अभंग - ६३११ ते ६३१७

॥६३११॥
जाणोनि अंतर । टाळिसील करकर ॥१॥
तुज लागली हे खोडी । पांडुरंगा बहु कुडी ॥२॥
उठविसी दारीं । धरणें एखादिया परी ॥३॥
तुका म्हणे पाये । कैसे सोडीन ते पाहे ॥४॥

॥६३१२॥
नाहीं विचारीत । मेघ हागणदारी सेत ॥१॥
नये पाहों त्याचा अंत । ठेवीं कारणापें चित्ता ॥२॥
वर्जीत गंगा । नाहीं उत्तम अधम जगा ॥३॥
तुका म्हणे मळ । नाहीं अग्नीसी विटाळ ॥४॥

॥६३१३॥
काय दिला ठेवा । आह्मां विठ्ठल चि व्हावा ॥१॥
तुह्मी कळलेति उदार । साठीं परिसाची गार ॥२॥
जीव दिला तरी । वचना माझ्या नये सरी ॥३॥
तुका म्हणे धन । आम्हां गोमासा समान ॥४॥

॥६३१४॥
पिकवावें धन । ज्याची आस करी जन ॥१॥
पुढें उरे खातां देतां । नव्हे खंडण मवितां ॥२॥
खोलीं पडे ओलीं बीज । तरी च हातीं लागे निज ॥३॥
तुका ह्मणे धनी । विठ्ठल अक्षरें ही तिन्ही ॥४॥

॥६३१५॥
मुंगी आणि राव । आह्मां सारिखाचि जीव ॥१॥
गेला मोह आणि आशा । कळिकाळाचा हा फांसा ॥२॥
सोनें आणि माती । आम्हां समान हे चित्तीं ॥३॥
तुका म्हणे आलें । घरां वैकुंठ सगळें ॥४॥

॥६३१६॥
तिहीं त्रिभुवनीं । आह्मी वैभवाचे धनी ॥१॥
हातां आले घाव डाव । आमचा मायबाप देव ॥२॥
काय त्रिभुवनीं बळ । अंगीं आमुच्या सकळ ॥३॥
तुका म्हणे सत्ता । अवघी आमुची च आतां ॥४॥

॥६३१७॥
आह्मी तेणें सुखी । म्हणा विठ्ठल विठ्ठल मुखीं ॥१॥
तुमचें येर वित्त धन । तें मज मृत्तिकेसमान ॥२॥
कंठीं मिरवा तुळसी । व्रत करा एकादशी ॥३॥
म्हणवा हरिचे दास । तुका म्हणे मज हे आस ॥४॥