शुकाख्यान - अभंग ३२६ ते ३५०

रूप स्वरूप सुंदरी । शहाणी आहे सकुमारी । मजहूनि सेजे ऐजी नारी । आणिक नाहीं ॥३२६॥
काय वानूं आपआपणा । तूं तरी चतुरांचा राणा । ऋतुसमयींच्या खुणा । जाणसी तूं ॥३२७॥
अथवा नेणसी तरी सांगेन । मज असे कोक शास्त्राचें ज्ञान । अनुसरलिया मन । तुज ज्ञान होईल ॥३२८॥
सोडोनिजां लाज । करितां ध्यान सहज । तप हें काय भोज । जोडलें तुज ॥३२९॥
जया राग नाहीं मनीं । तया बोलती महाज्ञानी । जेणें काम क्रोध झणीं । जिंकिला असे ॥३३०॥
मदन तोंडघसीं रिघाला । काळ मरणें जिंतला । तो वेळु न लागतां पातला । स्वर्ग भुवनासी ॥३३१॥
देव पाहों लागले गगनीं । अमर दाटले विमानीं । बोलों आरंभिलें मग वचनीं । योगिरायें ॥३३२॥
तूं भली वो शहाणी । ह्मणत होतीसी योगिनी । न डचकसी अझुनी । मना-मजी ॥३३३॥
किती वाणिसी आपआपणा । बोलसी ऋतुस-मईंच्या खुणा । ऐसें अपूर्व दारुणा । देखिलें असे ॥३३४॥
नव-द्वारीं निरंतर । सदा दुर्गंधी अपार । वोखटें हें कलेवर । वानूं नको रंभे ॥३३५॥
बाहेर बरवें शृंगारिजे । आणि वस्त्रें अलंकार लेइजे । दृष्टीं पाहतां देखिजे । नर्क कोटि ॥३३६॥
शरीर मु-ळमूत्राचा मेळा । अस्तिचर्माचा गुंडाळा । मग तयासी नांवाथिला । पिंड ऐसा ॥३३७॥
कृमि कीटकांचें घर । सकळ दुर्गंधी अपार । ऐसें हें असे शरीर । नाशिवंत ॥३३८॥
घडीभरी न करितां क्षाळण । तरी दुर्गंधीचा कल्होळ जाण । ह्मणोनि केलें परिमळ स्नान । शुद्धतेलागीं ॥३३९॥
झणीं तूं मुख वाखा-णिसी । तंव तें वाहात असे श्लेश्मासी । ऐसें विचारितां मानसीं । पाहें पां रंभे ॥३४०॥
शुकदेव ह्मणे वो सुंदरी । अमृत कैसें तंव अधरीं । विषय लहरीचे महापुरीं । बुडालीसे कामिनी ॥३४१॥
डोळे म्हणसी अति रसाळ । हें तों आहे पापाचें मूळ । ह्मणऊनियां काजळ । लेईंलें असें ॥३४२॥
तयाचें काळेपण न विटे । कुंकुम नाहीं हो कधीं फिटे । अंकित करोनि विटे । वानूं नको तूं रंभे ॥३४३॥
योगी संन्यासी निंदिजे । तें बरवें नाहीम जाणिजे । ह्मणून तुझें मुख लाजें । काळें झालें ॥३४४॥
तपाचें बरबें-पण । आह्मां नाही कारण । ह्मणोनि कामबाण । वानूं नको रंभे ॥३४५॥
मग या वचनावरी । रंभा स्वदेह विदारी । नखें घालूनि उदरीं । चिरिती झाली ॥३४६॥
तेव्हां शुक ह्मणे तिजप्रती । तूं शीण व्यर्थ करिसी । कारण नाहीं मजसी । तुझिया उदराचें ॥३४७॥
पाहें पाहा ऋषिराया । कैसी माझी निर्मळ काया । अ-व्हेर केलासी वांयां । न विचारितां ॥३४८॥
पाहें पां उदराभीतरीं । परिमळ नानापरी । जवादि अंबर कस्तुरी । आणि अगर चंदन । ॥३४९॥
ऐसी गा मी रंभा पवित्र । सुगंधाचें भांडार । देवऋषि मुनेश्वर । करिती आस माझी ॥३५०॥