० पद ५९० वें
चौ-देहाचा जाला चूर्ण । मग सहजचि उरलें पूर्ण ॥ध्रु॥
तें पूर्ण ना नव्हे अपूर्ण । पूर्णा-पूर्णातीत संपूर्ण गा हे वासुदेव सांगतोपाहीं ।
मन ठेवीं तूं त्याचिया पायीं गा ॥१॥
नाम-रूपातीत अखंड । जें गुह्याचें गुह्य उदंड जेथें हरपला पिंड-ब्रह्मांड ।
कांहि नुरे मायेचें बंड गा ॥२॥
जनन हे निसंचलें जनीं । ज्याचें स्वरूपीं राहिले मुनी जेथें मावळले जिवशिव दोन्ही ।
म्हणे केशव तत्त्वदरुषनीं गा ॥३॥
हें वासुदेव सांगतों पाही ॥
० पद ५९१ वें
गुरुभक्तीचा दारवंटा । संतभजनीं तत्पर मोठा ।
सर्वभूतीं समान निष्ठा । तो श्रेष्ठयाचा निजश्रेष्ठा गे ॥ध्रु॥
हें वासुदेव सांगतों आतां । त्याचे पाय तूं बंदी माथां ।
लाभ तयाचें नाम हें गातां । सुख तयासि अंतरीं ध्यातां ॥१॥
जो कृपाळु सकळांवरी । घडमोडीची नेणें कुसरी ।
जो आपुलाचि आपण हरी । त्याचीं पाउलें केशव धरी ॥३॥
० पद ५९२ वें
गुरुभक्तीसी कातरू मोठा । संतभजनीं केवळ खोटा ।
सर्व भूतांसी दावि अंगोठा । तो फलगट काय किजे लोठा गा ॥ध्रु॥
हें वासुदेव सांगतों अतां । दुःख आहे तयाचें नाम गातां ।
पाप तयासी दृष्टि पाहतां । नर्क त्याचेनि संगें राहतां गा ॥१॥
जो सद्भावें अति आगळा । जो प्रेमाचा निजपुतळा ।
ज्यासी लाधली अंतरकळा । बहुभाग्यें तो देखिजे डोळां गा ॥२॥
ज्यांसी भांडवल सौंसार पाहीं । सर्व अनर्थ त्यांचिया पायीं गा ॥३॥
जो त्रिकाळीं आनंद भोगी । भेदीं अभेद देखणा योगी ।
जो आपणचि आपला संगी । दीनजनासि बहु उपयोगी गा ॥४॥
ज्यासी नाथिली चिंता मोठी । जो अखंड भय घे पोटीं ।
जो मायागुणी हिंपुटी । नको स्वप्नीं तयाची भेटी गा ॥५॥
जो धरोनि संग न धरी । जो करूनि कांही न करी ।
जो आनंदी आनंद करी । नाहीं कांहीच उरली उरी गा ॥६॥
जो देह बुद्धि व्याकुळ बहू । करि अखंड हाहाहूहू ।
ज्याच्या घरींच राहिला कुहू । म्हणे मूढ मी केवळ जी उगा ॥७॥
जो भेदाचे कवडे खेळे । सत्संगासि देखोनि पळे ।
ज्याचे स्वरूपीं आंधळे डोळे । त्सासी केशव मनें नातळे गा ॥८॥
हे वासुदेव सांगतों अतां ॥
० पद ५९३ वें
मी वासुदेव आपण । आसे वासुदेव सांगतो जाण ।
जनीं-वनीं मी परिपूर्ण । नाहीं आणिक मजविण गा ॥ध्रु॥
मी वासुदेव हें कां नेणा । असे वासुदेव सांगतो खुणा ।
जागें होउनि पाहें आपणा । वेगीं सांडुनि मी-तूंपणा गा ॥१॥
दृश्यभास हें जेथें नाहीं । तें माझेंची स्वरूप पाहीं ।
मजवेगळें दुसरें नाहीं । मीचि व्यापक सर्वांठायीं गा ॥२॥
वासुदेवो मजभीतरीं । मी वासुदेवामाझारीं ।
नाहीं दोघांची वेगळी परी । ऐसें नेणोनि होति रानभरी गा ॥३॥
बहु दिवसां अनयासीं । आला वासुदेव या गृहासी ।
कांही करा दान-पुण्य यासी । नका विसरूं वासुदेवासी गा ॥४॥
