सप्ताह अनुष्ठान - देवावीण गति । नाही आम्हां प्रति

देवावीण गति । नाही आम्हां प्रति
सोमवार ता. १३-१०-१९३०

कांही झाले तरी देवावीणगति । नाही आम्हांप्रति अणुमात्र ॥१॥
किती जरी झाली मनाची निराशा । तरी जगदीशा शरण जाणे ॥२॥
म्हणोनियां जावे शरण पुरुषोत्तमा । गति अनुपमा हेचि एक ॥३॥
सर्व कार्य त्याचेवरी सोपवावे । आपण असावे श्रद्धायुक्त  ॥४॥
श्रद्धा कधी ढळो मुळी नच द्यावी । निश्चिती धरावी तोचि त्राता ॥५॥
हाच मार्ग आहे साधुसज्जनांचा । अवलंबावा साचा साधकाने ॥६॥
विनायक म्हणे धरि दृढ भाव । घट्ट गुरुदेव आश्रयावा ॥७॥
==)
कधी न सोडावे देवालागी
आम्हां पामरांची शक्ति असे किती । धरोनियां चित्ती विचार हा ॥१॥
धैर्यवंत व्हावे देवा चिकटावे । कधी न सोडावे देवालागी ॥२॥
किति भय उपजो  आपण भ्यावे । कधी न दूर व्हावे देवापासोनी ॥३॥
मनाच्या यातना शरीर यातना । सोसाव्या त्या नाना धैर्यवंते ॥४॥
परि नच त्याते कधीही सोडावे । कांही झाल्या व्हावे सक्त घट्ट ॥५॥
जरि आला मृत्यु होवो देवापाशी । कधी न तयासी सोडावे त्वां ॥६॥
विनायक म्हणे मनाचा निर्धार । कधी न साचार ढळवा तो ॥७॥
==
कृपाळूपणे अल्प धारिष्ट पाहे’
अल्प पुण्य पाहे प्रभु देवराणा । परीक्षा अंत:करणा साधकाच्या ॥१॥
दयावंता आहे नित्यचि तो देव । त्याचा कृपाभाव अनुपम ॥२॥
जरी शरण जासी तयासि पामरा । दु:खमुक्त खरा होसील की ॥३॥
कल्याण की तुझे देवचि जाणतो । तैसेच करितो सर्व पाही ॥४॥
अज्ञानासी न कळे हा विचार । भयभीत फ़ार होत नर ॥५॥
कासावीस होतो जीव घाबरतो । मध्येच सोडितो देवपंथा ॥६॥
त्यासी नाही गति कोठे मग उरे । हेच तत्व खरे विवेचि तूं ॥७॥
विवेचन ऐसे करोनी मनांत । सेव अवधूत सर्वकाळ ॥८॥
निश्वयाने तुज करिल दु:खमुक्त । तोच सर्व शक्त जगत्प्रभु ॥९॥
विनायक म्हणे न हो दीनवाणा । गुरुच्या चरणां सोडूं नको ॥१०॥
==
कधी न सोडावे  देवालागी
काळापासोनियां जेणे मार्कडेया । सोडविले तया शरण जा ॥१॥
जये प्रल्हादासी रक्षिले परोपरी । तोच तूं श्रीहरी सेवित जा ॥२॥
ज्याचिया कृपेने शस्त्रे न रुतली । अग्निज्वाला झाली शीतल की ॥३॥
पर्वते झेलिले जळाने तारिले । ऐसे जेणे केले महिमान ॥४॥
नको सोडूं देव ऐसा जो कृपाळू । करी प्रतिपाळू अहर्निश ॥५॥
जननीगर्भात जेणे संरक्षिले । तुज सोडविले गर्भातूनी ॥६॥
आजवरी जेणे तुज बा राखिले । अन्नपाणि दिले जेणे तुज ॥७॥
नको सोडूं देव, ऐसे ब्रीद्र ज्याचे । कोण वर्णी वाचे अनुपम ॥८॥
विनायक म्हणे देवासी सोयरा । करी रे पामरा भक्तीबळे ॥९॥
==
भोळ्या भावाचा भुकेला

