अनंत पावविलीं उद्धार । नव्हेचि थार मज शेवटीं ॥१॥
पाप बळिवंत गाढें । तुज हें राहों सकतें पुढें ।
मागील कांहीं राहिलें वोढें । नवल केवढें देखियेलें ॥२॥
काय मानिती संतजन । तुमचें हीनत्व वचन।
कीं वृद्ध झाला नारायण । नचले पण आधील तो ॥३॥
आतां न करावी चोरी । बहुत न धरावें दुरी ।
पडदा काय घरींच्या घरीं । धरिलें दुरी तेव्हां धरिलें ॥४॥
नको चाळवूं अनंता । कासया होतोसी नेणता ।
काय तूं नाहीं धरिता सत्ता । तुका म्हणे आतां होईं प्रगट ॥५॥