शुकाख्यान - अभंग १ ते २५

ॐ नमोजी ब्रह्म अवतारू । शिश्य अभय करू । तो वंदिला श्रीगुरु । श्रीरामकृष्ण ॥१॥
म्हणतां वाचेसी श्रीराम । रस-नेसी न पडे श्रम । राम नाम उत्तमोत्तम । सर्व नामांमध्यें ॥२॥
पाहतां दोन अक्षरें । वेदशास्त्रें पुराण सारें । श्रीराम नामेम उतरे । भवसागर ॥३॥
तारावया संसार आयती । नौका श्रीरामगुरु उपदे-शिती । श्रीकृष्ण उपदेश शुकाप्रति । शास्त्रें असती प्रमाण ॥४॥
ऐसी नमिली श्रीगुरु देवता । तेणें प्रसन्न जाहली वाद्नेवता । मग ठेवी माझिये माथां । अभय करु ॥५॥
गुरुवचन लाधलें । तेणें ज्ञानु प्रकाशलें । मन माझें समरसलें । श्रीरामचरणीं ॥६॥
आतां श्रोते हो समस्त । तुम्हीं व्हावें एकचित्त । ऐकावें हरिचरित्र । धर्मकथा ॥७॥
वरि एक असे जी बोलणें । तुम्ही संभाळूनि घेणें । माझें वेडेंवाकडें बोलणें । क्षमा करणें अपत्या ॥८॥
इक्षुदंड असे वांकुडा । परि शुद्ध जाणिजे चोखड । तैसा शब्द माझा बोबडा । परि कथा गोड असे ॥९॥
ही कथा जे ऐकती । ते मुक्तपदातें पावती । ऐसी माझी विनंती । भाविक साधुसंतां ॥१०॥
जे कर्मीं परिपूर्ण । वेद शास्त्रींनिपुण । त्यांसी ही माझें नमन । ब्रह्म मुहूर्तां ॥११॥
आतां शुकदेव आख्यान । श्रीगुरु कृपेनें करी कथन । जें जन्मेजयाप्रति वैशंपायन । सांगता झाला ॥१२॥
व्यास ऋषीची कांता । सुळजा नामें पतिव्रता । जे धरूं जाणे चित्ता । वचन भ्र- ताराचें ॥१३॥
जें कांहीं बोले पति । तेचि धरी चित्तीं । सुळजा नामें सति । जगीं कीर्ति तियेची ॥१४॥
पति बोले उत्तर । तें मानी साचार । भ्रतार सेवेसी तत्पर । अंतर पडों नेदी सर्वथा ॥१५॥
आतां सति या असत कलियुगीं । आपुलिया स्वार्थालागीं । डंभाई करिती वाउगी । उतावळया ॥१६॥
न करिती भ्रताराची भक्ति । पतीचें उत्तर नाहीं चित्तीं । लटकीच करिती भक्ती । अभावेंचि जाणावी ॥१७॥
एक डोळे मोडिती । बोल मंजुळ बोलती । ह्मणती तुमचेनि सर्व तृप्ति । प्राणेश्वरा ॥१८॥
एक ह्मणती प्राणेश्वरा । घरीं वरी नाहीं अवधारा । काय खातीं निष्ठुरा । बाळकें माझीं ॥१९॥
एक तेल मीठाकारणें । करिती पतिप्रती भांडनें । ह्मणती तुझेनि भ्रतारपणें । काय काज ॥२०॥
वरी आपलें आपण चोरिती । रांधितां उभ्याच खाती । जाराणेसी गुज बोलती । पतीचें आपुले ॥२१॥
रात्रंदिवस भांडण । पतीसीं करिती जाण । ह्मणती तुमचें शहाणपण । पुरे आतां ॥२२॥
घरींचीं वडि लें न साहती । उगाचि लेंकरासि मारिती । त्या परपुरुषा अभिलषिती । रात्रंदिवस ॥२३॥
भ्रतारा देखोनि पृष्ठि देती । तयातें देखुन वस्तु खाती । बालकातें अंतर देती । महा पापिणी त्या ॥२४॥
ऐशा अधमीं नारी । असती कलियुगाभितरीं । तैसे ते नव्हे सुंदरी । सुळजा पतिव्रता ॥२५॥