प्रसंग अठरावा - दुकाळे साधू

ऐसा प्रकाश न करितां साधु म्‍हणविणें । जैसा थेरकरी नटला मानभावपणें । मोहनी सांडूनि मांडिले नाचणें । तैसे कल्‍पनेशी नाचती ॥१८१॥
रांडे सांडे उठवळ आळसी । तामस दुकाळें पातले योगासी । ते घरोघर सादाविती जनासी । आमचे शिष्‍य म्‍हणवूनियां ॥१८२॥
नसतां आत्‍मज्ञान ईश्र्वरभजन । अधर्मी गोवूनि गुंतोनि ठकिती जन । एका गुरूशी गुंतले ज्‍याचें मन । त्‍यातेंहि फोडिती ॥१८३॥
हाटाऊ गुरु भटाऊ चेला । ऐशांचा बहुत पर्वकाळ जाला । भवमोचक तो लपोन राहिला । पाखांड भेणें ॥१८४॥
पहा पहिल्‍या गुरुचें गुज । नवा केल्‍या पैं सांगती सहज । बेइमान न धरिती लाज । मूळ वचनाची अवधारा ॥१८५॥
म्‍हणती तो गुरु नव्हता बरा । तुम्‍ही मजला उपदेश करा । तो तों रांड्या सांड्या धरी फुगारा । गर्वभूषणाचा ॥१८६॥
पहिल्‍या गुरूची निंदा पुसे तात्‍काळ । म्‍हणे कशांला केले होते फटकळ । मजसारिखा गुरु निर्मळ । तुझ्या भाग्‍यें भेटलों ॥१८७॥
अभाविक म्‍हणे बहुतांचा जालों चेला । विशेष तुमचा प्रताप अधिक देखिला । तों तो बुरांड जैसा फुगला । दुकाळ्या गुरु ॥१८८॥
ऐसे दोघे बोलती निंदा गोष्‍टी । तों पदरी पडती पापाच्या कोटि । त्‍यांच्या संगें प्रळय पावे सृष्‍टी । महत्‌ निंदा म्‍हणोनियां ॥१८९॥
सद्‌गुरु असो बाळाभोळा । शिष्‍य पाहिजे भाविक पूर्ण कळा । जैसी पतिव्रता पद्मिणीची लीळा । नरा पतीसीं असे ॥१९०॥
पतिव्रतेसारिखा होय शिष्‍याचा निर्धारु । तरी शिष्‍यत्‍व पालटून होय सद्‌गुरु । ऐसी महिमा ओळखा तदाकारु । शेख महंमदीं स्‍वयें साक्ष ॥१९१॥