बालक्रीडा - अभंग १२१ ते १२५

१२१.
वनामध्यें कांगे आलांती सकळ । विनोदेम गोपाळ ह्मणताती ॥१॥
निशींमाजीं व्याघ्र फिरताती रानीं । जावें सक-ळांनीं घरां आतां ॥२॥
ऐकोनिया ऐसें कठीण वचन । चालिलें जीवन नेत्रींहूनी ॥३॥
वेणुनाद दूत धाडिला आह्मांसी । आलिया म्हणसी जावें आतां ॥४॥
शहाणा चतुर आहेसी नेटका । वैकुंठना-यका विचारावें ॥५॥
कामाग्नीनें कृष्ण धरिती सकल । मांडियेला खेळ मन्मथाचा ॥६॥
एक एक नारी एक एक कृष्ण । करावया पूर्ण इच्छा त्यांची ॥७॥
प्रकृतीसी ऐसा भुलला गोविंद । करिती आनंद नामा म्हणे ॥८॥

१२२.
झाला अभिमान धन्य आम्हीं आतां । लक्षुमीच्या कांता भोगीतसों ॥१॥
गुप्त झाला तेव्हां वैकुंठनायक । करिताती शोक सकळीक ॥२॥
निघाल्या तेथूनि फिरताती वनें । यशोदेचें तान्हें धुंडावया ॥३॥
वृक्ष आदि पक्षी पुसती तयांसी । तुम्हीं ह्लषि-केशी देखियेला ॥४॥
मृगासी पुसती देखीयेला डोळां । सांगारे सां-वळा कोणी तरी ॥५॥
आम्हांवरी तुम्हीं काय रे कोपतां । सांगा रे भगवंता पुसतसों ॥६॥
कुरवंडी करू सकळांचे प्राण । देऊं त्या भू-षण अंगावरील ॥७॥
नामा म्हणे जेथें असे अभिमान । तेथें नारा-यण नाहीं नाहीं ॥८॥

१२३.
ऐकावें चरित्र परीक्षितिराया । बरोबरी जाया एक असे ॥१॥
तोडोनियां पुष्पें करी अलंकार । घालीत श्रीधर तिजवरी ॥२॥
नये क्षणभरी योगियांचे ध्यानीं । घालितसे वेणी आवडीनें ॥३॥
वंदियेली शिवें चरणींची गंगा । करीतसे भांगा नीट तीच्या ॥४॥
गोपिकांच्या वेषें प्रगटल्या श्रुती । गुह्य हें तुजप्रती सांगितलें ॥५॥
घेवोनियां तिसी गेला कुंजवना । वज्रांकुश चिन्हा उमटती ॥६॥
गोपिकांचा मेळा येतसे तांतदी । युगाऐसी घडी झाली तयां ॥७॥
नलगेची शोध शीणती सकळा । न जाती गोकुळा नामा ह्मणे ॥८॥

१२४.
चंद्राच्या प्रभेनें चमकती पाउलें । दुरोनि देखिलें गो-पिकांनीं ॥१॥
कृपणाचें धन होतें तें चळलें । तयांसि लाधलें अव-चिता ॥२॥
एकीमागें एक धांवताती नारी । आहे येथें हरी ऐसें वाटे ॥३॥
घेवोनियां रज लविताती भाळा । पाहती सकळा न्याहा- ळूनि ॥४॥
बरोबर नारी कोणी तरी असे । पाउलाचे ठसे उमटले ॥५॥
पापिणिगे आम्ही तुह्मी सकळिका । पुण्याची अधिका ह्मणून भोगी ॥६॥
बरोबरी तिसी होय अभिमान । झालासे स्वाधीन माझ्य़ा देव ॥७॥
कडे घेसी तरी येतें बरोबरी । चालवेना हरी मज आतां ॥८॥

१२५.
मागोनियां गोपी आल्या तिजपासीं । कोठें ह्लषि-केशी सांग आम्हां ॥१॥
टाकोनियां गेला मज पूतनारी । येथेंचि मुरारी गुप्त झाला ॥२॥
वैकुंठनायका अगा नारायणा । दावींरे वदना एक वेळा ॥३॥
कृष्णाचें चरित्र सकळ करिती । मन रंजविती नामा म्हणे ॥४॥