मी सांगतों तुमचें हीत । नका उबग मानूं निश्र्चित ।
निदसुरा नको सावचित्त । जागा स्वरूपीं ठेवुनी चित्त गा ॥५॥
जागा असोनी निजसी काय । मीं कोण हे परतोनि पाहें ।
सेवीं वेगीं गुरूचे पाय । मग आजिचें उदियां नये गा ॥६॥
नीदजागर सारूनि वीधी । जागा जागा रे तुम्ही त्रिशुद्धी ।
कसें भुललेती या देहबुद्धी । नाहीं कोणास आपली शुद्धी गा ॥७॥
मी स्वयेंचि वासुदेवो । मज कैचा देहसंदेहो ।
असें जाणे तोचि जागा पाहो । नेणे त्याच्या माथा वाजे घावो गा ॥८॥
ऐसा वासुदेव मुख्य वर्णी । केशव जागा सद्गुरुचरणीं ।
सहजीं सहज वासुदेवपणीं । जागें निजले लटकें दोनी गा ॥९॥
मी वासुदेव हें कां नेणा ॥१७॥
० पद ५९४ वें
माय मारुनि घरच्या घरीं । मावशीशीं व्येवहार करी ॥ध्रु॥
याचि काय मी सांगो गोष्टी । वेदशास्त्रीं भडिंमा मोठी ॥१॥
जीव ईश्र्वर पंडित भले । येणें नाहींच ऐसें केलें ॥२॥
तुर्या परनारी घरा आली । ते घरची बाइल केली ॥३॥
नित्य अकर्मकारी पाहीं । यासी कांहिच लोकिक नाहीं ॥४॥
म्हणे केशव सांगों कोणा । हा समुळ कुळा-बुडवणा ॥५॥
० पद ५९५ वें
आधीं भावापासीं गेली । ते देवानें बाईल केली ॥ध्रु॥
माझा देव भोळा पाहीं । विधिनिषेध नेणें कांहीं ॥१॥
देव सेवुनि भोगी भावा । गोड तंव तंव वाटे देवा ॥२॥
भोळा जाणा भोळीयांत । केशवस्वामी चतुरनाथ ॥३॥
० पद ५९६ वें
माय मारुनि प्रेमें धाला । माउशीचा आजा झाला ॥ध्रु॥
याचें वितंड करणें पाहीं । विष सेवुनि मरणें नाहीं ॥१॥
लेकि वडिला भावासी दिधली । त्याची बाइल आपण केली ॥२॥
बाइलेचा जाला बाप । तऱ्हि अंगिंच न लगे पाप ॥३॥
पुण्यपापाहुनि वेगळा । केशवस्वामीचा विचित्र मेळा ॥४॥
० पद ५९७ वें
कांही बोलूं जातां बोला । हाणे स्वानुभवाचा टोला ॥ध्रु॥
पती दारुण मोठा पाहीं । माझें चालुं नेदी कांहीं ॥१॥
पाहे संकल्पाचें भान । तंव मोडुनि टाकी मान ॥२॥
केशा म्हणे याच्या घरीं । मज कांहीच नाहीं उरी ॥३॥
० पद ५९८ वें (रंगारी)
रामरंग घेउनि आलों । आम्ही रंगारे पैं जालों ॥ध्रु॥
आम्ही रंगारे रंगारे । रामरंगें रंगलों बा रे ॥१॥
रंग निष्काम हृदयीं राउं । रंग भवसंग सरे तो लावूं ॥२॥
म्हणे केशव मी रंगारा । रामें रंगियलों जन सारा ॥३॥
० पद ५९९ वें
कर्म-मळासि धोउनि सांडी । घडी निजस्वरूपीं मांडीं ॥ध्रु॥
आम्ही परीट बा चोखट । शुद्ध केलें खटनट ॥१॥
देहबुद्धिचें फेडुनि मळ । केलें सबाह्य निर्मळ ॥२॥
बोध-साबण लावुनि ठायीं । भेद-डाग काढिले पाहीं ॥३॥
शांति-शिळेवरी धूतलें । ज्ञानगंगेसी धुवट केलें ॥४॥
म्हणे केशव चोखट जालें । परब्रह्मचि होउनि ठेलें ॥५॥
० पद ६०० वें (मल्हारी)
उधळित भव-भंडारासी । नाचत आलों तुजपाशी । ॥ध्रु॥
