंदच सांघातें ।
गोविंदावांंचुनि रितें उरलें नाहीं ॥२॥
गोविंदे लावलें पिसें काय मी साधों कैसें ।
केशवी सर्वांगी भासे गोविंद सदा ॥३॥
० पद १३२ वें
निजरंगें चोखडें । रंगनाथ रुपडें ।
दिसें मागें आणि पुढें । उघडें आम्हां ॥ध्रु॥
आतां मी वो करूं काय । सर्वदा दिसे ग माय ।
पाहतां विरोनि जाय । मीपण माझें ॥१॥
डोळे झांकीतां दिसे । डोळे उघडितां भासे ।
माझे सर्वांगी वसे । गिळुनीयां मज ॥२॥
गुरुकृपें अवलीळा । केशवीं पाहतां डोळा ।
सोहळा मूळ रंगी जाला । नवरंगांतीत ॥३॥
० पद १३३ वें
मुक्यानें साखर खादिली । गोडी सांगतां मिठी पडली ॥ध्रु॥
सांगवेना ते गोडी सांगवेना । सांगतां वेगडी पडली मना ॥१॥
सांगातं नये दावितां नये । स्वानुभवें ते जानिजे सोय ॥२॥
सद्गुरुकृपें केशवीं जाण । मुळींचे गोडी भोगिजे खूण ॥३॥
० पद १३४ वें
घे तूंचि या ० पदीं ठेवुनियां मन । विंधीले लोचन ० पद्मीनीचे ॥ध्रु॥
तोचि येकु बळी पुष्० पदीप कुळीं । साधूच्या मंडळीं पूज्य जाला ॥१॥
अश्र्वत्थाचें पुष्प काढुनी टाकिलें । मस्तकीं तुरंबिलें चंद्रबिंब ॥२॥
आगीचेनि तेजें रविबिंब उडवीलें । केशवीं घोटीलें गगन डोळा ॥३॥
० पद १३५ वें
मुक्तफळाचा जेउनी वोगरू । देउनी ढेंकरू तृप्त जाला ॥ध्रु॥
जीवन्मुक्त योगी तोचि येकु पाहीं । ठेवी त्याचे पाईं चित्तवृत्ती ॥१॥
गगनाचिये खोळे गगन होउनी खेळे । देहातीत सोहळे देहीं भोगी ॥२॥
जन्मोनियां कुळीं कुळक्षय केला । स्वप्न्नामाजी आला जागृतीसी ॥३॥
जितांचि मेला मरोनि सुखी जाला । केशवी राहिला अमर होउनी ॥४॥
० पद १३६ वें
विज्ञानसंपत्ती जोडुनी निश्र्चिती । संसारनिवृत्ती केली जेणें ॥ध्रु॥
मुक्त जाला तो मुक्त जाला । परतोनि जन्मासी नाहीं आला ॥१॥
विश्रांतिभुवनीं अढळ सिंहासनीं । सुखरूप होउनी नांदतु असे ॥२॥
बंध-मोक्ष दोन्ही खपुष्प जाणोनी । केशव म्हणे चिद्घनीं विरोनि गेला ॥३॥
० पद १३७ वें
मुक्तीचें साधन विश्रांतीचे धन । तें मुख्य चरण सद्गुरूचें ॥ध्रु॥
वोळगा रे तुम्ही वोळगारे । माया सीगासी छेदुनीयां ॥१॥
माया जेणें सर भगवंता यवों सरे । आठवीतां नुरे जन्ममरण ॥२॥
केशव म्हणे जीवीं चिंतीता सादरें । अनुभव दुसरें सहज नाहीं ॥३॥
० पद १३८ वें
प्रळय मेघोदकें उरलें नाहीं स्थळ । संसार-मंडळ तैसें ज्ञानें ॥ध्रु॥
नाहीं उरले नाही उरलें । जाणें त्याचें जन्ममरण सरलें ॥१॥
निद्राकाळीं लोपे देह कर्म सकळ । तैसें दृश्यजाळ ज्ञानयोगें ॥२॥
तमाचें स्वरूप दिवसा नाहीं जैसें । केशव म्हणे तैसें द्वैत ज्ञानें ॥३॥
० पद १३९ वें
आइतें ठेवणें सुखाचें ठेवणें । पायाळ होय तरी फुकाचें घेणें ॥ध्रु॥
पायाळ व्हा पायाळ व्हा वा । मुळींचा ठेवा तेणें लाभे ॥१॥
