|
नस्त्री . १ लढाई ; युध्द ; रण . बहुतकरूनि कौरव । हे आतुर दु : स्वभाव । वांटिवावीण हांव । बांधिती झुंजीं । - ज्ञा १ . १७२ . २ भांडण ; कलह ; झोंबाझोंबी . [ सं . युध्द ; प्रा . जुज्झ ; सं . युज ; प्रा . जुंज . हिं . जूझ ; आर्मेनियन जिप्सी जुज ] ( वाप्र . ) झुंजणें , झुजणें , झुझणें - १ लढणें ; युध्द करणें . २ हुजत घालणें ; भांडणें . झुंजविणें - १ झुंजण्यास लावणें ; लढविणें . २ भांडणास प्रवृत्त करणें . [ झुंजणें ] कण्या टाकून कोंबडे झुंजविणें , दाणे टाकून कोंबडे झुंजविणें - १ आपल्या गमतीखातर खर्च सोसूनहि लोकांना भांडावयास प्रवृत्त करणें . २ बक्षीस ठेवून त्यासाठीं एखाद्या मंडळांत , जूट असणार्या लोकांत भांडण लावणें ; आपल्या समाईक देणगीनें एखाद्या गटांत फूट पाडणें , कलागत लावणें . झुंझात राहणें - लढाईत ठार होणें . झुंझास उभें राहाणें , झुंजास उभें राहाणें - लढाई देणें ; लढाईस सिध्द असणें . मेजवानी म्हणून दहा लक्ष रुपये घेत असल्यास उत्तम , नाहींतर झुंजास उभें राहावें . - भाब ३१ . सामाशब्द - झुंजणार , झुंजणारा - वि . झुंजार ; लढवय्या . सखाराम पानशे परशुराम भाऊ भले झुंजणार । - ऐपो २५५ . झुंजागाळ - स्त्री . ( गो . ) रणभूमि . [ झुंज +( गो . ) गाळ = मैदान ] झुंजा , झुंझा , झुंजार , झुंझार , झुंजार , झुंझाट - स्त्री . १ लढाई ; युध्द ; घनचक्कर . ( क्रि० लागणें ; असणें ; होणें ). २ - वि . लढवय्या ; युध्दविपुण ; रणशूर . धाक घेतला झुंझारीं । केशिक सैन्य पळे दूरी । - एरुस्व १० . ३६ . [ झुंज ] झुंजारराव , झुंझारराव - पु . योध्दयास द्यावयाची एक पदवी ; वीरपुरुष ; शूरबहाद्दर ; रणगाजी . पुण्यांतल्या तरुणांनीं मोठमोठया झुंझाररावांना चकविलें . - इंप १२० . [ झुंजार + राव ] झुंजारी - वि . ( गो . ) अंगाशीं अंग लावून लढणारा ; झुंजार (- वि . ) पहा . [ झुंज ]
|