मल्हारी भवश्रम वारी । पडलों तुझिया दरबारीं ॥१॥
देउनि केवळ ० पदथारा । बरवें रक्षी दातारा ॥२॥
सेवुनि वारी प्रेमाची । आवडि धरिली नामाची ॥३॥
अनुभव जेजुरिराया रे । करि केशव कविवरि छाया रे ॥४॥
० पद ६०१ वें
निजपूर्णमा पूर्णस्थिती । खेळें मातलें आत्मप्रतीती ।
करिती निजबोधें कीर्तन । मूळ आपुलें वाखाणती ॥ध्रु॥
खेळें मातलें मातलें । मूळ वाखाणूं लागलें ।
लाज दवडुनियां बाहेरी । अविट सुखातें रातलें ॥१॥
देहबुद्धिची होळी रचिती । ब्रह्माग्नी पेटविती ।
जाळुनि त्रिगुणेसी निःशेष । ब्रह्मानंदें शंख करिती ॥२॥
चौऱ्यांशी रांडी निगुती । भेटे बुडतां हिंपुटी होती ।
ज्यासी धारण स्वरूपीं । त्सासी कैंची यातायाती ॥३॥
थोर खेळाचा नवलावो । खेळीं सांडीला देहभावो ।
अधिष्ठानातें पाहतां । तन्मय जालें तें स्वमेवो ॥३॥
सद्गुरुचरणीं धरुनी भावो । खेळें मातलें पहा वो ।
केशवीं परमानंद-स्थिति । कोठें न माय उत्साहो ॥५॥
० पद ६०२ वें
आंगिं भगवंताचें वारें । तेणें घुमतसे घुमारे ।
निजप्रेमें गळिती डोळे । पहातां भुलली लहानथोरें ॥ध्रु॥
रंगा आली रे खेचरा । मुळींची एकवीरा ।
अभक्त निंदक देखोनी । दांत खात करकरा ॥१॥
चौक भरीला ठाई दीप । पाजळिला अमूप ।
अधिष्ठान झाड त्यासी । न दिसे नांव-रूप ॥२॥
पानें फुलले निजभोग । लाल गुलाल सुरंग ।
उधळे चैतन्याचा बुका । रंगीं दाटलासे रंग ॥३॥
भक्तिभावाचा सुकाळ । झाड करितसे उल्हाळ ।
गर्जिती स्वानंदाच्या डाका । तेणें छंदें डोले माळ ॥४॥
गुरुकृपें केशवीं संसार पुरा । कोणी न थरे सामोरा ।
आवाहन विसर्जन विशेष । स्वयं बैसली देव्हारा ॥५॥
० पद ६०३ वें (खेळया)
सोळा हजार अंगना केल्या रे । परि कृष्णासवें कोण कोण गेल्या रे ॥ध्रु॥
येथें कोणाचें कोण्हीच नाहीं रे, खेळया ।
विचारितां हें मायेचें लाघव अवघेंचि भुर्रभुस्स पाहीं रे ॥१॥
याग आरंभुनि पुत्रासि निर्मिलें । त्या दशरथासवें कोण कोण गेलें रे,
खेळया गोत्रवध करुनी राज्य जें साधीलें । त्या पांडवांसवें कोण गेलें रे, खेळया ॥३॥
अमरपतीहुनी वैभव आगळें । त्या रावणासवें कोण गेलें रे, खेळया ॥४॥
असें जाणोनी करी स्वहीत आपूलें । धरी केशव प्रभुची पाउलें रे खेळया ॥६॥
० पद ६०४ वें
घरांत घर त्यांत एक वीवर तयांत एक मंदिर रे ।
तया मंदिरीं एक पुरुष नादे तो शरीरेंविण सुंदर रे ॥ खेळया ॥ध्रु॥
तयाचें नांव काय रे, खेळया तयाचें नांव काय रे ।
चतुर होसी तरी सांगुन देशी, नाहीं तरी उगाचि राहे रे, खेळया ॥१॥
जोतीमध्यें एक पडसाई पडली तया एक बाहुली रे ।
आपण तीच्या उदरासि आला पाहतां तेणेंचि केली रे, खेळया ॥२॥
तेणें केली हे वाउगीचि बोली नाहीं तेणें देखिली रे ।