पायाळाचे डोळां सद्गुरु अंजन । केशवीं निजधन कहाडिलें येणें ॥२॥
० पद १४० वें
वडीलांची जोडी हाताशीं आली । पुरोनि उरेली तिही लोकीं ॥ध्रु॥
साठवूं कोठें ग कोठें । गगन टाचे ठेवन मोठें ॥१॥
जेथील ठेवणें सांठवीलें । केशव म्हणे तरी उमान्या आलें ॥२॥
० पद १४१ वें
वाउगे डोळे लावण काय । डोळ्याचा देखणा परतोनि पाहे ॥ध्रु॥
डोळ्याचा देखणा पाहतां दिठी । डोळां रिघाला देखण्या पोटीं ॥१॥
डोळ्याचा देखणा पाहीला डोळां । आपेआप तेथें झांकला डोळा ॥२॥
गुरु-कृपें केशवीं नवलाव जाला । देखणा पाहत डोळा विराला ॥३॥
० पद १४२ वें
गगन चुरुनी घडिला मांडा । सेवुं जाय त्याच्या गिळिलें तोंडा ॥ध्रु॥
ऐसें कांही सांग सजना । सोयरीया निज सगुणा ॥१॥
जुनाट कोहळें रांधिलें हांडी । कोहळ्यामध्यें विराली हांडी ॥२॥
मुक्तफळाचा वोगरू केला । केशव धनीवरी जेवुनी घाला ॥३॥
० पद १४३ वें
मज मी पाहूं गेलों मीपणा मुकलों । आतां पाहणेंचि केलें निजांग हें ॥ध्रु॥
त्रैलोक्य धवळलें माझेनि हे तेजें । पाहणें तें दुजें उरलें नाहीं ॥१॥
सद्गुरूकृपें मी वो मात वोवाळली । बोधाची दिवाळी नित्य आम्हां ॥२॥
मीमाजी पाहिलें पाहणें राहिलें । अक्षय लाधलें निजसुख ॥३॥
निजसुख गोडी घेतां आत्मलाभा । सर्वांगीं त्या जीभा रिघाल्या या ॥४॥
सर्वांगाच्या जिभा सर्वांगाचे नेत्र । सर्वांगाचा श्रोत्र करूनी ठेला ॥५॥
सर्वांगे भोगिता अनुभव-सोहळा । सद्गुरूकृपें पुरला डोहळे
केशवीं ॥६॥
० पद १४४ वें
कर्म-ब्रह्मा भेटी नव्हे, गेलिया काळ कोटी । पाहतां ब्रह्मदृष्टी कर्म कैचें ॥ध्रु॥
सहजीं सहज ब्रह्म तेथें कैचें कर्म । कर्माकर्म-भ्रम कल्पनीक ॥१॥
कर्म तें माईक कर्मसंग माईक । कर्म ते माईक जाणा तुम्ही ॥२॥
कल्पनेच्या संगी भ्रम पडला कर्मबंधी । आत्मत्वीं त्रिशुद्धी तेचि नाहीं ॥३॥
कल्पनाचि वावो तेथें कैंचा भ्रमा ठावो । येका घाई संदेहो पारुशिला ॥४॥
मृगजळाडोहीं बुडे विश्र्वलोक । तरी भेटी नाहीं देख कर्म-ब्रह्मा ॥५॥
सद्गुरुकृपें खूण केशवीं हें सांचे । देह नाहीं तेथें कैचें देहकर्म ॥६॥
० पद १४५ वें
श्रवणासी शब्द घ्राणासी हे गंध । रसनेसी स्वाद कळे हा जेणें ॥ध्रु॥
स्वतःसिद्ध तें पाहीं नांदतु ज्ञान देहीं । तूंच ते परि ठाईं न पडे तुज ॥
न कळे न कळे बापा न कळे तेथिच गुज । सद्गुरुविणें तुज तुजची बापा ॥१॥
चुंबकसन्निधानें जड लोहो चळे । तैसीं इंद्रियें सकळें चळती जेणें ॥
तें आहे नाही ऐसें पुसणें न लगे कांही । देह विदेही पाहीं अखंड वस्तु ॥२॥
मन बुद्धीसी द्योतक न कळे म्हणशी देख । तरी हे सकळीक कैसेंनि जाणें ॥
सहज शुद्ध-बुद्ध तें अनादिसिद्ध । केशवीं स्वतःसिद्ध पूर्ण रे या ॥३॥
० पद १४६ वें
