शुकाख्यान - अभंग २२६ ते २५०

नाना परीचीं लोणचीं । लिंबें आंवळे मिरची । आणि कढी ताकाची । जेवीं रुचिकरें ॥२२६॥
पुरीया फेणीया तेलवडें । खाजी गुरोळ्या मांडे । देईन रुचिकर सांडगे । मेथकुटें रायतीं ॥२२७॥
उत्तम खांडवी साजिरी । मृदुपणें अंतर बाहेरी । घालेनि दूध साखरी । अटवीन अमृता परीच ॥२२८॥
सरवळे बोटवे कानवले । थिजले घृतीं तळिले । माझे हातीं मिळविलें । तुजकारणें सकु-मारा ॥२२९॥
आंब्याचे रस पिंवळे । परमामृताचे घेतले । मधु मिश्रित वाढिले । इच्छा पूर्ण होईल ॥२३०॥
ऐसी आरोगणा पाविजे । मग स्वस्थानीं बैसिजे । कर्पूरसहित विडा घेइजे । मनोहर ॥२३१॥
नाना परीची वळवटी । मुखों वोंटीं पडेल मिठी । नाना पत्रशाखा सु-भटी । ताटाकाठीं वाढीन ॥२३२॥
आलें सुरण बेळें । भोंकर आणि मायमुळें । दृष्टि देखिल्या जिव्हाळें । अरोगणीं समयीं ॥२३३॥
काकडें आणि करंदें । वर भोंकरें आनंदें । जेवितां वाढीव विनोदें । योगीया तुज ॥२३४॥
आंबे निंबुवांचीं लोणचीं । राईतीं नाना परी-चीं तुमचे जिव्हे रुची । ग्रासोग्रासीं ॥२३५॥
पापड आणि मिरं-गुडे । जेवितां रुचि वाढे । आणिक कोल्हाळ वडे । ऐसी जेवण परी ॥२३६॥
ऐसीं अरोगण कीजे । कर्पूरविडा लवंगीं भक्षिजे । कर्पूरासहित विडा घेईजे । मनोहर ॥२३७॥
माजघरा डोल्हारा बां-धिला । वरी चांदवा लविला । वर क्षीरोदक आथुरिला । जरि - तारी ॥२३८॥
तेथें सुखें निद्रा करीं । सेवा करिती चतुर्विध नारी । मजहुनी सुंदरी । लावण्यवतिका ॥२३९॥
अंगनांसवें वसंता आतु । खेळ खेळें समस्तु । सकळ नारी सवें हेतु । पूर्ण करीं स्वानंदें ॥२४०॥
परिमळा नाहीं मिती । आह्मां घरीं सर्व संपत्ती । ऐसें सुख योगिया-प्रती । नाहीं त्रिजगतीं जाणिजे ॥२४१॥
आतां सांडी मनींची भ्रांती । तप करोनी काय प्राप्ती । संसार भोगी संपत्ती । यासारिखें सुख नाहीं ॥२४२॥
कोण तपाचा सौरसु । कवणें तुज दिधला उप-देशु । जे लविती राखेसू । ते भूत पिशाच्च जाणावे ।२४३॥
क-वण तुज भेटला गुरु । त्याचे वचनीं हरविसी संसारु । तो माझे चित्तीं आहे शत्रु । बहुत जन्मींचा ॥२४४॥
तूं नेणसी बुद्धी । तुझी भांबावली शुद्धी । ठाकीत आली अवधी । दैवगतीची ॥२४५॥
तुज ज्ञान नाहीं धडपुढें । कां हिंडतोसी वनझाडें । तुझें मी फेडीन सर्व सांकडें । क्षणामाजी ॥२४६॥
नेणसी तुज पडिली भूलिभ्रम । आतां सांडीं वनाश्रम । बरा करीं घराश्रम । भोगीं निजसुखवृत्ती ॥२४७॥
ऐसें तप कोण करी । जो सदाचा भिकारी । मायबाप नाहीं संसारीं । तो आदरीत ये भिक्षा ॥२४८॥
ऐसा जो एकटा एकला । शीत उष्ण पर्जन्यांत बैसला । तयांचिया बोला । लागूं नको ॥२४९॥
माझें वचन ऐक आतां । मी सांगतें हिता । मज रंभेतुल्य वनिता । आ-नायासें जोडते ॥२५०॥