या दोघांत संबंध नसोनि दादा, त्याचिच बाईल जाली रे,
खेळया ॥३॥
फुगट गोष्टी सांडा चावटी किती कपाळकुटी रे ।
तेंच गुज हें सांपडेल, जरी तूं लागे संता-कसोटी रे, खेळया ॥४॥
नव्हे तो शिव नव्हे ते शक्ति न चले वाचाळ युक्ती रे ।
गुरुकृपें केशवीं वीतरागीं गोड अनुभव खूण जाणती रे, खेळया ॥५॥
० पद ६०५ वें (बहिरव जोगी)
निजांग योगी आम्ही बहिरवांचें जोगी ।
सबाह्य निर्मळ सहजीं सहज निजांगीं ॥ध्रु॥
जगजोगी जगजोगी आम्ही बहिरवाचे जोगी ।
मुळींच्या दृष्टी पहातां अवघा क्षेत्रफळ भोगी ॥१॥
शांती झोळी, बोध डमर, अलक्ष मुद्रा कानीं ।
सत्० पद परा शिरीं भैरव शोभे जनींवनीं ॥२॥
अनुहतशिंगी वाजे प्रेमें हातीं त्रिशुळ ।
नाचतो बहिरव पायीं घागरियांचा घोळ ॥३॥
अवघा हा क्षेत्रपाळ तुम्ही पूजा सकळ ।
पूज्य-पूजक अभिन्नयोगें पूजक त्रिकाळ ॥४॥
बहुतां दिवसां फेरा आला बहिरवाचा येथें ।
प्राप्तकाळीं भेटीं दिल्ही केशव सद्गुरुनाथें ॥५॥
० पद ६०६ वें (चुटके धाट)
लय लय लकटा । माझा भाव गोमटा ।
भाव शरण गेलिया । सुखरूप जालीय ॥ध्रु॥
भाव माझा वडील गे । ब्रह्म मोती घडेल गे ।
प्रेम तान्हें भावाचें । पढीय माझ्या जीवींचें ॥१॥
कडीय घेऊं कीं खांदा घेऊं । सुखसिंधु-कांठा नेऊं ।
ऐसा भाव भावीला । तों सुखसागर देखीला ॥२॥
तेथें ज्ञान शिंपुले । मुक्ताफळें भरलें ।
लाग भावाचरणीं । तो तुज देईल साजणी ॥३॥
भावें दिली मज ग । काय सांगूं तुज ग ।
हें महावाक्य बीज गे । केशव सांगें गुज गे ॥४॥
० पद ६०७ वें (कांडण)
सखीय साजणी । ये बैसों कांडनीं । कृष्ण चक्रापाणी । गाउं गीतीं ॥१॥
त्रैलोक्याचें बीज । कृष्णमहाराज । वेळोवेळां गुज । हेंचि बोलों ॥२॥
देह हें उखळ । मन हेंचि मुसळ । जीवभाव तांदुळ । छडो आतां ॥३॥
ज्ञानाज्ञान कोंडा । सडोनियां काढूं । अखंड पाखडूं । कृष्णरूप ॥४॥
कृष्णासवें सांडूं । संसार सकळ । कृष्णाची निखळ । गाऊं गीत ॥५॥
अच्युत केशव । अनंत यादव । हृदयस्थ माधव । गाऊं गीत ॥६॥
गीतीं गीत मुरे । अंगीं कृष्ण भरे । कांडण पडिभरें । केशवराजीं ॥७॥
० पद ६०८ वें (दळण)
येईं वो कान्हाई । हात लावीं बाई । दळण दळीतां पाहीं । सीणलीय ॥१॥
तूं माझी माउली । विश्रांतीची छाया । होईं दळावया । साहे मज ॥२॥
कृपायोगें हात । लावी कृष्णमाय । तेणें द्वैत पाहे । दळीयलें ॥३॥
ज्ञाताज्ञान तळी । विज्ञान खुंटा बळी । अधिष्ठान मुळीं । कृष्ण माझा ॥४॥
सौसाराचें बीज । दळियलें सहज । साहे झाली मज । कृष्णमाय ॥५॥
कृष्णसंगें आम्हीं । सर्व दळियलें । अखंड उरलें । कृष्णरूप ॥६॥
गुरुकृपें केशवीं । दळण पूर्ण झालें । पूर्णीं पूर्ण उरलें । कृष्णनाम ॥७॥
