स्कंध १० वा - अध्याय २५ वा

३०३
राया, गोवर्धनयज्ञ पूर्ण होतां । देवेंद्राच्या चित्ता असंतोष ॥१॥
मीचि ईश ऐशा अहंभावें तेणें । क्रोधें पाचारिलें सांवर्तकां ॥२॥
प्रलयमेघां त्यां गोकुळनाशाची । आज्ञा देवेंद्राची होई तदा ॥३॥
म्हणे तो, गोपांसी बहु गर्व झाला । अवमान केला माझा ऐसा ॥४॥
सामान्य कृष्णाचें मानूनि वचन । पोर अहंमन्य न जाणतां ॥५॥
गोधनमदानें धुंद हे गोपाळ । उद्धट वाचाळ कृष्ण मूढ ॥६॥
ऐरावतारुढ साह्य मी तुम्हांसी । वधा गाई, म्हशी सकल यांच्या ॥७॥
वासुदेव म्हणे स्वयें जो गर्विष्ठ । मानी तो अन्यास गर्वयुक्त ॥८॥

३०४
प्रलयार्थ बद्ध मेघ ते मोकळे - । होतांचि धांवले वृंदावनीं ॥१॥
आहव प्रवह वायु तयां साह्य । राया, वर्णूं काय रुप त्यांचें ॥२॥
वज्रप्रहारशा गर्जना करिती । काननीं लवती विजा बहु ॥३॥
वर्षाव गारांचा तेथें होऊंलागे । पर्जन्यधारा ते गजशुंडा ॥४॥
जलमय धरा होऊनियां गेली । सर्वत्र जाहली समानता ॥५॥
वासुदेव म्हणे तदा गोकुळांत । जाहला आकांत वर्णवेना ॥६॥

३०५
प्रलयकालीन पर्जन्य । शैत्य होई न सहन ॥१॥
अनावर तुटे वारा । जीव गोपांचा घाबरा ॥२॥
सर्व गेले कांकडून । येती कृष्णासी शरण ॥३॥
म्हणती कोपाविष्ट देव । आम्हां त्राता तूं माधव ॥४॥
सद्‍गुणीही असूनि देव । होई तयांप्रति गर्व ॥५॥
कर्म इंद्राचेंचि ऐसें । कळलें पूर्वीचि कृष्णातें ॥६॥
गर्वनिवारण त्याचें । अनुग्रह हाचि त्यातें ॥४॥
वासुदेव म्हणे कृष्ण । करी यापरी चिंतन ॥५॥

३०६
मम गाई-गोप रक्षितों मी आतां । चिंतूनि हरीचा ठरला बेत ॥१॥
बालक भूछत्र उत्पाटी सहज । तेंवी गिरिराज उत्पाटिला ॥२॥
चार कोश लांब तोलूनियां धरी । स्वकरें सत्वरी जगन्नाथ ॥३॥
पाचारुनि मग गोप-गोपींप्रति । म्हणे आश्रयासी यावें सुखें ॥४॥
गिरिपतनाची शंका न धरावी । आतां भय नाहीं पर्जन्याचें ॥५॥
ऐकूनि तें गोप - गोपिका आनंदें । धेनु-वत्सांसवें धांव घेती ॥६॥
भरुनियां गाडे आणिती सामान । कथी वर्तमान वासुदेव ॥७॥

३०७
गोप-गोपी सर्व गोवर्धनाश्रित । क्षुधा तृषा त्यांस न बाधेचि ॥१॥
श्रीहरीदर्शनें भान हरे त्यांचें । सप्त दिन ऐसे निघूनि जाती ॥२॥
करें तोलूनियां पर्वत श्रीहरी । संरक्षण करी निजभक्तांचें ॥३॥
पाहूनि तें कृत्य देवेंद्र विस्मित । हरे सर्व दर्प क्षणामाजी ॥४॥
आंवरितां तेणें मेघ, दिशा स्वच्छ । श्रीकृष्ण गोपांस वदला तदा ॥५॥
भय नसे आतां गोपहो, व्हा दूर । हर्षित अंतर सकलांचें तैं ॥६॥
वासुदेव म्हणे परिवारासवें । गोप दूर झाले तयावेळीं ॥७॥

३०८
सुस्थळीं सकळ धेनु, गोप-गोपी । पाहूनि जगजेठी नवल करी ॥१॥
सकलां समक्ष गिरि ठेवी खालीं । नंद कवटाळी तदा कृष्णा ॥२॥
अत्यानंदें गोप प्रेमें अलिंगिती । आशीर्वाद देती पुरोहित ॥३॥
ओवाळिती गोपी दध्योधन, जल । धन्य माझा बाळ म्हणे माता ॥४॥
राम-रोहिणीही आलिंगिती तया । अत्यानंद देवां स्वर्गामाजी ॥५॥
पुष्पवृष्टि तेंवी दुंदुभीचा नाद । तुंबर नारद गीत गाती ॥६॥
राम-कृष्णभेटी घेऊनियां गोप । जाती गोकुळांत अत्यानंदें ॥७॥
वासुदेव म्हणे हर्षभरें गोपी । मार्गामाजी गाती कृष्णगीतें ॥८॥