० पद १८६ वें
आत्माराम न दिसे नयनीं । तरी हें जिणें कासयालागुनी ॥ध्रु॥
जानकी म्हणे त्रिजटे माय वो । केव्हां देखेन रामाचे पाय वो ॥१॥
अजुनि राम नयनिं कां दिसेना । वियोग मज रामाचा साहे ना ॥२॥
केशव प्रभु दाखवि लवलाह्या । क्षेमेलागीं उदित या बाह्या ॥३॥
० पद १८७ वें
त्रिभुवन-जनकाचें मानसिं चिंतिन रूप साचें ॥
मीपण माझें विसरूनि केवळ भोगिन सुख त्याचें ॥ध्रु॥
आनिक मानेना मज वो, आनीक मानेना ॥
राम रमापतिविण मति माझी भवरति जाणेना ॥१॥
सकळहि श्रृंगार वो वाटत बहुभार ॥
प्राणसखा हरी झडकरी कैं तो भेटेल साचार ॥२॥
केशव स्वामी वो नांदत अंतर्यामीं वो ॥
तत्० पदीं तन्मय होऊनि राहिन मंगळधामीं वो ॥३॥
० पद १८८ वें
वियोग साहवेना मज वो हरिविण राहवेना ॥
मायिक दुःखरूप प्रपंच याकडे परतुनि पाहवेना ॥ध्रु॥
झडकरि आणा वो राजस पंढरीराणा वो ॥
पंचहि प्राण व्याकुळ माझे हरिविण जाणावो ॥१॥
चंदन पोळीतो बहु हा शशांक जाळीतो ॥
हृदय-कमळदळीं देखेन केव्हां निज वनमाळी तो ॥२॥
अनाथ-दिनबंधु आत्मा विठ्ठल सुखसिंधु ॥
केशव म्हणे वो आम्हा त्याचा अखंड निजछंदु ॥३॥
० पद १८९ वें
आवडि लावुनियां निजनामीं ॥ नांदवि मंगळ धामीं ॥ध्रु॥
झडकरि दावा तो मजलागीं ॥ प्राणविसांवा योगी ॥१॥
नासुनि माया हे ममताक्षी ॥ निजसुख देउनि रक्षी ॥२॥
अंतर्यामीं तो निर्नामी ॥ केवळ केशव स्वामी ॥३॥
० पद १९० वें
हृदयकळींचा निजरावो ॥ उपाधि जेथें वावो ॥ध्रु॥
सत्वर स्वामी तो मज दावा ॥ लग्न तयासी लावा ॥१॥
गाजावाजा हा न करावा ॥ श्रवणी रंजनि द्यावा ॥२॥
समय कोंडुनि हा भव खाडा ॥ तोचि करा मज जोडा ॥३॥
त्रिभुवनधर्ता तो श्रमहर्ता ॥ केशव म्हणे सुखकर्ता ॥४॥
० पद १९१ वें (राग - काफी)
भ्रांती पडदा फेडा माझा स्वामी मज तुम्ही दावा गे ॥
त्रिविधतापें श्रमलें जीवींचा विसांवा मेळवा गे ॥ध्रु॥
चंदन पोळ शशी बहु जाळी दारुण विरहानळीं गे ॥
हरिवीण दीशा दिसती उदासा भेटवा गोपाळ गे ॥१॥
सुमनहार जाले विखार वेगिं परते काढा गे ॥
हरिविण रस हे सकळही विरस, शोभा कैंची जडा गे ॥२॥
करमुद्रिका वस्त्रें देखा भूषण करूं मी काय गे ॥
काढा पैंजण वाजति रुणझुण हरिविण मात न साहे गे ॥३॥
आसन, शयन, भोजन, पान जाहलें विषप्राय गे ॥
नघला वारा, होतो उबारा, हरिविण प्राण जाय गे ॥४॥
हरिविण कळा विकळ सकळा विरस हा सेजार गे ॥
सद्गुरु शरण रिघतां, केशवीं जाला साक्षात्कार गे ॥५॥
न गमे न गमे मज हरीविण बाई ॥ध्रु॥
गृह, सुत, धन हें तो नाठवेचि माते ॥ गोविंदें मोहिलें करूं काई वो ॥१॥
जीवींचा जीवन तो मदनमोहन वेगीं । भेटवा हरी शेषशाई वो ॥२॥
केशवाचा स्वामी झडकरी मेळावा । तो निववील ठाईंच्या ठाईं वो ॥३॥
० पद १९३ वें
आजि गोविंदु सेजारासी आणा वो । हरिविण क्षणभरि न गमोचि मातें भेटवा वेगिं यदुराणा वो ॥ध्रु॥
सेज विरस झाली सुमन सुकोनी गेलीं ॥
शीणलें नयन वाटें पहातां वो ॥१॥
गोपाळराज येईना तरी सर्वथा जीना ॥
वेगीं मेळवा कमळनयन कान्हा वो ॥२॥
केशवाचा स्वामी आणा अंतर्यामीं ॥ मन व्याकुळ झालें कृष्णा कामीं वो ॥३॥
० पद १९४ वें
गोविंद पहातां नयनीं ॥ गोविंद दिसे ध्यानीं मनीं ॥ जन-वन-वीजनीं गोविंद दिसे ॥ध्रु॥
गोविंदाचा वेध वो । नवल माय छंद वो ॥ अवघा गोविंद वो ॥ अखंड दिसे ॥१॥
गोविंद पाहे जेथें तेथें ॥ गोविंदचि सांघातें ॥ गोविंदावांचुनि रितें ॥ उरलें नाहीं ॥२॥
गोविंदे लाविलें पिसें ॥
काय मी सांगो कैसें ॥
केशवीं सर्वत्र भासे ॥ सर्वांगी सदा ॥३॥
० पद १९५ वें बलंदी
सुख जालें सुखा । राम लुटा फुका ॥ध्रु॥
हे लुटी मोटी पाहीं । घेणार कोणी नाहीं ॥१॥
ज्ञान गर्वे जातां । हें लुटीन या हाता ॥२॥
केशव म्हणे उठा । तुम्ही संतसंगें लुटा ॥३॥
० पद १९६ वें
त्रिभुवनचाळक, मुनिजनपाळक, बाळक नंदाचा ॥
अनंत गुणनिधी, दिन दया-कर, तारक विश्र्वाचा ॥ध्रु॥
कमळावल्लभ, हरि तो माझ्या नयनीं दावा गे ॥
त्याविण न गमे क्षणभरि लवकरि आणुनि द्यावा गे ॥१॥
वियोगबाणें जर्जर माझें शरीर जालें वो ॥
मदनजनक तो न भेटतां मज मरणचि आलें वो ॥२॥
भवभय-मोचन, राजिवलोचन, देव सनातन वो ॥
केशव म्हणे दृढ इच्छित आम्ही तत्० पदिं दरशन वो ॥३॥