मोक्षाचें तें मूळ सत्संग विमळ । साधन सकळ सिद्ध होती ॥१॥
श्रवण मनन नित्य क्षण क्षण । दृढ ब्रह्मज्ञान होत जेणें ॥२॥
सदय ते संत उदार महंत । सारासार अंत जिहीं केला ॥३॥
दगड ब्राह्मणें बैसविला कोंडें । पूजिती रोकडे लोक सर्व ॥४॥
देहीं देव ठेला न कळे अज्ञाला । अनुग्रह केला ’रंग’ संतें ॥५॥