स्वात्मसुख - गुरुकृपा

ऐसें वेदा न बोलवेचि शब्दें । तें सदगुरुपादप्रसादें । निः शब्दचि वाचा वदे । मौनेंवीण ॥२३॥

नवल गुरुकृपेची करणी । मौनवी बोलवी वचनीं । जें आदिमध्यअवसानीं । तेणेंशी शब्दू ॥२४॥

वस्तुवांचूनि कहीं । वोस तंव उरलें नाहीं । मागुता शब्दू कवणे ठायीं । उपजेल सांगा ॥२५॥

सागरु अवघाचि परता सारी । मग काशावरी चाले लहरी । तैसी वस्तूवीण शब्दकुसरी । शोभती कोठें ॥२६॥

प्राण निःशेष जाये । तेथ निमिषोन्निमिष कोठें राहे । तैसी वस्तूवीण केवी होये । शब्दशोभा ॥२७॥

यालागी वेदासि जें कानडें । तें सदगुरुकृपाउजियेडें । वाचेसि ये गांठीं पडे । वस्तु सबळ ॥२८॥

मन देखिलिया वाटां जाये । नदेखिलें श्रवणी पाहे । मना कल्पिलिया राहे । पदार्थ कवणू ? ॥२९॥

तया मानसी परमाथंता । वस्तु सर्वत्र सांगतां । परी न कळेचि सर्वथा । अंशमात्र ॥१३०॥

मनासि वस्तूची सोये । धरितां गजबजिलें ठाये । कांहीं न लभोनि राहे । थोटावलें मन ॥३१॥

वस्तु सांगतां मागें पुढें । पाहतां कांहींचि नातुडे । मग भांबावलें चेडें । मनचि होय ॥३२॥

ऐसे मनाचिया आस्तां । नाना हेतु कल्पितां । परी वस्तूचा वारा सर्वथा । न लभेचि मन ॥३३॥

तया सदगुरुकृपातुषारें । प्रतीतीचा प्रत्ययो स्फुरे । मग मन मना विसरे । विनटलेपणें ॥३४॥

जया स्वरुपाची गोडी । लागलिया मन न सोडी । अधिकाधिक दे बुडी । स्वानंदडोही ॥३५॥