प्रासंगिक कविता - ब्रह्मपिसा

पळा पळा ब्रह्मपिसा येतो जवळी । रामनामें हांक देऊनि डोई खांजोळी ॥धु०॥
वृत्ति शेंडी बंधनेंविण सदा मोकळी । संसाराची धुळी करुनी अंगीं उधळी ॥१॥
प्रपंच उकरडया-वर बैसणें ज्याचें । भोंवता पाळा फिरून पाहे जन अविद्येचे ॥२॥
धांवूनि बैसे उठोनि पळे दृश्य वाटतें अदृश्याचें । राहणें घेतां न चले कोणाचें ॥३॥
औट हात गज नवां ठायीं वितु-ळलें । दहावा ठाव म्हणोनि तेथें ठिगळ दिधळें ॥४॥
ऐसें मन हें चंचल वृत्तींत गुंतलें । परतोनि आलें म्हणऊनि जिवेंचि मारिलें ॥५॥
मीपणाचें शहाणपण जळालें माझें । कोण वाहे देहबुद्धिवस्राचेम ओझें ॥६॥
नलगे आम्हा मानपानाचें ओझें । तुझी शुद्धि घेतां गेलें मीपण माझें ॥७॥
आम्ही जन धन देखोनी वार करितों । आपण ऐसें म्हणउनी समज धरितों ॥८॥
आर्ते भेटों येती त्यांस वेड लवितों । रामीं रामदास ऐसें अबद्ध बोलतों ॥९॥