आदिअंतीं एक ब्रह्म । मध्यें कोठोनी हा भ्रम ॥१॥
कैंक काळाचा चूकला । जीव शोधी निज मूळा ॥२॥
उफराटी होतां दृष्टि । ब्रह्मीं भासे नसती सृष्टि ॥३॥
डोळ्या कावीळ जाहलें । अवघें पीतचि भासलें ॥४॥
ज्ञानांजनें दृष्टि आली । भ्रांति समूळ नासली ॥५॥
दोर अंधारीं न दिसे । तोंवरीच सर्प भासे ॥६॥
आप्‍तें दीप दीप्‍त केला । सर्पभाव लया गेला ॥७॥
आदिअंतीं एक दोर । मध्यें भुजंगम घोर ॥८॥
झाला नसोनी भासला । अज्ञ देखोनी त्रासला ॥९॥
तैसें ब्रह्मीं दिसे जग । झालें नसोनी वाउग ॥१०॥
जीव देखोनी घाबरे । वांया जन्ममृत्यु फिरे ॥११॥
देहीं देव ओळखिला । ’रंग’ अभय जाहला ॥१२॥