० पद ६०९ वें (झाडणें)
कृष्णसंगे गोपी । झाडिती सौंसार । अविद्येचा केर । निपटूनियां ॥१॥
कृष्णरूपीं गापी । सर्वदा निश्र्चळ । तेणें मायाजाळ । झाडीयेलें ॥२॥
झाडीलें मीपण । झाडीलें तूंपण । कृष्णरूप पूर्ण । आठवूनी ॥३॥
झाडिती कर्माकर्म । झाडिती धर्माधर्म । कृष्ण पुरुषोत्तम । आठवूनी ॥४॥
झाडिती ज्ञेयज्ञान । झाडडिती ध्ययध्यान । कृष्ण सनातन । आठवूनी ॥५॥
गुरुकृपें केशवीं । झाडिलें सकळ । गोपिका निर्मळ । कृष्णसंगें ॥६॥
० पद ६१० वें (श्रीकेशवराज सौरी)
सेज करा भांग भरा धन्या घरा येतो ग शकुन आजि होतो ।
संतसेवेसाठीं आत्माराम भेटि देतो ॥ध्रु॥
चाल माझ्या रामा रे जीवीच्या विश्रामा ।
तुजविण सेज बाज शून्य गमे आम्हां ।
चाल माझ्या आलों वृत्तिसी घालीं पालो ।
येकांतीचें निजगुज तुम्ही आम्ही बोलों ॥१॥
डोळे लावी माळा मोवी सोंग दावी जगीं रे, ध्यान विषयालागीं ।
तैसी सौरी नव्हे रामा चाल घरा वेगीं ॥२॥
अंतरीं पोकळ बाहेरी मुद्रावेश वरपंग रे, जळो त्याचा संग ।
जीविच्या जीवीं पडतां मीठी भेटी अंतरंग ॥३॥
अंतरंगी निजभेटी आत्मारामीं मिठी तेथें वासना वेश न उठी ।
सद्गुरकृपें केशवराजीं भेटिसी नाहीं तुटी ॥४॥
० पद ६११ वें (सवाया केशवराज)
हरिनाम निरंतरी आवडलें । हरिकीर्तनीं मानस हें जडलें ।
हरिचिंतनिंची चित्ताचि वो जडलें । हरिदर्शनीं सर्वही वीघडलें ॥१॥
हरिचिंतनीं मानस हे जडितो । हरी भेटउनि भव वीथडीतो ।
हरि केवळ माझज्ञ कीं गडि तो । हरीहुनि निरंतरिं आवडि तो ॥२॥
रतिपतिची रती सांडुनि देती । संत० पदीं अती सुलीन होती ।
पावति ते नर अक्षयधामा । न येति कदा मग या रूप-नामा ॥३॥
सुखसागर जी गुरु विश्र्वबीजा । जनकानन व्यापुनि वास तुझा ।
तुजवांचुनि देवचि नाहीं दुजा । करूं सर्वभूतीं तव पादपुजा ॥४॥
मन मारुनियां जनीं वास करी । जन ग्रासुनि अंतरीं राम धरी ।
श्रुतिसार तो अक्षररूप मुनी । धरि अक्षय होउनि त्यासि मनीं ॥५॥
हरि केवळ अंतरिं आठविती । हें हरि० पद अंतरिं सांठविती ।
पावति ते नर सार० पदा । सौंसार तयाचें नाम वदा ॥६॥
संत० पदीं बरी थार करी । हरि सेवुनि माईक मार हरी ।
हरि केवळ तो असे ज्यासि कळे । संसार ० पदो० पदीं सर्व फळे ॥७॥
हरि आठवुनि सौंसार हरी । सौंसाराचि अंतरीं पूर्ण भरी ।
सौंसार चराचरी सर्व करी । सौंसार तो मागुती केंवि धरी ॥८॥
सौंसार चराचर ज्यासि दिसे । सौंसार तयाप्रती साच नसे ।
सौंसार निरंतरीं तोचि असे । असे नेणतिया सौंसार रुसे ॥९॥
निजमंगळ वैभवदायक हा । भवभंजन सज्जन सज्जन हा ।
श्रमहारक तारक नायक हा । अति रंजन देव निरंजन हा ॥१७॥
मन्मथ-भंजन सज्जन राजा । चित्० पददायक नायक माझा ।
लक्षुनि अंतरीं भक्षुनि माया । पावक विरवी अक्षय ठाया ॥११॥
