प्रकाशित कविता - देवाची समाधि १

विटेवर अभा अठ्ठावीस युगें, होऊ तें तं बघे पाण्डुरङग,
जाणून नेणता नाना पूजाभोगीं, राहे ज्ञानयोगीं अदासीन,
डोळ्याचें पातेंही याच्या नव लवे. कोठून कालवे मग पोटीं
जात्यांत घालूनी भरडो अविन्ध, आनन्दी आनन्द निर्वाणींचा !
ब्रम्हानन्दीं अशी लागलिया टाळी, देहातें साम्भाळी कोण बरें ?
भक्त - योगक्षेम मग कोण पाहे ? हात कटीला हे चिकटले.
सोडिलें त्रैलोक्यराज्यसत्तालोभा, केली दिव्य शोभा आपुलीच.
ज्ञानराजावीण कोण अशी साधी, जिवन्त समाधि चिरन्तन ?