ऋषि म्हणेरे समर्था । असो स्वप्नींची हे वार्ता ॥१॥
इच्छा धरुन आलों येथें । औट तुक दे कनकातें ॥२॥
कृपा करुन द्याल जरी । उदक घालीं माझे करीं ॥३॥
दया करा आम्हांवरी । आलें पाहिजे नगरीं ॥४॥
थें संकल्पावांचून । नाहीं होत माझें येणें ॥५॥
रायें घेउनी जीवन । ऋषि हस्तकीं घालून ॥६॥
विश्वामित्र शिविकासनीं । राव चालिला घेउनी ॥७॥
मार्गी वाद्यांचा लाघव । अयोध्येसी आला राव ॥८॥
राव प्रवेशला नगरीं । विश्वामित्र बैसला द्वारीं ॥९॥
दंड पडताळूनि हातीं । लक्षियेली तारामती ॥१०॥
उभी थरथरां कांपत । राया जाणविली मात ॥११॥
राव म्हणे ऋषेश्वर । कोण्या अन्यायानें मार ॥१२॥
केला संकल्प आम्हांसी । नाहीं दिलें द्क्षणेसी ॥१३॥
दान न देतां आम्हांसी । तूं कां गेलासी सदनासी ॥१४॥
हात बांधोनियां राया । दंडहस्तें मारी तया ॥१५॥
तंव आला रोहिदास । चरणीं ठेवी मस्तकास ॥१६॥
येरु रक्तांबर नयन । पुसे कवणाचा कवण ॥१७॥
राव म्हणे कुळभूषण । आहे आमुचा नंदन ॥१८॥
राजा पाचारी भांडारी । आणा कनकातें झडकरी ॥१९॥
मज दिलें राज्यदान । तेंचि घेसी तूं परतोन ॥२०॥
छत्र मुद्रा सिंहासन । ऋषि हस्तकीं ओपून ॥२१॥
हें तों आलें राज्यदानें । औट भार कनक देणें ॥२२॥
धनवत सौदागर । उभे रायाचे समोर ॥२३॥
धन देतों जी अपार । सोडा रायाला सत्वर ॥२४॥
विश्वामित्र म्हणे त्यांसी । काय करावें द्रव्यासी ॥२५॥
क्षितिवरी जितकें धन । तेंहि माझेंचि संपूर्ण ॥२६॥
नाहीं कोणाचा उपाव । जनी म्हणे रक्षील देव ॥२७॥