आपल्यापा हटे देहकर्म राहटे । तंवचि गोमटे दिसता तो ॥ध्रु॥
निडारल्या दृष्टी परतोनि पहा हो । हरपली वृत्ती देहो कैंची काय ॥१॥
स्वरूपी सलज्ञ सैराट । बुडालें अवघे दाट जनवन ॥२॥
गुरुकृपें केशवीं उडालें प्रावर्ण । कैंचे हें आवर्ण अनावर ॥३॥
० पद १४७ वें
जें जें भासे योगियां । तें तें मिथ्या होत तयां ।
निजसुखें आपलीया । आपेआप क्रीडतसे ॥ध्रु॥
त्यासी कैसे देहकर्म । त्यासी नाही वर्ण-धर्म ।
निरुपाधिक निःसीम । येकही नेम त्या नाहीं ॥१॥
शून्य सर्व संकल्प । आंगे जाल चिद्रुप ।
विरहित पुण्यपाप । सहजास्थिती क्रीडतसे ॥२॥
बंधमोक्षावेगळा । सर्वांठायीं मोकळा ।
आंगे विशेष आगळा । केशव म्हणे सर्वत्र ॥३॥
० पद १४८ वें
अखंड श्रीहरिचे गुण गातो । हरिचे चरण ध्यातो ॥ध्रु॥
वाटे मज गातो हरि गातो । हर्षें निज० पद देतो ॥१॥
हरि० पदिं मन ठेवी हरि सेवी । न करि उठवाठेवी ॥२॥
हरिमय जन पाहे स्थिर राहे । केशव-प्रभु तो आहे ॥३॥
० पद १४९ वें
त्रैलोक्यजनिता तो भगवंत । तत्० पदीं ठेवुनि चित्त ॥ध्रु॥
निवान्त जालों मी निजबोधे । तारक वाक्यप्रसादें ॥१॥
सकळ सुखाचा जो निजराशी । सबाह्य लक्षुनि त्यासी ॥२॥
केशवस्वामीच्या निजभजनीं । ग्रासुनि माया-रजनी ॥३॥
० पद १५० वें
गतिदायक नायक आला वो गती ॥धु्र॥
दर्शनें देख सिंधु बुझाला । जिन विषयानंद जाला वो ॥१॥
काम कुनामक संग-निवारक । त्रिभुवनतारक राजा वो ॥२॥
संशयजाळ-निवारण-कारण । प्राणविसांवा माझा वो ॥३॥
सज्जनसंग भजनप्रयोगें । केवळ मंगळ योग वो ॥४॥
केशवस्वामी सबाह्य आम्ही । आलिंगिला अतिवेगे वो ॥५॥
० पद १५१ वें
ब्रह्मनिष्ठ ब्राह्मण यति घरा । तरी उरी नुरे या संसारा हो ॥ध्रु॥
ब्रह्मनिष्ठ ब्राह्मण तेंचि ब्रह्म । ब्रह्मनिष्ठां भजणें हाचि धर्म हो ॥१॥
ब्रह्मनिष्ठ ब्राह्मण नित्य ध्यातां । चारी मुक्ती वंदिती पाय माथां हो ॥२॥
ब्रह्मनिष्ठ ब्राह्मण मुख्य पाहीं । जाति-कुळ प्रमाण त्यांसी नाहीं हो ॥३॥
ब्रह्मनिष्ठां भजतां निजभावें । ब्रह्म केशवीं पडलें पूर्ण ठावें हो ॥४॥
० पद १५२ वें
नामरूपा वेगळें । परब्रह्म सगळें ॥
जैसें आहे तैसें बा । सांगुं आतां कैसें बा ॥१॥
देशकाळरहीत । निरामय निश्र्चींत ॥
केशव म्हणे सर्वत्र । परिपूर्ण चिन्मात्र ॥
० पद १५३ वें
विषयवासना सांडि रे मना । तजुनि कामना सेवि सज्जना ॥
नातळे धना सोडि अंगना । सद्गुरु खुणे वळख आपणा ॥१॥
विषयसंगती यातना किती । दुःख आपती पुनरावृती ॥
भोगिल्या क्षिती अजुनि निश्र्चिती । सद्गुरुमुखें वोळखे गोप ती ॥२॥
अंतर स्थिती लावि हे रती । ठेउनि प्रिती पाहा प्रचीती ॥
उन्मनी गती सुखसंभुती । अवस्था स्थिती मावळे वृत्ती ॥३॥
दुर्मदा मदा नातळे कदा । सद्गुरु० पदां सेवि तूं सदा ॥
