ऐसें क्रमितां अवधारीं । विश्वेश्वराची नगरी ॥१॥
देखियेली वाराणसी । थोर आनंद मानसीं ॥२॥
म्हणती घ्यावें शिवदर्शन । तेणें श्रम निवारण ॥३॥
बाप येऊनि चौबारा । उभा धरुनि पदरा ॥४॥
म्हणे कोठेंरे दक्षणा । बरा होसी चुकावणा ॥५॥
जो का राजा सूर्यवंशीं । छत्र चामरें जयासी ॥६॥
माथां बांधोनियां तृण । घाली विक्रया आपण ॥७॥
राणी म्हणे प्राणेश्वरा । आधीं विक्रा माझा करा ॥८॥
रोहिदास कर जोडुनी । चरणीं मस्तक ठेवुनी ॥९॥
आधीं माझिया द्रव्यासी । तुम्ही द्यावें कौशिकासी ॥१०॥
ऐसें दोघांचें उत्तर । नवल करी ऋषिश्वर ॥११॥
काय करा याच्या बोला । म्हणे वजनीं सोनें घाला ॥१२॥
अग्निहोत्री तो ब्राम्हण । उभा रायापें येऊन ॥१३॥
देई तारामती तुक । एक भार हा कनक ॥१४॥
रोहिदास म्हणे ताता । माता स्नेह माझ्या चित्ता ॥१५॥
राव बोलिला वचन । शीघ्र यावें बा भेटोन ॥१६॥
उभी राहोनी वेल्हाळा । पोटीं बाळाचा उमाळा ॥१७॥
अश्रु ढाळिती लोचन । हा हा शब्दें करी रुदन ॥१८॥
बोले कौशिक ये माते । स्नेह सोड चाल पंथें ॥१९॥
करुनियां ताडातोडीं । पाहे कवतुक आवडी ॥२०॥
माता म्हणे बाळकासी । ममता असूं दे मजपाशीं ॥२१॥
रोहिदास ताराराणी । तेही घेतली ब्राम्हणीं ॥२२॥
मोल देऊनियां दुणें । राव घेतला डोंबानें ॥२३॥
घेऊनियां घरा आला । येऊन सांगतो भार्येला ॥२४॥
सेवक आणिला तुम्हांसी । सेवा घ्यावी आवडेल तैसी ॥२५॥
घागर घेऊनियां हातीं । पाणी आणी शीघ्र गति ॥२६॥
कुंभ घेऊनि चालिला । खडा हाणोनि फोडिला ॥२७॥
रिक्तपाणी येतां त्यासी । अवघे धुमसिती रायासी ॥२८॥
हा तो पहिलाच शकून । पुढें येणें काय करणें ॥२९॥
म्हणती हा तो नव्हे भला । यासी ठेवा स्मशानाला ॥३०॥
राव रक्षी स्मशानासी । म्हणे नामयाची दासी ॥३१॥