सोंगे ढोंगे जरी भजसील त्यासी । तरि तो तुजसी मुक्त करी ॥१॥
जिव्हाळ्याची भक्ती जरी तूं योजिसी । तरी नाचविसी परंधाम ॥२॥
भोळ्या भावाचा भुकेला श्रीदत्त । भक्ती हेच वित्त अर्पी त्यासी ॥३॥
तया योगे तुष्ट होईल तुजसी । मग सर्वस्वासी ओपील तो ॥४॥
म्हणोनियां सेव तया अवधूता । धरी तत्परता त्याच्याठायी ॥५॥
नाम घेई नित्य नाचूनी प्रेमाने । भुलेल आनंदाने दत्तात्रेय ॥६॥
चरित्र त्याचे गाई गुण त्याचे वर्णी । तुझ्या अंत:करणी संचरेल ॥७॥
जैसे जैसे बोल बोलसी प्रेमाचे । गहिवर साचे येतील त्या ॥८॥
गहिवरोनियां तुज तो भेटेल । तुजला घेईल निजस्कंधी ॥९॥
सकळ दु:ख तुझे हरोनी जाईल । सुखाचा होशिल निधि मग ॥१०॥
म्हणोनियां भज भज त्या दत्ताला । मग बा तुजला उणे नाही ॥११॥
विनायक म्हणे सार हे जाणोनी । द्त्ताचे भजनी सादर हो ॥१२॥
==
कधी न सोडावे देवालागी
अशक्य ते शक्य करोनी दाविल । तुज वांचविल निर्धार हा ॥१॥
अनुभव ऐसा कथिला पुराणी । तोच अंत:करणी विचारी तूं ॥२॥
आजवरी तुज आला अनुभव । त्याची घे जाणीव आनंदाची ॥३॥
तैशी साधुवाक्य़े संतांची वचने । विवेचि चित्ताने आपुल्या तूं ॥४॥
सहाय करोनियां मनी सुविचार । पाववी निर्धार मनालागी ॥५॥
मनाच्या निर्धारे होई सक्त पदी । मग तूं विपदीं पडसी ना ॥६॥
तयालागी आहे सर्व तूझी चिंता । होय सोडविता तूज तोच ॥७॥
विनायक म्हणे घ्यावे तुंवा नाम । कधी न पूर्ण काम सोडावा तो ॥८॥
==
कधी न सोडावे देवालागी
सोडोनियां कोठे जाशील त्या सांग । पावशील भंग सोडितां त्या ॥१॥
त्याचे वीण गति अन्य तुज नाही । फ़सूं नको पाही मोहबळे ॥२॥
त्यासी आहे लाज आपुल्या भक्ताची । दृढता हे साची मनी धरी ॥३॥
राखील तो लाज अभिमानी देव । दयाळू स्वभाव त्याचा सदा ॥४॥
अभिमानी आहे आपुल्या दासांचा । निकट वसे साचा दयोदित ॥५॥
राखील भक्तांसी भीड न धरील । उडी तो घालिल संकटांत ॥६॥
म्हणोनियां मज भजरे त्या देवा । जयाच्या वैभवा तोड नाही ॥७॥
विनायक म्हणे वळे कृपाघन । करितां भजन निश्चय हा ॥८॥
==
कधी न सोडावे देवालागी
निर्वाणीचा सदा एक दत्तात्रेय । धरी त्याचे पाय जीवे भावे ॥१॥
कोणी भेडसावी कोणी मोह दावो । कोणी तुज खावो कांही होवो ॥२॥
सोडूं नको पाय साधन निर्वाणीचे । करुं नको काचे मन निज ॥३॥
धैर्याचा तूं मेरुं होवोनियां राही । भय मनी कांही आणूं नको ॥४॥
नको मनीं कांही भलते तूं चिंतूं । नको तुज परंतु पण कांही ॥५॥
सकळ निश्चयांत एकचि तूं धरी । अवघा मुरारी सर्व कांही ॥६॥
गतिची हे गति प्राणाचा हा प्राण । येथे नाही वाण कसलीच ॥७॥
परिपूर्ण ऐसे स्वरुप दत्ताचे । निर्धारावे साचे मनामधी ॥८॥
धांवेल तो देव सोडवील तुज । तुझी तरी लाज राखील तो ॥९॥
विनायक म्हणे निश्चयाचा भाव । धरितां दत्तदेव तारील की ॥१०॥