चुकति आ० पदा सुखसं० पदा । होउनि सर्वदा पावशी ० पदा ॥४॥
सद्गुरुमुखें वस्तु वोळखे । आपुल्या सुखें राही कौतुकें ॥
हरती पातकें भंगती दुःखें । नाठवे तुला पारखे सखे ॥५॥
शोक मावळे द्वेष तो पळे । कामना गळे कल्पना जळे ॥
ब्रह्म आकळे अनमऊ कळे । मोक्ष तेधवां तुजला फळे ॥६॥
देखणें सरे देख ते नुरे । दरशन मुरे शब्द वोसरे ॥
अनभउ जिरे वृत्ति हे विरे । वृत्तिवीण ते मुक्ति वावरे ॥७॥
ध्यान तें बुडे ज्ञानही उडे । भेद वीघडे अभेद न घडे ॥
मोक्ष तो खुडे सुख वोसंडे । सहज केशवीं स्थिती मागिलें कडे ॥८॥
० पद १५४ वें
निरंजनी केलें घर ॥ बरवें चिद्रुप बिढार ॥ध्रु॥
तेथें अखंड आम्हा थारा ॥ जेथें नाहीं येरझारा ॥१॥
ज दृश्याहुनि परतें ॥ सर्व ० पदांहुनि वरुतें ॥२॥
म्हणे केशव अमुचें धाम ॥ जगविख्यात आत्माराम ॥३॥
० पद १५५ वें
जेथें येणें जाणें नाही ॥ तेथें आमची मिरासी पाही ॥ध्रु॥
बरवें निरंजनपूर ॥ तेथें बांधिले आम्ही घर ॥१॥
नित्यसुखाचा सुकाळ ॥ नाहीं कल्पांती दुकाळ ॥२॥
केशा म्हणे जया गांवीं ॥ असे एकलाचि गोसावी ॥३॥
० पद १५६ वें
स्वानंद सागरामाजी उडी म्यां घातली आजी ॥
म्हणोनी लोपली माझी मीपणमुद्रा ॥ध्रु॥
स्वानंदावांचुनि कांही दुसरें उरलें नाहीं ॥
सर्वही स्वानंदडोही विरोनि गेलें ॥१॥
स्वानंदे स्वानंद जोडी स्वानंदे स्वानंद प्रौढी ॥
स्वानंदे स्वानंदगोडी घेइजे सदा ॥२॥
स्वानंदे स्वानंद दाटे, स्वानंदे स्वानंद आटे ॥
स्वानंदा स्वानंद भेटे केशव म्हणे ॥३॥
० पद १५७ वें
निंदा आणि स्तुती दोन्ही ॥ न देखे नाईके कानीं ॥
अति मुक्त होउनी ॥ राहिला स्वानंदघनीं ॥१॥
तोचि ब्रह्मयोगी । ब्रह्मसुख तोचि भोगी ॥
परब्रह्म श्रुति जगीं ॥ म्हणती तया ॥ ध्रु
परा आणि पश्यंती ॥ मध्यमेसी भारती ॥
ग्रासुनी सहजस्थिती ॥ डुल्लतेस महामती ॥२॥
भोग्य-भोक्ता-भोग जाण ॥ जेथें जालें अप्रमाण ॥
तेंचि ० पद निर्वाण ॥ केशव म्हणे ॥३॥
० पद १५८ वें
हृदयदेवुळामाजी ॥ देव म्यां देखिला आजी ॥
म्हणवुनि मति माझी ॥ अतिगती पावली ॥ध्रु॥
देखिला देखिला देवो ॥ देवें हा ग्रासिला देहो ॥
याहि हेतुलागीं ठावो ॥ निजानंदीं न दीसे ॥१॥
गुणातीत निरंजन ॥ आदिनाथ सनातन ॥
तयाचे चरणीं मन ॥ सुलीन जालें हो ॥२॥
त्रिपुटी आटली जेथें ॥ विश्रांति पावलों तेथें ॥
संपूर्ण भेटला मातें ॥ केशव स्वामी ॥३॥
० पद १५९ वें
देहीं देव भरला ॥ हा अहंभाव सरला ॥
श्रम माझा हरला ॥ देवराव देखतां ॥ध्रु॥
काय सांगू नवलाव ॥ प्रत्यक्ष देखिला देव ॥
देवाचिया दाटनी ॥ देहा झाली आटनी ॥
देशकाळ-वांटणी ॥ कैंची आतां वो ॥२॥
केवळ निष्कळ जाणा ॥ परिपूर्ण देवराणा ॥
भेटला सद्गुरु खुणा ॥ केशव स्वामी ॥३॥