स्कंध १ ला - अध्याय १० वा

७१
राज्यलोभी दुर्योधनादि वधूनि । राज्य केंवी जनीं केले धर्मे ॥१॥
ऐसें पुशितां त्या कथीतसे सूत । दावाग्नींत वंश रक्षूनियां ॥२॥
उत्तरेचा गर्भ संरक्षूनि, राज्य । अर्पूनि धर्मास तोषे कृष्ण ॥३॥
ईश्वराधीन हें विश्व न स्वतंत्र । भीष्म - कृष्णबोध धरुनि ध्यानीं ॥४॥
राज्य करी धर्म इंद्रासम लोकीं । त्रिविध तापांची भीति गेली ॥५॥
कामवृष्टियोगें धनधान्यपशुवृद्धि । धेनु वनस्पति सफल होती ॥६॥
आधि व्याधि तेथें न बाधती कोणा । संतोष जनांना सर्वकाल ॥७॥
वासुदेव म्हणे वैरी न धर्मासी । राजनीति त्याची निष्कलंक ॥८॥

७२
पांडवहितार्थ हस्तिनापुरांत । वसे कांहीं मास कृष्ण ऐसा ॥१॥
पुढती द्वारकागमनार्थ सिद्ध । होतांचि मुकुंद सकलां दु:ख ॥२॥
धर्मादिक तया प्रेमें आलिंगिती । नकुलादि वंदिती अत्यादरें ॥३॥
दर्शनेंहि ज्याच्या होई भवभंग । तयाचा वियोग कैसा साहे ॥४॥
परी मंगलार्थ अश्रु आंवरिती । सुभद्रा, द्रौपदी आदि स्त्रिया ॥५॥
वासुदेव म्हणे कृष्णासी निरोप । द्यावया समस्त नगर सज्ज ॥६॥

७३
वणवे न थाट श्रीकृष्णस्वारीचा । जन सर्व धंदा त्यजूनि येती ॥१॥
निनादुनि जाई वाद्यनादें नभ । सुशोभित मार्ग फुलूनि जाती ॥२॥
मुक्तामालायुक्त छत्र हरीवरी । धरुनियां करीं पार्थ उभा ॥३॥
उद्धव, सात्यकि चवर्‍या ढाळिती । सुमनें वर्षती नारीगण ॥४॥
द्वारावरुनि ज्या रथ श्रीहरीचा । जाई, प्राण त्यांचा कासावीस ॥५॥
भक्तकार्यास्तव जाहला साकार । आशीर्वाद विप्र तया देती ॥६॥
वासुदेव म्हणे स्त्रियांचा संवाद । प्रसंगीं त्या गोड केंवी ऐका ॥७॥

७४
सखीजनांप्रति बोलली स्त्री एक । कृष्ण गुणातीत आदि अंतीं ॥१॥
आधारें जयाच्या माया करी खेळ । प्रेरक ते कालशक्ति त्याची ॥२॥
निजांशेची जीव होऊनि जो राहे । योगियांसी पावे दर्शनानें ॥३॥
तोचि आम्हीं अद्य पाहिला भाग्यानें । व्यर्थ भक्तीविणें सर्व यत्न ॥४॥
वेदगुह्य हाचि राहूनि अलिप्त । अवतरे मत्त होतां राजे ॥५॥
अहो भाग्य मोठें मथुरापुरीचें । तेंवी यादवांचें भाग्य थोर ॥६॥
धन्य ते द्वारका धन्य कृष्णस्त्रिया । लाभे नित्य जयां सहवास हा ॥७॥
सूत म्हणे ऐसें बोलताती स्त्रिया । निरोप यादवा सकल देती ॥८॥
वासुदेव म्हणे सांत्वन करुनि । आनंदें निघूनि जाई कृष्ण ॥९॥