० पद ६१२ वें
कर्मवीण सौरी झाली आलें महाद्वारा ग, नाचे गरुड-पारा ।
जीवींचा सोयरा पाहतां डोळा खुंटल्या येरझारा ॥१॥
राम माझा भोळा अखंड घाली डोळा ॥ध्रु॥
चाळा लावी प्रोढी दावी भावना अभावी ग खुणे खुणावी ।
भेटी होतां पाठी घेतां खोड पडली ठावी ॥२॥
अविद्या गेली माया मेली हरपली काय कसें केलें गुरुराया ।
आंग चोरुनी खेंव देतां आलें आपल्या ठायां ॥३॥
जेथें पाहों तेथें दिसे कोठें जावें जातां ग, ठाव नाहीं रिता ।
भ्रांति सांवलें फिटतां उशीर नलगे एकांता ॥४॥
येकांतीचे निजगोडी सांगतां नय गोठी, ग मौन्या पडली मिठी ।
सद्गुरुकृपें केशवराजीं अखंड होते भेटी ॥५॥
राम माझा भोळा ॥
० पद ६१३ वें (वासुदेव)
कैसें सिद्धचि तुज घावेना । आहे जवळी परि पावेना ।
निजभावें-विण भावेना । गुरुकृपेंवीण फावेना गा ॥१॥
हे रामकृष्ण वासुदेवा । स्वयं ब्रह्मानंदें सुख सेवा गा ॥ध्रु॥
देहीं असोनि न कळे मना । सर्व जाणोनी कांही जाणेना ।
तेंचि आपण परि बाणेना । ज्याचें त्याशींच हें उमगेना गा ॥२॥
कैसें घरींच असोनि न देखे । करी नाना उपाय अनेके ।
तेणें श्रमचि होय अधिक । नव्हे आपणा आपण ठाउक गा ॥३॥
काय सांगावें कोण्हासी । कैसें ज्याचेंचि न कळे त्यासी ।
स्वयं विश्रांति वसोनि पासी । होती वांयाचि कासाविसि गा ॥४॥
गुरुकृपें केशव जाण । सांडुनिया जाणिवपण ।
स्वयं आपणातें राहे जाणोन । जाणीव नेणीव विसरो न गा ॥५॥
० पद ६१४ वें (खेळिया)
संताचें यक कौतुक पाही । त्यांसी असोनियां देह नाहीं रे ।
देहाविण जगीं उघड नांदती नवल कांही ना बाही रे, खेळया ॥ध्रु॥
काय मी सांगों तुज रे खेळया नवल वाटतें मज रे ।
क्षणक्षणा मन विस्मित होतसे अभिनव केव्हाडें चोज रे, खेळया ॥१॥
सर्वही भोग भोगुनि चांग भोगुचि त्यांसी त्याग रे ।
त्यागा भोगासी अलिप्त आपण ऐसा तयाचा भोग रे, खेळया ॥२॥
देहकम करीती परी न लिपती अतर्क्य तयांची स्थिति रे ।
गुरुकृपें केशवीं कांहीच नहोनी सहजीं सहज विचारती रे,
खेळया ॥३॥
० पद ६१५ वें (धाट - बिलंदी)
चांग, भांग करा मामी, भाग उदयो जाला वो, भाग उदयो जाला ।
परतुनि पां सांय धरा धन्या घरा आला ॥ध्रु॥
काजळ डोळां घाला मामी, काजळ डोळां घाला ।
भावजीचा हात धरुनी आपल्या सेजी चाला ॥१॥
नका टाकमटीका तुम्ही ठीका न कांटे फुका ।
आत्मारामीं मिळुनी राहा निज निजाच्या सुखा ॥२॥
नका करूं गमजा तुम्ही आपुल्या मनीं समजा ।
भ्रांति पडदा सारुनी वेगीं ठाईंच्या ठाईं उमजा ॥३॥
नका करूं चाळा तुम्ही देहबुद्धि गाळा ।
जळो तुमची जोड आतां कीतीके दरवाळा ॥४॥
ऐसा बोध करितां बाळ निजसेजा आलें ।
सद्गुरुकृपें केशवराजीं चित्त तन्मय जालें ॥५॥